Laatst was de Star Wars serie op tv, deel 4, 5 en 6. De eerste drie delen voor de niet-kenners, het verhaal dat er aan vooraf ging is later verfilmd in 1, 2 en 3. Die delen heb ik nog niet gezien. Het was ook de eerste keer dat ik Star Wars zag, maar het was wel een feest van herkenning. Luke Skywalker, Obi wan Kanobi, Yabba the Hut, princess Leia, Han Solo en Chewie zijn namen en gezichten die ik al lang kende. En vooral: Darth Vader en Yoda. De ex-ridder van plastic die er machtig en onverslaanbaar uitziet maar toch verliest. En de kleine onooglijke goblin uit het moeras die moreel de grote winnaar wordt. Blijf wie je bent, hou je aan je eigen geweten en je wint al sterf je ervoor. Dat is wel ongeveer de moraal die ik uit de films haal, en verder is het gewoon een mooie saga. Geen levensles maar vermaak.
Ik ben zelf ook al een poosje bezig met een oorlog, althans zo voelt het. Ik wil helemaal geen oorlog, ik wil gewoon normaal leven. Maar telkens weer wordt er strijd om en met mij gevoerd en moet ik slag leveren. Ik win wel alles, maar het voelt belabberd. Blijf nou eens gewoon achter de lijn, behandel mij niet als een misdadiger en doe gewoon. Of eigenlijk is behandelen als een misdadiger niet wat ze doen, ze behandelen me als een schoolkind wat in de hoek staat. Ze weten niet precies wat er fout gegaan is en wie het gedaan heeft, dus af en toe zeggen ze: “Als je nou bekend en de schade opruimt mag je eruit.” En ik zeg dan: “Wat bekennen en welke schade?” En dan ben ik weer fout en brutaal en mag ik niet naar de wc. Zo word ik ongeveer behandeld. Het is wat aangedikt, maar het is wel zo ongeveer wat er gebeurt. Ik weet wel dat de meester een vaas omgekiept heeft en dat er alleen maar een dweil nodig is en dat willen ze niet horen. “De meester doet nooit wat fout en er ligt geen vaas op de vloer!” En ondertussen worden alle zolen nat, verwelken de bloemen en is iedereen boos terwijl er niets aan de hand is. Als ik eindelijk naar huis mag zal ik vragen of ik naar een andere school mag, en dan zonder dat de meester wat mag zeggen. Want die is niet zo heel slim en ook niet zo heel eerlijk.
Ik wou soms dat ik wat meer stukjes Yoda in me had. Dat ik moeraswier lekker vond en boven mezelf uit kon stijgen. Maar ik vind chips lekker en ik blijf gewoon in mijn eigen lijf. Ik ben ook geen jedi, ik ben gewoon een mens. Met goede bedoelingen, maar dat blijkt niet altijd zo over te komen. Ik zou een bezem met toverkracht willen hebben en dit hele zootje de prullenbak in willen vegen. Maar ik ben al heel tevreden als ik straks de deur dichtdoe en hen in de stank achterlaat. Want zoveel eigenroem en gebrek aan zelfkennis, geloof me, dat stinkt. Als een bunzing.
Ik ben zelf ook al een poosje bezig met een oorlog, althans zo voelt het. Ik wil helemaal geen oorlog, ik wil gewoon normaal leven. Maar telkens weer wordt er strijd om en met mij gevoerd en moet ik slag leveren. Ik win wel alles, maar het voelt belabberd. Blijf nou eens gewoon achter de lijn, behandel mij niet als een misdadiger en doe gewoon. Of eigenlijk is behandelen als een misdadiger niet wat ze doen, ze behandelen me als een schoolkind wat in de hoek staat. Ze weten niet precies wat er fout gegaan is en wie het gedaan heeft, dus af en toe zeggen ze: “Als je nou bekend en de schade opruimt mag je eruit.” En ik zeg dan: “Wat bekennen en welke schade?” En dan ben ik weer fout en brutaal en mag ik niet naar de wc. Zo word ik ongeveer behandeld. Het is wat aangedikt, maar het is wel zo ongeveer wat er gebeurt. Ik weet wel dat de meester een vaas omgekiept heeft en dat er alleen maar een dweil nodig is en dat willen ze niet horen. “De meester doet nooit wat fout en er ligt geen vaas op de vloer!” En ondertussen worden alle zolen nat, verwelken de bloemen en is iedereen boos terwijl er niets aan de hand is. Als ik eindelijk naar huis mag zal ik vragen of ik naar een andere school mag, en dan zonder dat de meester wat mag zeggen. Want die is niet zo heel slim en ook niet zo heel eerlijk.
Ik wou soms dat ik wat meer stukjes Yoda in me had. Dat ik moeraswier lekker vond en boven mezelf uit kon stijgen. Maar ik vind chips lekker en ik blijf gewoon in mijn eigen lijf. Ik ben ook geen jedi, ik ben gewoon een mens. Met goede bedoelingen, maar dat blijkt niet altijd zo over te komen. Ik zou een bezem met toverkracht willen hebben en dit hele zootje de prullenbak in willen vegen. Maar ik ben al heel tevreden als ik straks de deur dichtdoe en hen in de stank achterlaat. Want zoveel eigenroem en gebrek aan zelfkennis, geloof me, dat stinkt. Als een bunzing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat hier uw bericht achter, maar hou het vrolijk.