Lange winter

De kat loopt buiten en in het zuiden is een prachtige nieuwe maan te zien. Echt een scherpe sikkel, en die is goed te zien. Er is bijna geen wolkje aan de lucht en die lucht is ook nog eens heerlijk schoon. Dat is het grote voordeel van polaire lucht. Het nadeel is dat het zo koud is. En we hebben al zo’n lange koude natte winter achter de rug. Ik snak naar lente en het komt er aan volgens de weersvoorspellers. Maar kan het niet een beetje sneller?

De heldere lucht lokte ook de amateur-vliegers naar buiten en aangezien we niet zo heel ver van een vliegveld zitten zien en horen we die nogal eens langskomen. Of overkomen is het eigenlijk meer. Ik snap dat best, maar het maakt ook nogal wat lawaai en na een vliegtuig of 5 is dat wel genoeg geweest. Zo laag over woonwijken en meestal duidelijk niet zo geoefend, dat vind ik geen fijn idee. Ze willen natuurlijk foto’s maken en dan is een stad wel interessant, zeker voor de bewoners. Maar toch, van mij mogen ze dat wat hoger en stiller doen.

Toch vloog er vanmiddag ook een toestel met heel mooi lawaai over. Je kunt je voorstellen dat een hele vloot van die machines indruk heeft gemaakt bij vriend en vijand. De PH-DDZ van de Dutch Dakota Association vloog over en dat geeft toch wel een bijzonder gevoel. Een DC3 klinkt gewoon heel anders, er zit als het ware muziek in de motor. Je kunt je voorstellen dat ze stonden te juichen in Amsterdam als ze overvlogen, of dat nou met brood was of met voorraden voor de troepen.

Qua techniek won Messerschmitt het geloof ik van McDonnell Douglas. Als je heel eerlijk bent moet je toegeven dat de Duitsers technisch echt meesterlijke zaken uitgevonden en gebouwd hebben. Maar deze machine heeft het geluid van de vrijheid. En de vormgeving is nog eens prachtig ook. Prins Bernhard had een Dakota, die nu ook van de DDA is. Ook dat is een prachtig toestel. De hele vloot wordt trouwens erg mooi onderhouden. De prijs voor een rondvlucht viel me eigenlijk erg mee. Als ik geweten had dat er vandaag een rondvlucht in de omgeving was had ik zeker uitgezocht hoe en wat.

Ach wie weet wat er nog eens gebeurt; een mens moet wat te wensen over houden. We hadden toch geen tijd gehad, het terras moet nog af en straks vergt het planten en onkruid wieden weer veel tijd. Dat is geen straf, tuinieren is een bijzonder ontspannende bezigheid. Maar zo in het voorjaar ben je er wel even druk mee. Ook dat loopt trouwens allemaal achter door de lange winter, er moet nog veel meer gezaaid en voorgetrokken worden maar het kan niet tegelijk. En het past ook niet meer in de kas.

Twee jaar geleden stond de Japanse pioenroos op 1 mei volop in bloei, nu moet hij nog uitlopen. Het zou me niets verbazen of dat wordt pas 1 juni dit jaar. En de orchideeën langs de Drentse Aa zullen ook wel later bloeien. Hopelijk hebben we dan ook weer tijd om er heen te fietsen. Langs de heide, langs een ooievaarsnest in Taarlo. Het gebied is zo mooi, met zoveel plekjes om nog te ontdekken ook. De serie wandelingen langs de Aa is ook nog lang niet compleet. Tien tot vijftien graden overdag, dat zou mooi zijn, dan kunnen de planten buiten volop aan de slag. En dan kunnen wij gewoon op het vernieuwde terras zitten en er van genieten.