Lange winter

De kat loopt buiten en in het zuiden is een prachtige nieuwe maan te zien. Echt een scherpe sikkel, en die is goed te zien. Er is bijna geen wolkje aan de lucht en die lucht is ook nog eens heerlijk schoon. Dat is het grote voordeel van polaire lucht. Het nadeel is dat het zo koud is. En we hebben al zo’n lange koude natte winter achter de rug. Ik snak naar lente en het komt er aan volgens de weersvoorspellers. Maar kan het niet een beetje sneller?

De heldere lucht lokte ook de amateur-vliegers naar buiten en aangezien we niet zo heel ver van een vliegveld zitten zien en horen we die nogal eens langskomen. Of overkomen is het eigenlijk meer. Ik snap dat best, maar het maakt ook nogal wat lawaai en na een vliegtuig of 5 is dat wel genoeg geweest. Zo laag over woonwijken en meestal duidelijk niet zo geoefend, dat vind ik geen fijn idee. Ze willen natuurlijk foto’s maken en dan is een stad wel interessant, zeker voor de bewoners. Maar toch, van mij mogen ze dat wat hoger en stiller doen.

Toch vloog er vanmiddag ook een toestel met heel mooi lawaai over. Je kunt je voorstellen dat een hele vloot van die machines indruk heeft gemaakt bij vriend en vijand. De PH-DDZ van de Dutch Dakota Association vloog over en dat geeft toch wel een bijzonder gevoel. Een DC3 klinkt gewoon heel anders, er zit als het ware muziek in de motor. Je kunt je voorstellen dat ze stonden te juichen in Amsterdam als ze overvlogen, of dat nou met brood was of met voorraden voor de troepen.

Qua techniek won Messerschmitt het geloof ik van McDonnell Douglas. Als je heel eerlijk bent moet je toegeven dat de Duitsers technisch echt meesterlijke zaken uitgevonden en gebouwd hebben. Maar deze machine heeft het geluid van de vrijheid. En de vormgeving is nog eens prachtig ook. Prins Bernhard had een Dakota, die nu ook van de DDA is. Ook dat is een prachtig toestel. De hele vloot wordt trouwens erg mooi onderhouden. De prijs voor een rondvlucht viel me eigenlijk erg mee. Als ik geweten had dat er vandaag een rondvlucht in de omgeving was had ik zeker uitgezocht hoe en wat.

Ach wie weet wat er nog eens gebeurt; een mens moet wat te wensen over houden. We hadden toch geen tijd gehad, het terras moet nog af en straks vergt het planten en onkruid wieden weer veel tijd. Dat is geen straf, tuinieren is een bijzonder ontspannende bezigheid. Maar zo in het voorjaar ben je er wel even druk mee. Ook dat loopt trouwens allemaal achter door de lange winter, er moet nog veel meer gezaaid en voorgetrokken worden maar het kan niet tegelijk. En het past ook niet meer in de kas.

Twee jaar geleden stond de Japanse pioenroos op 1 mei volop in bloei, nu moet hij nog uitlopen. Het zou me niets verbazen of dat wordt pas 1 juni dit jaar. En de orchideeën langs de Drentse Aa zullen ook wel later bloeien. Hopelijk hebben we dan ook weer tijd om er heen te fietsen. Langs de heide, langs een ooievaarsnest in Taarlo. Het gebied is zo mooi, met zoveel plekjes om nog te ontdekken ook. De serie wandelingen langs de Aa is ook nog lang niet compleet. Tien tot vijftien graden overdag, dat zou mooi zijn, dan kunnen de planten buiten volop aan de slag. En dan kunnen wij gewoon op het vernieuwde terras zitten en er van genieten.

Airwick strontspray

Koeienpoep stinkt niet, een chemische fabriek , dat stinkt. Koeienpoep heeft wel een luggie, maar dat vervliegt wel weer. Heel erg onaangenaam vind ik de lucht niet, maar je moet er ook niet te lang inzitten. Gelukkig was de rit van het tuincentrum naar huis maar een paar minuutjes lang. Niet dat we koeienpoep gekocht hebben, maar de zakken tuinaarde stinken er ook aardig naar. We hebben voor de tuin ook nog een zak koemestkorrels staan, maar dat is bij deze grond overbodige luxe. Alleen een handje kalk erbij en dan kan de border mooi opgehoogd worden.

Er zijn mensen die wel van de lucht houden en die kopen het zelfs in flesjes. Kijk maar eens op boerenlucht.nl. Er zijn ook mensen die er erg leuke grappen over maken. Uit mijn jeugd ken ik de conference van Paul van Vliet nog wel, volgens mij hadden we een lp of cassettebandje waar die opstond. Ik heb er nog nooit beeld bij gezien, alleen een foto. Die staat op de officiële website die er ook heel mooi uitziet.

Ik hoop dat de auto niet gaat stinken, want de grond ligt er vannacht nog in. Het motregent en dat is geen fijn weer om zakken grond naar de tuin te slepen, laat staan om ze open te snijden en te verdelen. Dat doen we morgen wel als het droog is. Lijkt me wel leuk, dat je auto dan naar koeiepoep stinkt en dat je alcoholcontrole krijg. Dat die agent dan zegt: “Heeft u ook wat gedronken?” en dat je dan antwoordt: “Nee hoor, wat u ruikt is koeiepoep.” Maar ja, alcoholcontrole heb ik nog nooit gehad.

Ik zie er gewoon te braaf uit denk ik. Vroeger mocht ik ook altijd al doorrijden bij de bromfietscontrole. Terwijl mijn Piaggo wel degelijk te hard reed. Afkloppen maar, straks ligt er zo’n bon op de stoep van het CJIB. Dat zagen we laatst bij wegmisbruikers en toen keken we verbaasd op. Ziet zo’n envelop er tegenwoordig zo uit? Gelukkig nog nooit gezien, hoewel ik het logo natuurlijk goed ken. Het minjus was lang mijn werkgever. Maar die brief en envelop met paarse streep hoef ik niet te zien. En nu maar hopen dat mijn rechtervoet dit blog ook leest.

Oorlogen en veldslagen

Laatst was de Star Wars serie op tv, deel 4, 5 en 6. De eerste drie delen voor de niet-kenners, het verhaal dat er aan vooraf ging is later verfilmd in 1, 2 en 3. Die delen heb ik nog niet gezien. Het was ook de eerste keer dat ik Star Wars zag, maar het was wel een feest van herkenning. Luke Skywalker, Obi wan Kanobi, Yabba the Hut, princess Leia, Han Solo en Chewie zijn namen en gezichten die ik al lang kende. En vooral: Darth Vader en Yoda. De ex-ridder van plastic die er machtig en onverslaanbaar uitziet maar toch verliest. En de kleine onooglijke goblin uit het moeras die moreel de grote winnaar wordt. Blijf wie je bent, hou je aan je eigen geweten en je wint al sterf je ervoor. Dat is wel ongeveer de moraal die ik uit de films haal, en verder is het gewoon een mooie saga. Geen levensles maar vermaak.

Ik ben zelf ook al een poosje bezig met een oorlog, althans zo voelt het. Ik wil helemaal geen oorlog, ik wil gewoon normaal leven. Maar telkens weer wordt er strijd om en met mij gevoerd en moet ik slag leveren. Ik win wel alles, maar het voelt belabberd. Blijf nou eens gewoon achter de lijn, behandel mij niet als een misdadiger en doe gewoon. Of eigenlijk is behandelen als een misdadiger niet wat ze doen, ze behandelen me als een schoolkind wat in de hoek staat. Ze weten niet precies wat er fout gegaan is en wie het gedaan heeft, dus af en toe zeggen ze: “Als je nou bekend en de schade opruimt mag je eruit.” En ik zeg dan: “Wat bekennen en welke schade?” En dan ben ik weer fout en brutaal en mag ik niet naar de wc. Zo word ik ongeveer behandeld. Het is wat aangedikt, maar het is wel zo ongeveer wat er gebeurt. Ik weet wel dat de meester een vaas omgekiept heeft en dat er alleen maar een dweil nodig is en dat willen ze niet horen. “De meester doet nooit wat fout en er ligt geen vaas op de vloer!” En ondertussen worden alle zolen nat, verwelken de bloemen en is iedereen boos terwijl er niets aan de hand is. Als ik eindelijk naar huis mag zal ik vragen of ik naar een andere school mag, en dan zonder dat de meester wat mag zeggen. Want die is niet zo heel slim en ook niet zo heel eerlijk.

Ik wou soms dat ik wat meer stukjes Yoda in me had. Dat ik moeraswier lekker vond en boven mezelf uit kon stijgen. Maar ik vind chips lekker en ik blijf gewoon in mijn eigen lijf. Ik ben ook geen jedi, ik ben gewoon een mens. Met goede bedoelingen, maar dat blijkt niet altijd zo over te komen. Ik zou een bezem met toverkracht willen hebben en dit hele zootje de prullenbak in willen vegen. Maar ik ben al heel tevreden als ik straks de deur dichtdoe en hen in de stank achterlaat. Want zoveel eigenroem en gebrek aan zelfkennis, geloof me, dat stinkt. Als een bunzing.

Hoe houden bouwvakkers dat vol?

Nog even een heel kort berichtje en dan naar bed. Alle spieren doen pijn, het hele lijf is moe. En dat na 3 dagen fysiek werk. Zwaar werk, dat wel, maar dat doen wel meer mensen. Hoe houden bouwvakkers dat toch vol, 5 dagen van 8 uur per week en niet alleen met mooi weer? Snoepen doe je niet met vieze handen in nog viezeren handschoenen, maar je bordje eten na het werk wil er goed in.

Ik denk dan ook dat bouwvakkers het volhouden door goed stevig te eten en doordat hun spieren getraind zijn. Ik hoef geen armpje te drukken, dat geloof ik zo ook wel. Maar dan nog, de belasting op je gewrichten en rug is er ook nog. Dat hou je toch niet vol tot je 65e of zelfs 67e? Misschien moeten we P.H.D te D.H. eens uitnodigen om de rest van het terras te bestraten. Dan snapt ie ook dat het lijf dat gewoon niet aankan. En er is niet voor iedere stratenmaker een kantoorbaan of ander lichamelijk makkelijker werk weggelegd aan het eind van de carrière. Als ik dacht dat het zou helpen zou ik hem morgen nog ophalen. Voorlopig geef ik hem een stopteken.....grombl!

Quadrobandpalissade

Ondanks de vrije dagen staat de wekker toch elke dag op tijd. Het is mooi weer, droog en zonnig en dus werken we in de tuin. Daar is genoeg te doen met de aanleg van een nieuw terras. Of eigenlijk een vernieuwd terras, want we verwerken veel van wat er nu ligt. Maar het moet opgehoogd en netjes ingedeeld worden, dus we zijn maar vast begonnen. De border langs de schutting wordt verbreed en verkort en dus moet de omheining verplaatst. Zoiets heet palissade en de betondelen van een meter lang zijn loodzwaar. Quadrobandpalissade bleek na zoeken op internet, en die staat er in een kleur die niet meer geleverd wordt.

We gebruiken gewoon de delen die er nu al staan, maar we draaien ze om zodat de mooie kant voor komt. Daarbij komen we ongeveer 50 centimeter tekort, maar dat geeft niet. Dat is achteraan en daar komt begroeiing over, dus we zetten wel een grote tegel op zijn zijkant in de grond. De schutting is gisteren al in de beits gezet. Ik heb er draden langs gespannen om planten langs te leiden, en die moesten gerepareerd worden. Bovendien is er nu een extra draad bovenaan, waar de bramen steun aan kunnen vinden. Achteraan groeien twee clematissen door elkaar, lila en geel en die deden het vorig jaar goed. Tijdens het beitsen lagen de oude uitlopers even op de grond, maar vanmorgen heb ik ze weer strak opgebonden.

Tijdens het werk hoorden we opeens een vrachtwagen voor het huis stoppen. De bestelling van woensdag was er al, terwijl ik die pas volgende week verwacht had. Ik wist dat het vandaag zover kon zijn, maar ik had op een telefoontje gerekend. Gelukkig waren we thuis en al aan het werk. Op de stoep werd een grote zak zand uitgeladen, een pak stoepbandjes en een blok tegels. Dat haal je niet even met je eigen auto, ook al hebben we een aanhanger. Dat is gewoon te zwaar.

En dan staat het op de stoep en dan moet het nog naar binnen. Gelukkig hebben we een kruiwagen en die is volop gebruikt vandaag. 2 x rijden met de stoepbandjes, 7 x met de tegels, en tig x met het zand. Vooral na een kruiwagen of 5 vol zand verwacht je dat het niveau in de grote zak wel wat daalt, maar dat valt tegen. We reden grotendeels om en om, zodat de ander even uit kon puffen of andere klusjes kon doen. Met spieren die al moe waren van het sjouwen gingen we verder met de border. Dat is nog gelukt ook, de rand staat recht en waterpas, er ligt grond tegenaan en bestrating aan de andere kant. Nog een paar zakken tuinaarde erin en dan kunnen de planten opnieuw hun plekje vinden.

Ondertussen was het etenstijd, de poes had honger en wij waren uitgeput. Gelukkig hadden we eten dat snel klaar was. We hadden nog naar de Welkoop gewild om een monster van onze tuingrond te laten analyseren. Dat is er niet meer van gekomen, gelukkig kan dat morgen ook nog. Maar niet de hele dag, want met dat mooie weer is het wel heerlijk om weer in de tuin te werken. Volgende week voorspelt het weer niet veel goed, dus we moeten er nu van profiteren. Spierpijn en weder dienende, dat wel.

Geld

De belastingaangifte is de deur uit, op de post. De elektronische post welteverstaan, want papieren aangiftes zijn niets voor mij. Zelfs mijn vader van 76 laat zijn aangifte lekker elektronisch opsturen, met behulp van iemand van de ouderenbond. Dat kost 10 euro en dat is geen geld voor zoveel werk en hulp. Lang leve die vrijwilligers. Mijn eigen aangifte viel een beetje tegen, ondanks hoge aftrekposten verwachten we niet teveel terug. Dat heeft allerlei ingewikkelde oorzaken, en misschien komt het geld nog wel eens in de toekomst, maar dit jaar grijpen we er naast.

Het geld dat je via de belasting terugkrijgt op rente voor je eigen huis kun je het best ook maar investeren in onderhoud van dat huis. Na jarenlang huren is het nog steeds wennen om alles zelf te moeten betalen. Het houdt de kosten wel wat in toom, maar het blijft even slikken als je daadwerkelijk in de bouwmarkt afrekent. Gisteren zand en tegels besteld, dat wordt dan 124 euro. Vandaag nog wat tuingrond, beton en een coating voor de buitenmuur en hup; weer 100 euro armer. Nog een potje beits voor de schutting bij een andere bouwmarkt en dat is nog lang niet het eind.

De garage moet aan een kant weer in de beits, het dakje van de gezamenlijke schuur moet nog gerepareerd en er zullen vast nog wel wat kosten komen bij het opnieuw aanleggen van het terras. Hier en daar moet de buitenboel een likje verf en de hal moet zeker eens in de verf, met wat houtwerk binnen. Toch zijn dat allemaal geen echt grote uitgaven en laten we eerlijk zijn; een deel daarvan zou je ook hebben als huurder. Een huis goed onderhouden heeft veel voordelen; de verkoopwaarde blijft hoger en je woont er zelf ook prettiger. Bovendien spaar je nogal wat op grote kosten door het onderhoud bij te houden. Af en toe verf is veel goedkoper dan af en toe nieuwe kozijnen bijvoorbeeld.

Het mooie weer heeft ons in ieder geval naar buiten gelokt, de schuttingbeits is meteen goed gebruikt en we hebben zelfs thee zitten drinken in het zonnetje. De kruiwagen is ook weer eens goed gebruikt, een paar pakken scherp zand en wat tuinaarde til je niet even van de auto naar achteren. De nieuwe schutting van vorig jaar heeft de winter prima overleefd en zorgt ervoor dat de tuin er al een stuk netter uitziet.

Dat maakt geldelijk vooral verschil zodra je je eigen huis te koop zet. Kijkers trekken zo 10.000 euro van de vraagprijs af als het huis er bij aankomst onverzorgd uit ziet. Echt slimme kijkers willen vooral weten hoe het met structureel onderhoud zit; of dak en kozijnen vervangen moeten worden bijvoorbeeld. Maar heel veel mensen haken af bij een slordig verzorgd huis of erg afwijkende kleuren.

Ons huis staat niet te koop hoor, maar het kan sneller gaan dan je denkt. En we hebben natuurlijk altijd nog een ideaal woonhuis in ons hoofd en we willen hier niet tot in het oneindige blijven wonen. Eerst een nieuwe baan, dat wel, maar vervolgens staat een jaar later verhuizen ook weer op het lijstje. Met die stok achter de deur houden we het onderhoud dus helemaal goed op peil. Maar ook omdat we hier best lekker wonen, en omdat het echt ons huis is houden we het bij. Dus dit weekend doen we weer rug en buikspieroefeningen in de tuin. Waarom zou je naar de sportschool gaan als je een eigen huis hebt?

Lente!

Het is prachtig weer, voor mijn gevoel voor het eerst dit jaar. In de tuin is het 18 graden, in de kas zelfs ruim 28. En wat doe je dan? Dan ga je in de tuin aan het werk. En je pakt je fotocamera natuurlijk.


In de voortuin bloeien de eerste hyacinthen. De helleborus of winterroos staat in twee kleuren oudroze ook prachtig in bloei. De witte soort heeft de winter niet overleefd.

Voorzichtig heeft het eerste rode tulpje de kelkbladeren geopend. Er zullen er nog vele volgen. Ooit hebben we 100 bollen in de grond gestopt. Daarvan hebben we er ook al weer veel weggegeven, maar het blijft elk jaar een rood veld opleveren. Naast de regenton staan narcissen te bloeien en een groepje sterhyacint kleurt al mooi lila.

De laatste tulpen binnen bloeien, mooie paarse papagaaitulpjes. Het idee om bollen in potten in de schuur te zetten was goed, dat doen we volgend jaar nog eens.

De peterselie heeft de winter overleefd en loopt uit. Heerlijk straks een keer met boter en worteltjes.

En wat doet een kat met mooi weer? Die ligt te rollebollen in de zon!

Losse eindjes

Het vorige blog kwam ik niet meer toe aan mijn verslag over ons bezoek aan het stripmuseum. Ik schrijf deze blogjes altijd in Word en ik kwam erachter dat ik al boven de 750 woorden zat. Een goede column heeft een lengte van zo’n 400 tot 500 woorden, daarboven wordt het voor veel mensen onleesbaar. Ik moest dus wel afronden. En het was bovendien tijd om even tv te kijken. Maar goed, het stripmuseum dus. Daar heeft echtgenoot nog een jaar vrijwilligerswerk gedaan en nu werkt er een vriendin. Het is altijd prettig om er te komen, ze hebben een leuke winkel, en ik hou van Groningen.

De openingsspeech werd gehouden door de hoofdredacteur van Zone 5300 en daar weet ik weinig van. Ik ben meer bekend met mainstream strips, maar Beestjes ken ik wel. Dat staat elke dag in de Spits! en dat las ik dagelijks in de trein toen ik nog met het OV naar mijn werk ging. De beestjes zijn met name charmant door hun slechte eigenschappen; kettingroken, zuipen en onbeschoft gedrag zijn ze niet vreemd. De tentoonstelling was aardig, maar wel klein. Het blijft het hele jaar de moeite waard om het stripmuseum te bezoeken, ze bestaan al weer 5 jaar en vieren dat met leuke wisselende exposities.

Verder lijkt het er heel voorzichtig op dat er een eind gekomen is aan de reeks woninginbraken. Vrijdag is er een groep verdachten opgepakt. Dat zegt op zich nog niet genoeg om nu maar nonchalant te worden, maar het voelt wel goed. De inbrekers hadden het echt voorzien op laptops en flat screen TV’s. Ze kwamen altijd overdag binnen, voornamelijk bij bejaarden.

Die wonen er veel in de wijk, en zeker in de straat. Naast 3 blokken rijtjeshuizen staan hier 4 rijtjes speciale bejaardenwoningen, net iets groter dan een aanleunwoning met een leuk tuintje. Maar ook in andere woningen zijn ze op ‘bezoek’ geweest en hebben heel wat schade aangericht. Laten we maar hopen dat deze arrestatie de zaak netjes oplost. Dat is wel een complimentje voor de politie waard.

En dan is er nog het terras in de tuin. Dat ligt er wel aardig in, maar een beetje lukraak. Er zit geen plan achter, en geen ontwerp in. Er is een leuke hoek met grote tegels, maar die liggen maar gewoon in een vierkantje zonder duidelijk begin en eind, en met vol in het zicht een kapotte tegel. Verder is er een hoekje rechthoekige tegels, ter opvulling. En dan zijn er nog 2 soorten rode klinkers die niet echt bij elkaar passen of aansluiten. Hoog tijd om er wat van te maken dus. Na veel meten en passen is het onderstaande ontwerp ontstaan.

Diagonaal, omdat er toch al wat schuin gepland was in de border. De punten langs het huis kunnen mooi opgevuld worden met grint, zodat het teveel aan regenwater uit de dakgoot daar tussendoor kan stromen. Misschien nog een schaduwminnende plant er in, en in de zomer wat Oost-Indische kers voor de kleur. Die komen toch elk jaar spontaan op in de hele tuin, we verzamelen ze langs het terras. Eetbaar en mooi, dat is wat ik het liefst in de moestuin zie.

Stripmuseum

Vrijdag de dertiende hebben we maar overgeslagen. Twee keer achter elkaar is wel wat veel van het goede. Eigenlijk was het best een fijne dag, de eerste lentedag dat het fijn was buiten te zijn. Je zag het overal in de buurt, mensen gingen in de tuin aan het werk. Wij ook trouwens. Er is al zoveel veranderd in en rond dit huis, maar het terras ligt er nog zo bij als we heb vonden 4 jaar geleden. En dat is niet onverdeeld fraai: de bestrate delen zijn mooi maar de tegels liggen er niet goed meer in en een grote tegel is kapot. Tussen achterdeur, barbecue en schutting mag er best iets veranderen.

Het helpt al wel dat de grote klikos onder de carport staan tegenwoordig, met onze tuinstoelen. Maar als we de grote tegels creatief hergebruiken, met wat grind ernaast en wat kleine steentjes ertussen moet het terras aangenamer worden. Een beetje extra zand eronder om de boel mooi waterpas te krijgen en zonder veel kosten kan het nog jaren mee. Naast de schuttingdeur ligt een verhoogde border, en die gaan we iets verbreden en verkorten. Daarvoor gebruiken we dezelfde stoepband die er nu staat ook opnieuw, met een meter of 2 extra erbij. Dan wordt het pad naar garage en schuur wel wat smaller, maar dat kan makkelijk. Een auto wordt daar toch nooit meer gestald en voor de fiets heb je niet zoveel ruimte nodig.

Uit de border hebben we al wat planten gered. De rozemarijn en wat oregano en een stokroos die het wel naar zijn zin heeft. En een aantal aardbeiplantjes. Uitlopers van de gewone soorten, te herkennen aan het grote blad. We hebben ook bosaardbeitjes, maar die zijn zo sterk en overheersend dat ze de anderen verdringen. En ze zijn wel lekker, maar niet zo lekker als de gewone. Hopelijk hebben we goed gesorteerd, staan er nu allemaal goede stekken in de grote ton, en komen er straks 12 nieuwe plantjes van 3 soorten in de verbrede border. Die staan al in de kas, ze zien er gezond uit. Eigenlijk moest er ook nog wat oud blad uit de voortuin, maar na het verplanten en steentjes rooien waren onze ruggen wel moe. Het voorjaar is laat en de bollen komen toch wel door het blad heen op, dus het kan nog wel een paar dagen wachten.

Het zou een kort blogje worden, maar dat lukt niet meer. Ik moet ook nog vertellen dat ik weer verslaafd ben aan het kijken naar webcams nu alle vogels weer nesten bouwen en beginnen te broeden. Mijn twee favorieten zijn 8 nesten van de Vogelbescherming op Beleefdelente en een aantal kasten van de Werkgroep Slechtvalk Nederland. De overlap zit hem in de beelden uit de Mortel, die dit jaar gelukkig weer streaming te volgen zijn. Dat heb ik vorig jaar toch wel gemist. Ik volg het nest en pa slechtvalk al sinds 2005 toen er voor het eerst online te zien was hoe twee kuikens opgroeiden tot flinke dames en uitvlogen. In 2006 was het nest zeer succesvol met 4 kuikens, 2 wijfjes en 2 tersels.

In 2007 volgde een groot drama toen er met 3 kuikens in het nest een groot gevecht kwam en een ander wijfje won. Na de dood van het zwakste kuiken ging het toch goed met de andere twee omdat pa ze bleef voeren. Het nieuwe jonge wijfje ging uiteindelijk helpen en de 2 kuikens vlogen ongeringd uit, geslacht dus onbekend. 2008 was ook een succes voor het nieuwe jonge sterke prachtwijf en haar excellente jager, maar dat heb ik niet zo intensief beleefd vanwege het ontbreken van live beelden. Het was meteen een succes, er werden weer 4 jongen opgevoed en geringd, opnieuw 2 om 2 tersels en wijfjes. Dat is gewoon goed voor een eerste nest, maar eerlijk gezegd is mevrouw ook wel heel groot en sterk, dus ze kan wel wat aan. En nu is het nog wachten op het eerste ei. Elders is er al wel succes, in Amsterdam liggen al 4 eieren in een nest en in Eemsmond is er ook al een ei. Maar de leg kan beginnen in heel Maart, dus er is nog tijd genoeg.

En dan was er nog het Stripmuseum waar we vandaag geweest zijn. Voor de opening van de tentoonstelling Beestjes. Beregezellig, erg leuk om weer eens in Stad te zijn, een fijne markt ook. Maar dat verslag houdt u te goed. Of ik natuurlijk. Het is maar hoe je dit blog bekijkt. Er is nog genoeg te melden voor een nieuwe euro in het spaarpotje.

Prik

Au. Mijn linkerarm is stijf en doet pijn. En dat heb ik helemaal aan mijzelf te danken. Vanmorgen hebben we bij de GGD prikken gehaald: DTP en Hepatitis A. Vooral de DTP hakt er in, de hele arm doet pijn en ik voel me niet lekker. Ik wist dat dat kon gebeuren hoor, maar zo erg als nu heb ik nog nooit last gehad van een injectie. Gelukkig zijn de boodschapjes binnen en zitten we nu met een kop thee achter het beeldscherm.

Je wordt wel even met je neus op de feiten gedrukt tijdens zo’n afspraak met de verpleegkundige. Behalve de ziekten die je al kent, zoals malaria, maak je ook kans op allerlei soorten diarree, cholera, knokkelkoorts. Dat laatste is niet bewezen overigens. De Aedes-mug vliegt wel rond in Zuid-Afrika, maar of hij besmet is is niet duidelijk. Of zij besmet is bedoel ik, het zijn altijd vrouwtjesmuggen die prikken. Je moet je gewoon goed met DEET insmeren als je in dichtbevolkte gebieden bent, want daar vliegt de mug rond.

Nou moet ik me in elk tropisch of subtropisch gebied wel goed insmeren met DEET. Vandaag heb ik geleerd hoe dat zit met zonnebrandcrème en DEET. Eerst doe je de zonnebrandlotion op, dan wacht je tot het in je huid getrokken is en dan pas DEET. Anders kan het mekaar negatief beïnvloeden. DEET op slijmvliezen is ook geen pretje maar dat wist ik al. Gelukkig is er de stick van Autan. Met een hoog percentage DEET, maar zonder de vreselijke stank en veel vriendelijker voor de huid. Die kan goed op oogleden en neus.

Het brengt meer met zich mee dan ik gedacht had, zo’n reis. Toch blijft het vooruitzicht heerlijk. Al is het een hap uit je portemonnee, de ervaring zal onvergetelijk zijn. En ach, misschien win ik het geld terug. Gisteren op de markt won ik 1/5e staatslot, toch wel erg leuk. Al verdien ik de dure wandelschoenen maar terug die ik toen kocht. En de prikken (€90 p.p.) en de slaapzakken (40€p.p.) en de treinreis van en naar Schiphol (20€p.p.. Dat laatste is eigenlijk wel spotgoedkoop, we vliegen ’s nachts dus kunnen overdag naar Schiphol reizen. De laatste paar keer vloog ik in de vroege ochtend, en dan heb je de keus tussen de laatste trein en uren rondhangen, of een taxi, of duur parkeren. Allemaal niet fijn, gewoon een dagtrein is prettiger.

De pijn neemt nu een beetje af, dus ik kan weer meer zin krijgen in de reis. Nu eerst maar eens verder met een nieuwe sollicitatiebrief. En weer een gesprek, en weer gegrild worden. Maar goed, dat hoort erbij. Zij mogen in ieder geval niet in mijn arm prikken. Au.

Inbraakgolf

Er wordt in deze wijk behoorlijk vaak ingebroken. Dat was niet zo, toen wij er kwamen wonen wist geen van onze buren meer wanneer er voor het laatst was ingebroken. Maar sinds we terugkwamen van vakantie deze zomer is dat veranderd. De flatscreen van de overburen was de eerste buit, en ondertussen kan ik zo de huizen aanwijzen waar ook ingebroken is. We hebben al 2x politie aan de deur gehad met de vraag of we iets gezien hebben, en uit het lokale sufferdje weten we van nog een aantal gevallen vlakbij.

Wat mij opvalt is dat er overal dezelfde buit gehaald wordt, het gaat om flatscreens. Het moeten mensen zijn die bekend zijn in de buurt; ze weten dat er een flatscreen hangt, en ze breken in op heel verschillende tijden. Wel komen ze altijd via een bovenlicht op de eerste verdieping. Daar kun je ook heel makkelijk bij via alle uitgebouwde keukens en aanbouwtjes.

Daarom zit er tegenwoordig ook een alarm op zowel bovenlicht als openslaand raam waar ze makkelijk bij kunnen. Kleine slotjes hadden we al langer op de ramen, alles wat makkelijk en ver open kan zit de hele winter dicht. Maar juist voor het raam boven het platte dakjes is dat wel erg lastig. In dat kamertje staat nou juist de kattenbak. Die ruikt niet altijd even fris, maar luchten doen we dan maar via de badkamer en/of de logeerkamer. Dat gaat gelukkig prima, maar eigenlijk is het wel zot.

Ons huis zal niet hoog op het lijstje staan: onze tv is een ouderwetse dikbuik, we hebben weinig waardevolle spullen in huis en nog minder voor het raam, en we hebben een huisdier. Geen grote gemene waakhond, maar elk huisdier schrikt wel af. Toch, toen ik vanmiddag naar huis kwam lopen met de boodschappen uit de supermarkt, voelde ik dat ik minder vrij woon dan in het begin.

Er hing een buurvrouw uit het raam de straat in te turen. Nou ja, buurvrouw, het is de dochter van overburen die altijd op de kleinkinderen passen. Ze zal dus wel naar haar zoon uitgekeken hebben, maar onwillekeurig keek ik ook even rond. Behalve een glazenwasser zag ik net een klein scootertje in de brandgang verdwijnen. Ik heb dus mijn tas binnengezet en ben ook even door de brandgangen gelopen.

Daar zag ik het scootertje weer, het reed veel te hard, zonder nummerborden en werd bestuurd door een jonge man in het bezit van petje èn capuchon. Zo koud was het nou ook weer niet, want hij had geen handschoenen aan. Ik verdenk hem niet meteen van inbraken, hij reed waarschijnlijk door de brandgang om de politie niet tegen te komen. Geen gekke keus, want die reed door de straat hierachter. Maar zolang die in de auto blijven zitten zien die natuurlijk ook niets.
Het wordt erger straks in de zomer, als ik gewoon ramen en deuren open wil kunnen houden. Als de kat uren buiten moet kunnen blijven en af en toe toch een hapje halen. Ik kan haar bakje wel in de tuin zetten natuurlijk, maar dan blijft er voor onze gedomesticeerde felix niet veel over. Hier lopen allemaal buurtkatten die vele malen gehaaider zijn dan onze binnenkat. Ik hoop echt dat ze voor die tijd weten wie het gedaan heeft. Dan mag de dader/mogen de daders voor mijn part in de zomer binnenzitten. Met het raampje op een kier!

Tuinboon

Als tiener was ik redacteur van de schoolkrant. De profetische naam van dat blaadje was ‘de Tuinboon’. Wist ik toen veel dat ik jaren later elk jaar het moetuin seizoen zou beginnen met het planten van tuinbonen. Ik heb ze wel altijd lekker gevonden, zo uit een pot met een beetje spekkies, wat jus en wat aardappel. Dat gaf me altijd een heerlijk voorjaarsgevoel. Of als stamppot met witte bonen en kaas, een heerlijke vegetarische maaltijd.

Verse tuinbonen, kapucijners, witte of bruine bonen at ik eigenlijk nooit. Ik had in mijn studententijd wel een huisgenoot die regelmatig thuiskwam met een portie raasdonders. Eerst dacht ik dat hij me voor de gek hield, maar zo heet een soort kapucijners echt. Hij at dat dan met ui en stroop, als ik een portie kreeg at ik het gewoon als groente bij rijst en een vegaburger. In die periode at ik nauwelijks vlees, alleen af en toe spek in de winter.

Verse groente is natuurlijk veel lekkerder, maar juist dit soort makkelijk te telen basisgroente is duur. Waar je het ook koopt, bij de groenteboer of op de markt, het is gewoon duur. En dat terwijl het zo makkelijk te telen is, zo vroeg in het jaar al. Blijkbaar is de vraag zo laag dat de prijs hoog gehouden kan worden. Doperwtjes en bonen uit blik kosten immers bijna niets. Waarom zou je dan ook nog peulen veilen. Ook peultjes zijn duur, mijn favoriete boon. En die kun je niet anders dan vers eten, dus waarom die nou duur zijn. Misschien omdat het plukken arbeidsintensief is?

In ieder geval, tegenwoordig staan er elk jaar van allerlei soorten bonen in de moestuin. De tuinbonen als eerste, en omdat het voor het eerst een stralende zonnige dag in het voorjaar was zijn die in potjes in de grond gestopt. Ze mogen kiemen in de kas, het kan nog erg koud zijn buiten. Lekker is dat, de eerste dag in de tuin. Niet dat het al warm is, de wind raast nog kil door de schutting. Maar de grond is gespit, de troep grotendeels opgeruimd, de planten die we niet meer willen zijn in de groene bak beland.

De laatste potten met bloembollen zijn binnengehaald, de knop zit er dik in. De appel en frambozen zijn bijgesnoeid en opgebonden. De laatste vetbol hangt klaar voor de vogels. Het is nog niet echt voorjaar, maar het komt er aan. Eventjes nog jongens, eventjes!

Nat!

De hele dag heeft het geregend. De plannen om te gaan zwemmen zijn vrij letterlijk in het water gevallen. Zwemmen in een buitenbad met regen is niet echt een probleem, maar het is er al zo koud. Het is wel een sport apart, je moet blijven bewegen om op temperatuur te blijven. Ik had wel eens in een verwarmd buitenbad van een sauna gezwommen in de winter, maar een gewoon sportbad dat het hele jaar open blijft is een andere ervaring. Je kunt 'sochtends vroeg en tussen de middag ook een uurtje per dag baantjes trekken in het binnenbad, maar verder is dat gesloten voor clubs, zwemles etcetera. En voor dat ene uurtje binnen waren we te laat. Om maar te zwijgen over 's ochtends vroeg. Misschien in de zomer weer.

Nat haar is ook een probleem van zwemmen in de winter. Nou ja, oke, in het vroege voorjaar dan. Föhnen kost met mijn haar heel veel tijd, ook nu het halflang is. Eigenlijk is dat gewoon niet te doen. Het moet dus een beetje redelijk weer zijn wil ik op de fiets gaan. Even naar de auto lopen kan al snel, maar zelfs dat was met dit weer geen pretje. Het hoosde. En omdat we ook nog boodschappen moesten halen was het eigenlijk geen doen. Eerst koud buiten zwemmen, dan koud naar de winkel, koud weer naar huis. En dat terwijl mijn darmen me pesten.

Gisteren hebben we chinees gegeten, en dat was heerlijk. Maar mijn darmen vinden het vandaag niet leuk, ze hebben er al een paar keer de brui aan gegeven. Er hoeft niets mis te zijn met de maaltijd, mijn darmen zijn een beetje overgevoelig de laatste tijd. Vandaag patatjes was dus ook eigenlijk geen slimme keus, maar ik heb me er niet aan volgegeten. De sla en kipfilet waren wel een gezonde keus.

Sla met tomaten, eigenlijk eet ik dat alleen in de zomer. En ik weet nu ook weer waarom: tomaat uit de kas smaakt naar niks. Nou ja, niet naar zon. En dan vind ik t niet lekker. Tot nader order moet ik dus de sla opleuken met andere zaken. Er zijn er genoeg in huis: radijsjes, komkommer, pijnboompitten, ringetjes fijngesneden ui, paprika, fèta. Allemaal lekker en behoorlijk gezond. Fèta met mate natuurlijk. En dan een dressing van wat kruiden, olijfolie en citroensap, en ik lust het bijna iedere dag.

We eten deze week de vriezer een beetje leeg, en dus staat er rundvlees op het menu. Maar niet met stamppot of als hachee, die tijd is een beetje voorbij. Straks als het echt mooi weer is kan dat nog een keertje, maar nu snak ik naar lentevoedsel. Gelukkig is stoofvlees ook lekker in allerlei varianten op goulash, en dan met paprika en rijst. Dat geeft wel een lentegevoel. Ik ga ook nog weer eens snuffelen naar Zuid-Afrikaanse en Namibische gerechten, maar verder dan bobotie en miliepap ben ik nog niet. En dat terwijl er toch veel wijn en rundvlees uit die streken komt. Het moet toch mogelijk zijn om daar meer van te vinden.

Oh ja, kan iemand die regen uitzetten? We hebben nu wel genoeg gehad voor deze maand.

Bananentaart

Ik vind het niet leuk om huisvrouw te zijn. Ik vind het echt echt echt niet leuk. Het huis is al langer aan een grote poetsbeurt toe, maar dat moet nog maar even wachten tot het warmer is. Dan kunnen de matrassen naar buiten, de dekbedden luchten en de dekens gewassen worden. Die ouderwetse voorjaarsschoonmaak snap ik wel, dat vind ik het ergste niet.

Maar die routine van stofzuigen, wassen, was drogen, opvouwen, strijken. De afwas doen, boodschappen, wc en badkamer schoonmaken, keuken schoonhouden. Dat vind ik allemaal dodelijk saai. Ik zou liever aan de productieband staan dan dit. Het is even niet anders, maar ik kan er niet aan wennen. Het enige wat niet verveelt is de dagelijkse warme maaltijd. Koken is leuk, bakken ook.

Door een misverstand hadden we vorige week allebei bananen gehaald. En al is het favoriet fruit, 8 bananen is toch echt teveel voor 3 dagen. Dus gisteren heb ik een bananentaart gebakken. De meeste recepten zijn met chocolade, maar daar had ik geen zin in. Dus is het een recept zonder boter, met veel kokos en weinig suiker geworden. Het plaatje is geen foto van mijn taart, maar het resultaat zag er wel net zo uit. Een beetje poedersuiker bovenop en hij is heerlijk geworden. Al zeg ik het zelf.

Bananentaart

Ingrediënten:
4 of 5 bananen
100 gr cashewnoten
2 eieren
100 gr suiker (of 4 eetl. zoetstof)
1 dl slagroom (of ½dl olie met ½dl melk)
110 gr bloem
100 gr geraspte kokos
olie om in te vetten

Bereiding:
Snij de bananen in kleine stukjes. Hak de noten fijn. Vet een ronde taartvorm in en bestuif hem met bloem. Verwarm de oven voor op 180°C.Klop de eieren met de suiker en slagroom tot een schuimige massa. Roer de bloem erdoor, je krijgt dan een zeer luchtig deeg. Spatel de gehakte cashewnoten erdoor met de banaan en de kokos. Bak het in een klein uurtje lichtbruin en laat afkoelen op een ovenrooster.

Lente

Meteorologisch gezien is het vanaf vandaag lente. Dat leerden we vroeger op school niet zo, astronomisch gezien begint de lente rond 21 maart. Dat wordt elk jaar weer heel precies bepaald, dit jaar wordt het lente op 20 maart om 12:44. Dan staat de zon dus het hoogst op de evenaar. De zomer begint als de hoogste stand de kreeftskeerkring raakt, en dat is dit jaar op 21 juni, om 7:45.

Het volgende seizoen is de herfst, als de zon opnieuw het hoogst staat op de evenaar, op 22 september om 23:18. En dan begint de winter als de zon het verst van ons af staat, op de steenbokskeerkring, op 21 december om 18:17. Die steenbokskeerkring heeft voor ons iets magisch dit jaar, die gaan we bezoeken als het goed is. Langs de weg, of eigenlijk piste in de Kalahari staat een groot bord bij de Tropic of the Capricorn. De meeste toeristen stoppen er even, ik hoop dat wij dat ook gaan doen.

Maar vandaag is het eindelijk lente, natuurkundig gezien dan. De zon is bijna bij de evenaar, en is al zo krachtig dat er geen grote koudeperiode meer kan komen. Sneeuw, ijs, ijzel, het is allemaal nog mogelijk, maar niet meer heftig of lang. De bloemen staan in de tuin al te bloeien, en heel voorzichtig vind je ze in de natuur ook al. Volkomen onverwacht zagen we vandaag wilde krokussen. We liepen langs de plaats waar we wilde hyacinthen en bosviooltjes zagen staan vorig jaar, en keken even of er al een voorbode te zien was. En daar stond een keurig groepje paarse voorjaarsbodes. Heerlijk.

Verderop zagen we elzenkatjes bloeien, ook mooi en eigenlijk bloemen. Maar dat het bloesem is kun je uit de vorm niet zo duidelijk opmaken. Het geel van het stuifmeel kleurt de buitenkant, kroonblaadjes kun je eigenlijk niet zien. Toch is het fijn om dat soort voorbodes te zien. De natuur is ook laat dit jaar, tenminste, in vergelijking met alle voorgaande jaren die zo vroeg begonnen. Het was dan ook de strengste winter in 12 jaar. Wel eens mooi, goed tegen insecten, maar ook erg hard voor veel leven.

In ieder geval zagen we vandaag een mooi goudhaantje scharrelen, lekker op zijn stekje in een struik in het Pinetum. Die heeft het tenminste gered. Hij zocht heerlijk de struik af, en hoewel niet zeldzaam, krijg je die vogeltjes niet vaak zo goed in beeld. Ze zijn dan ook niet groot, maar wel indrukwekkend. Negen centimeter groot worden ze, bij een gewicht van 4 tot 7 gram. Dat voel je nauwelijks op je hand, dat is minder dan een theelepel suiker. Maar dat maken ze wel goed door hun gedrag, ze zijn ijdel en durven iedereen aan. Ze heten niet voor niets haantje.