Schop

Ik ga straks mijn laarzen uit de garage halen en het oude jaar de deur uit schoppen. Wat een @#$%^!jaar. Ziekte, verdriet, onrecht, vechten, ruzie. Alles kwam voorbij behalve de dood. Ik wil dit jaar afsluiten en helemaal vergeten, ik ben het spuug en spuugzat. Straks lekker oliebollen en appelflappen bakken en dan met champagne 2009 verwelkomen. Dat is wat ik wil, weg met 2008.

Ik ga beginnen met muziek morgen, een lijstje met nieuwjaarsnummers op youtube opzoeken en klaarzetten en dan lekker in de sfeer komen. Het lijkt zo'n getal van niks 2009, maar het gaat een spectaculair jaar worden. Mijn plannen:

• Een fijne nieuwe baan vinden. Omdat het nou al weer de 3e in 3 jaar wordt moet het deze keer maar eens goed, met lijstjes voor en tegen en een zorgvuldige afweging en een grote portie luisteren naar mijn intuïtie.



• Voorjaarsschoonmaak houden; het huis is niet vies maar mag wel schoner. Als ik een leuke drukke nieuwe baan heb mag er ook een schoonmaker m/v in dienst, bijvoorbeeld eens per 14 dagen.



• Fantastisch op vakantie naar Zuid-Afrika en Namibië, vreselijk genieten, nog meer voorpret, mooie foto's maken en daar een echt mooi album van maken.



• De nieuwe harde schijf installeren en daarop alle bewaarwaardige (mooi nieuw woord) spullen wegschrijven, en foto's ook nog eens op een stickie.



• Serieuzer bezig met de mycologie dan dit jaar, de studie maar weer eens wetenschappelijk aanpakken met de mooie microscoop die nu in de gang staat te wachten op een vaste plaats in huis.



• Minder zorgen maken over geld, meer genieten en nog meer wandelen.



• Afvallen. Eigenlijk het enige echt standaard voornemen op dit lijstje.

Zo, en nu is het wel tijd voor oliebollen en appelflappen. Mijn favoriete puzzeltjes heb ik toegevoegd aan het colofon; ik hoop dat ze zo af en toe vernieuwen. Lijkt me wel heel leuk, maar in ieder geval kun je zien waarmee ik me vermaak onder het nadenken of wachten. Op naar een fantastisch

Lopendediep

Het duurde even voordat ik er op kwam, maar ik ken de straatnaam uit de Stad Groningen. Het Lopendediep is een stuk van de grachtenring rond de binnenstad, in het noorden. Mooie statige panden tegenover pakhuizen en graansilo's, waar het Reitdiep naar het westen afbuigt gaat het Lopendediep naar het oosten. Waar de naam vandaan komt weet ik niet, misschien is het net zoiets als een jaagpad, of een loopje tussen twee diepen.

Ik kwam erop omdat we proberen de hele Drentsche Aa te voet te volgen in de komende tijd. De hele Drentsche Aa is een beetje problematisch, er zijn zeker 3 goede startpunten te vinden. Misschien moeten we ze dan alle 3 maar eens verkennen, om uit te komen bij de Hoge of Lage der Aa in Groningen, met de majestueuze kerk die daarnaar vernoemd is. Appie Kerkhof noemden we de straat altijd in Monopoly, maar de officiele naam van de kerk is DerAaKerk. Mooi en statig.

De vissers en handelaren die de kerk gebouwd hebben hadden niet zoveel met de macht van de hoge heren in de Martinikerk. Ze droegen veruit het meeste bij aan collectegeld en wouden inspraak in de manier van uitgeven. Dus hebben ze zelf tussen Grote Markt en haven maar een kerk gebouwd, met eigen pastors en eigen bestuur. Protestant avant la lettre eigenlijk, en als je het er niet mee eens bent begin je toch je eigen kerk. Al hielden ze zich inhoudelijk wel netjes aan de Roomsche leer, qua vorm rebelleerden ze. Mischien dat die kerk daarom voor mij altijd zo'n aantrekkingskracht gehad heeft.

Maar goed, we gaan dus langs de beken wandelen, en dat hebben we vandaag ook gedaan. Even een brief posten liep uit op een serieuze wandeling langs singels en de beek, waarbij we onverwacht erg mooi uitkwamen in onze eigen woonwijk. Wat is het toch heerlijk om 10 minuten van je huis vandaan 5 reeën in volle vaart langs de houtwallen te zien rennen. Wat mooi om zelfs in de winter te genieten van een boomkruiper. En wat zalig dat het zo zonnig is op de kortste dagen van het jaar. Nog even en dan is het driekoningen en begint het echte nieuwe jaar!

Reeën en Midwinterhoorns

Vandaag was het stralend weer, een echt cadeautje op tweede kerstdag. Het bleef ook niet onopgemerkt gezien het aantal mensen wat buiten was om er van te genieten. Het leek de Kalverstraat wel in Oudemolen; zoveel mensen zochten er een plekje om te parkeren, zoveel fietsers ondanks de felle kou, zoveel wandelaars. En toch stoorde het totaal niet; er zijn nou eenmaal veel mensen vrij op zo’n dag en met zulk stralend weer binnenzitten is ook niet zo fijn.

Bij de molen hebben we onze auto geparkeerd, toen het al behoorlijk vol begon te worden. Een wandeling langs de molen de Zwaluw gemaakt, over de weg naar het andere parkeerterrein en langs de kudde van Anloo die daar in de wei stond te grazen. Dat is trouwens nog oefenterrein van Defensie, maar dat is nooit zo erg voor natuurgebied. Als je het al natuurgebied wilt noemen, ik vind het middeleeuws cultuurgebied, maar dat is een heel andere discussie.

Daar vlogen vlak voor ons twee reeën het pad over, rennend te volgen tot aan de Aa. Wat een kracht hebben die beestjes, en wat zijn ze toch eigenlijk klein. Zo groot als een Duitse herder ongeveer, maar iets hoger op de pootjes. Ons eerste wondertje van de wandeling, we zien eigenlijk altijd wel wat bijzonders. De uiterwaarden stonden vol kwelwater (het heeft niet veel geregend in December, dus dat moet wel) wat aan het bevriezen was. Doet me erg denken aan mijn jeugd in de polder.

Vervolgens over het fietspad terug naar het dorp en langs de parkeerplaats (helemaal vol en alle bermen ook) naar de herberg de Fazant. Daar stonden al kraampjes klaar en we zagen vlak voor ons een man met midwinterhoorn langslopen. We kochten een kopje chocomelk en luisterden naar oeroude tonen en een prettige uitleg. Het hoornblazen is nog maar zo’n 50 jaar terug in Nederland en pas een paar jaar in Drenthe. Het was een prachtige dag.

Makalanipalm

door Adrie van Eeden

regop swart wegwyser teen vals
lug die gebrande makalanipalm
boomvan ons jeug teer
herinnering tussen Oshakati en Mahanene
toegedraai in wit stof
gisters se swem in oshanas
mopaniewurms eet
omdat jy "ge-dare" was
en 'n skietgebed
plat uit die maag
dat die terrie's tog nie ons
kaalvoetskool moet afbrand
voor die laaste vyfboeke op die biblioteekrak
asseblief toggie Here van die palmvinger
gelees was

Alfred Schaffer geeft enige uitleg bij dit gedichten verklaart enkele woorden :

Dit gedicht "speelt zich af" in Namibië en heeft als achtergrond de bloedige strijd in de jaren '70 en '80 tussen Namibië en de toenmalige bezetter Zuid-Afrika. Pas in 1990 werd Namibië onafhankelijk. De niet Afrikaanse woorden in dit gedicht zijn afkomstig uit het Oshindonga, een Bantu-taal. Deze taal wordt gesproken in Ovamboland, het noordelijk gebied van Namibië.

* makalanipalm - vorm wordt wel vergeleken met die van een windmolen. Komt veel voor in zuidelijk Afrika.
* Oshakati en Mahanene - Twee dorpen in het noordelijk deel van Namibië.
* oshanas - waterbeddingen met een tamelijk zwak verloop. Komen voor in het verder vlakke en dorre landschap van Ovamboland.
* mopaniewurms - veelgegeten delicatesse in zuidelijk Afrika.
* ge-dare - (Eng.) bv. "stoer".
* terrie's - slang voor "terroristen".* kaalvoet - lett.: "blootvoets". Hier: "eenvoudig".
* toggie - Spreektaal. Samentrekking van "tog" en "die"

Meer gedichten van Adrie van Eeden kan men lezen op :http://purl.org/net/somewhere/adrie.html

bron: http://meandermagazine.net/magazines/moz082.txt

Rijbewijs

Het is zomaar voorbijgegaan op een doordeweekse woensdag. Op 17 december 2003 heb ik mijn rijbewijs gehaald, en ik heb hem nu dus 5 jaar. Geen beginnend bestuurder meer. Jippie! Ik mag voortaan 0,5 promille drinken in plaats van 0,2. Niet dat ik van plan ben ooit met een slok op te gaan rijden, maar de marge voor fouten is wat groter. Als je eens in de auto springt met een glas wijn op of een biertje bij het eten is er niets aan de hand. Als ik weet dat ik ga rijden drink ik niets, maar je weet maar nooit.

Op 1 van de kortste dagen van het jaar in december 2003 moest ik rond het middaguur examen doen. Na 10 dagen intensief rijden, 4 uur per dag exclusief proefexamen. Dat proefexamen reed ik als een zonnetje, zonder foutjes, met keurige ‘bijzondere verrichtingen’. Dat nam de druk wat van de ketel; want tijdens mijn examen was ik echt heel zenuwachtig. Zo zenuwachtig dat mijn koppelvoet trilde en ik ergens in de stad 60 reed. Achter een brommertje aan dat veel te hard reed, maar toch. Ik reed echter verder zo oplettend en veilig dat ik mijn roze papiertje toch mocht ophalen.

En dan wordt het pas echt, in een klein lief blauw Matizje, overal heen. Lekker door de stad, geen gracht was te smal. Netjes inparkeren in kleine plekjes waar ander auto’s voorbij moesten rijden. En op de snelweg ging dat autootje net zo lekker 140 (nou ja, heel af en toe dan) euh 120.

Toen dat autootje op leeftijd kwam en aan zijn tweede APK toe was hebben we hem ingeruild voor een kleine zilveren opvolger. Die heb ik altijd erg mooi gevonden, erg vrolijk en zeker de moeite waard. Het motortje was ook iets sterker, optrekken kon ie eigenlijk als een dolle. Tot de 100 voelde je dat niet, maar dan opeens bleek het een raspaardje. Of raspony.

En nu al weer meer dan een jaar in een Kalos op gas. Jammer dat dat kleintje niet omgebouwd kon worden, anders hadden we dat zeker laten doen. Voor ons hoeft een auto niet groter, sterker, beter. Voor ons moet ie van A naar B kunnen rijden, veilig en zo voordelig mogelijk.

Eén lustrum, drie auto's verder en best wel wat ervaring. Filerijden, Duitsland zonder snelheidslimiet, korte stukjes en hele einden snelweg verder. Ja, ik ben geen beginnend bestuurder meer. Ja, ik heb nou eigenlijk wel elke ervaring meegemaakt die te ervaren is (behalve schade en ongelukken). Ja ik kan het eigenlijk best wel goed. Ook in Griekse steden; gewoon doen wat je geleerd hebt, goed kijken en indien nodig gewoon aandringen. Op naar de volgende 5 jaar vrouw achter het stuur!

Kerstkaarten

Ik stuur graag kaartjes met kerst en ik ben er meestal vroeg mee. Eigenlijk is kerstpost de enige vorm van post waar ik trouw mee ben. Ik maak er wat van, of ik zoek echt leuke kaartjes uit en ik schrijf er veel persoonlijke boodschappen op. Met veel mensen van 'vroeger' heb ik eens per jaar contact, namelijk met kerst.

De afgelopen 2 jaar werd het een fotokaart, maar daar hadden we nu eens geen zin in. En ik ben wat later omdat er veel geborduurd is. Een leuke kerstster in blackwork, en sneeuwmannen in kralenborduurwerk. Net even wat anders dan je in de winkel koopt dus. Vanmiddag zijn we er voor gaan zitten en de eerste stapel ligt klaar voor de brievenbus. Er moeten nog wat kaarten geschreven worden.

Vanaf mijn vakantieadres stuur ik meestal ook netjes kaarten, maar of dat volgend jaar lukt weet ik niet. Nou ja, er is natuurlijk altijd een vrije dag in Swakopmund. En ik kan stickers met adressen meenemen. Een kaart uit Namibie is zo overweldigend, daar hoeft niet perse tekst op. Kaarten schrijven op vakantie is niet perse een nare verplichting. Ik herinner me een binnenplaats in Vilnius met zon een halve liters bier en heerlijke verhalen van vakantie.

Ik hou sinds die tijd ook steevast een dagboek bij op vakantie. Trouwer dan mijn blog schrijf ik elke avond een verslag van indrukken, de reis, namen en feiten op zodat ik ze later als geheugensteun bij de foto's kan gebruiken. Vaak ook een overzicht van uitgaven.

Het valt me altijd op tijdens het teruglezen van oude verslagen dat je dingen vergeet, of vervormt. De indrukken blijven wel, maar soms koppel je een gebouw aan een verkeerde stad, of draai je de volgorde om. Maar de echt goede herinneringen blijven wel netjes daar waar ze horen. Ik kan zo het terras in Vilnius aanwijzen waar ik de kaarten schreef, of dat kleine cafetje met 2 tafeltjes die min of meer in de oude stadsmuur gebouwd was, of de ijskraam waar ik roomijs met aalbessen en een laagje chocola kocht.

Ik kan nu nog de straat in Detmold vinden waar ik ooit een zegel met zegellak kocht (ik heb beide nog) toen ik 16 was en voor het eerst zonder ouders op vakantie in het buitenland. Maar de kampeerboerderij waar we sliepen zou ik niet meer kunnen vinden. Ik kan nog vertellen wat voor hits er die zomer speelden, en waar we wandelden. Maar dat het zo dicht bij Nederland was wist ik echt niet. We kwamen vaak genoeg in Duitsland, en Münster en Osnabrück waren min of meer bekend terrein, of eigenlijk de dorpen rondom die steden. Nu rij ik er zelf heen naar de kerstmarkt of gewoon winkelen, en ik weet dat Detmold geen 14 uur in de bus was. Maar welke reis dat dan wel was?

Kerstmarkt Rolde

Vandaag stond er schoonmaak en kerstkaarten schrijven op de agenda, maar het is iets anders geworden. Niet dat die twee dingen onmogelijk zijn, de dag is pas half om. Maar spontaan zijn we in de auto gestapt en naar de kerstmarkt in Rolde gereden. We komen vaker door dat dorp, de voormalige hoofdstad van Drenthe, en we hadden de aankondiging wel gezien maar niet genoteerd in de agenda. Maar vanochtend was het prachtig weer, vrieskou met zon, en bij uitstek een dag om naar zo'n markt te gaan. Bovendien was er elk half uur een optreden in de Jacobuskerk, dus dubbel gezellig.

De markt was klein, wat kraampjes met nijverheid, kaas, oliebollen en verenigingen die zich presenteerden. Een paar hokjes met pony's, ezels, schaapjes en kalveren. Een arreslee met wieltjes. En de kerk dus, met een koor toen wij er keken. Heel geslaagd allemaal, en het was er lekker druk. Je moet je even kleden met zulk weer, maar het is zo fijn om dan buiten te lopen. In de kerk konden we lekker opwarmen om nog even een wandeling door het dorp te wagen. Je longen doen er zeer van, maar het voelt gewoon gezond in de koude lucht.

Het koor zong erg leuk en prikkelt mijn idee om toch nog eens weer eens te gaan zingen. Ik heb dat altijd graag gedaan, en het is ook leuk en gezellig. De verplichting en de kosten hebben mij in het verleden wel eens weerhouden van het lidmaatschap. En voor veel koren geldt ook dat er een stop voor dames is, alleen als er meer heren willen zingen kunnen de dames meedoen. Dit specifieke koor zou ook niets voor mij zijn denk ik, maar gewoon een dorpskoor lijkt me heerlijk. Toch nog maar eens zoeken.

Against all odds.

door Phil Collins, gezongen door het koor vanmiddag.

How can I just let you walk away,
just let you leave without a trace
When I stand here taking every breath with you, ooh
You're the only one who really knew me at all

How can you just walk away from me,
when all I can do is watch you leave
Cos we've shared the laughter and the pain,
and even shared the tears
You're the only one who really knew me at all

So take a look at me now,
'cos there's just an empty space
And there's nothing left here to remind me,
just the memory of your face
Take a look at me now,
'cos there's just an empty space
And you coming back to me is against all odds
and that's what I've got to face

I wish I could just make you turn around,
turn around and see me cry
There's so much I need to say to you,
so many reasons why
You're the only one who really knew me at all

So take a look at me now,
'cos there's just an empty space
And there's nothing left here to remind me,
just the memory of your face
Take a look at me now,
'cos there's just an empty space
But to wait for you,
well that's all I can do
and that's what I've got to face

Take a good look at me now,
'cos I'll still be standing here
And you coming back to me is against all odds
That's the chance I've got to take, oh, oho

Just take a look at me now

Freeplayenergy

Er staat hier in huis een vat klaar om naar de kelder te gaan. Een waterdicht vaatje van 20 liter met een noodpakket erin. Maar om zo'n noodpakket samen te stellen moet je even nadenken en even op zoek. Ik verwacht niet direct een orkaan hier, maar wat maatregelen tegen noodgevallen kunnen geen kwaad. Ik heb altijd pleisters in huis maar niet direct rollen verband. Paracetamol voor een paar dagen, geen ziekenhuisapotheek.

Omdat ik op het platteland opgegroeid ben heb ik geleerd om eten voor meer dan 1 dag in huis te hebben. De noodvoorraad wordt vooral aangesproken bij ziekte en een enkele keer bij drukte. Wel handig om altijd binnen een paar minuten spaghetti met rode saus en tonijn op tafel te kunnen zetten, of kapucijners met spek en uien. Geen culinaire hoogstandjes, maar degelijk en gezond eten voor minstens een week staat er wel in de kelder. Ook al wonen we op loopafstand van 2 supermarkten.

Het vat staat klaar, maar nu zijn we bezig met de inhoud. Waxinelichtjes met watervaste lucifers, dat hoort er volgens ons in. Een isolatiedeken en een klein verbandtrommeltje. Een radio en een lampje zonder batterijen, en wat druivesuiker. Een paar gereedschapjes of zo'n tang met van alles zoals je ze tegenwoordig kunt kopen. En een fluitje met kompas.

Gisteren bij Bever vonden we een radio met zwengel en nog een lampje ook. Bovendien zit er een NiMH batterij in die oplaadbaar is en lang meegaat en bovenop een zonnecel waarmee de batterij opgeladen kan worden. Het is een prachtig apparaatje, klein met LED voorop. Heel handig voor ons noodpakket dus, maar ook voor vakantie en precies wat we zochten. Vandaag wou ik de verpakking weggooien, maar opeens viel me op wie de leverancier was.

Freeplayenergy richt zich op het ondersteunen van vrouwen, wezen en kwetsbare kinderen in met name Africa. Zonder het ons te realiseren steunt de aanschaf van ons radiotje mensen die het heel goed kunnen gebruiken. Ze doen van alles, met name zorgen dat mensen zichzelf kunnen helpen. Aids en hiv hebben keihard toegeslagen op het continent, en mensen worden hard teruggeworpen op zichzelf. Bestaande familiebanden en dorpsstructuren worden ondermijnd door die vreselijke ziekte. Veel kinderen zijn wees en evenzovele zijn ziek vanaf hun geboorte. Andes dan in andere continenten schaamt met zich er niet voor in Afrika, maar het leven wordt opgepakt en verder geleefd. Hoe verschillend alle culturen ook zijn; de dood is meer onderdeel van het leven dan in onze Nederlandse cultuur.

Ik vind het stiekem erg leuk dat ons radiotje goed doet. Waarschijnlijk hebben we 2 radio's gekocht, 1 voor ons, 1 voor een vrouw of kind. Misschien wordt ons 'schaduwradiotje' geruild voor een wapen, misschien krijgt een kind het mee om schoolwerk te kunnen doen in zijn afgelegen dorpje. Het kleine zwarte lampradiotje hier is me in ieder geval enorm dierbaar geworden door die wetenschap.

Zon

Gelukkig schijnt vandaag de zon. Zeker gelukkig omdat het de verjaardag is van een meisje wat me dierbaar is. Vier jaar wordt ze al weer. Naar de grote school nu, steeds zelfstandiger en steeds meer een eigen mensje. Het is zo leuk om die ontwikkeling te zien. C: Ik wens je bij deze dus ook een fijne verjaardag. En fijn dat de zon schijnt. En misschien wil papa vanavond nog wel een vuurtje stoken in de vuurkorf? Als je dan niet al doodop bent!

Verder gaat het leven rustig zijn gangetje. De donkere dagen voor kerst zijn nog wel een beetje dragelijk als de zon zo mooi schijnt en ik een wandeling kan maken. Op de fiets naar de stad heb ik nog maar even uitgesteld; mijn handen bevroren al zo'n beetje tijdens het wandelen. Jammer dat de sneeuw van gisteren niet is blijven liggen, dat was oogverblindend geweest met de zon erop.

Update:
Prompt had ik getypt dat het leven rustig is, werd het wreed verstoord. De tandarts was ziek en belde af. Er kwam e-mail met bijzonder onprettig nieuws. En er werd kortaf en bijzonder onprettig gereageerd over andere zaken. Pfoe. Genoeg om over de rooie te gaan, en ik kon ook nog niet adequaat reageren op het verzoek van de tandarts of ik maandag dan kon komen.

Ondertussen is het donderdag en hebben we de reisboekenwinkel Zwerver geplunderd. Een kaart voor de reis aangeschaft, een klein boekje met tips voor Kaapstad (waar we beginnen en wat tijd hebben om rond te kijken) en een boek met tips over etiquette en gewoontes van de vele volken die in Namibië wonen. Wel leuk hoor, vakantieshoppen in een koude winter.

Nog 1 week en dan hebben de scholen weer vakantie. Dus wordt het tijd om naar de kerstmarkt te gaan. Dit jaar gaan we niet naar een grote markt, maar naar Lingen, niet te ver over de grens. Het is toch al een gezellig stadje met een heerlijk nieuw overdekt winkelcentrum naast een mooi oud marktplein. Het hoeft niet altijd Münster of Düsseldorf te zijn, een kleine kerstmarkt is ook prima. En het is een leuke traditie, lekker glühwein en mooie kerstballen halen in Duitsland. Ik vind het zowaar soms wel leuk in december.

December snow

door Justin Hayward

Like December snow
That lays in the wood
You're gone too soon
I knew you should

With October skies
You brought your love
But November came
Taking all I have and
Time, take this sadness from me
Time, bring my heart back safely
Hold on to warm September'
Cause life can be like December snow

With your touch of love
in this Autumn world
The Sun was bright
The songs were heard

And maybe fools like me
Are under your spell
But with leaves that fall
I hear you callin

'Time, take this sadness from me
Time, bring my heart back safely
Hold on to warm September'
Cause life can be like December Snow

Time, take this sadness from me
Time, bring my heart back safely
Hold on to warm September
'Cause life can be like December Snow

Ik val altijd een beetje stil in December, op dit log tenminste. Euh een beetje? Helemaal stil dus. Nog geen jaar heb ik geblogd in december, tot deze week dan. Een blogje begonnen op sinterklaasavond en gisteren verder geschreven. Als je goed leest kun je dat zien in het blog. Na een flinke wandeling vanmiddag heb ik wat papieren weggeruimd, onder andere oude bankafschriften. Dat is typisch zo'n eindejaarshandeling; afschriften bundelen tot er weer genoeg ruimte in je map is voor nieuwe overzichten. Tegenwoordig alleen giro en creditcard. Bij banken heb ik geen lopende rekening meer en sparen doe ik uitsluitend online.

Kerstkaarten sturen, veel bezoek afleggen en veel verplichtingen en oneindig dezelfde muziek. Leuk en minder leuk dus door elkaar. Met als zwaar dieptepunt de korte uren dat er daglicht is en het tekort aan zon. Dat was vandaag gelukkig niet zo; de zon deed urenlang haar stralende best. Om me een beetje te onttrekken aan de kerstmuziek op de radio draai ik in deze maanden meer eigen muziek op cd's en internet. Een ipod heb ik niet, ga ik wel aanschaffen als ik weer met het ov naar het werk ga.

Hoewel kerstmuziek op radio 4 wel heerlijk is heeft het op de andere zenders vaak de neiging om op skyradio te gaan lijken. Je neemt 1 uur op en draait dat 24x per dag. Daar lul je dan nog wat doorheen, dan valt het wat minder op. Behalve dat het verveelt....verveelt. En dat hoeft niet

Zoals het nummer december snow van the Moody Blues. Van een echt feestdagen album, maar zoveel minder grijs gedraaid. Kijk maar.

Sinterklaas

Sinterklaas kwam vanavond langs met een lekkere verpakking Kneipp doucheschuim. Zes probeerflacons met echt zalige geurtjes. Heel onverwacht en heel lief. Plus een chocoladeletter natuurlijk, die echt lekker is. Melkchocolade met hazelnoten en hij smaakt prima.

Sinterklaas had me ook naar de tandarts gestuurd, vullingen vervangen uit mijn voortanden. Ik rekende eens even; volgens mij zijn de oudste bijna 30 jaar geleden gezet, en toch zijn ze wit. Nou ja, met een bruin randje dan, omdat ze ondertussen niet meer helemaal aansloten op de tand. Maar bij nader inzien moet mijn tandarts toen een heel nieuwe methode toegepast hebben. De vullingen zelf waren nog prima, maar mooi is anders natuurlijk. Nu ziet het er weer mooi uit, straks nog een kroon en dan is dat rijtje weer prima.

Verder zijn dit toch echt de donkere dagen voor kerst. Ik hou er niet van, hele korte grijze dagen en lange sombere regenachtige nachten. Bah. Doe mij maar zomer. Traditiegetrouw trek ik me op aan het vooruitzicht op vakantie, en voorjaar. Nieuwe bloemen, de akkers die weer groen worden, en zon, veel zon. Misschien wordt het in mei weer net zulk mooi zomerweer als vorig jaar, met warme lange dagen.

Ik vind dat ook altijd heerlijk in mei; de dagen zijn dan zo lang en de avonden zo aangenaam. Nog weinig muggen en wespen, wel veel vogels en vlinders en rupsen en vaak een heerlijke temperatuur om te wandelen. Met overal nieuwe ontdekkingen, want tot juni blijft er voortdurend van alles beginnen. Het klimaat verschuift wel wat en vogels leggen al lang niet meer pas in mei hun ei. Maar er zijn nog wel veel nesten dan en tegelijk jonge vogels.

Soms zie je een reekalf, en in de weide springen de laatste lammetjes en kalfjes nog rond. Mensen zijn ook vriendelijker dan, hebben minder ruimte nodig en genieten meer. Geen grote winterjassen en zware boodschappentassen, gewoon minder om mee te nemen. En omdat de dagen zo lang zijn valt het werk ook niet zo zwaar, er zijn dan toch genoeg uren in een dag.

Nu om 5 uur ’s middags zit ik al te gapen. Lange winteravonden zijn wel gezellig, maar niet zo heel productief. Een beetje handwerken lukt wel, maar je hebt er veel licht voor nodig en dat is ook niet voortdurend fijn. Gewoon kaarsjes aan, glühwein in de hand en wat kaas op tafel is veel beter. Maar dat kan natuurlijk ook niet elke avond.

Voor deze ene keer kan het weer eind juli 2009 me niet boeien. Het weer in Europa dan. Als alles goed gaat zijn we dan ver weg. Meer dan een continent van huis. Woestijn, winter (vrijwillig!) en safari. Het vooruitzicht beurt me enorm op.