Herfst

Nou ja herfst. Het voelde een beetje zo, als de eerste herfstdagen. Het wordt steeds vroeger donker, en vanmorgen plensde het. Net nu ik vroeg de deur uit moest, want sollicitatiegesprek. Of iets wat daar op lijkt in ieder geval. Het lijkt leuk werk, dus ik duim er wel voor. Vrijdag weet ik meer, dan is er vergaderd.

Het was wel leuk om met trein en bus naar mijn oude stad te reizen. Heerlijk door bekende buitenwijken op de heenweg. Ik heb aan een parallelstraat gewoond, maar toen was dat nog ver weg. Er zit water tussen en er was nog geen brug. Ik fietste wel eens naar de supermarkt langs de busroute en de afstand viel altijd tegen. Nu is die brug er wel, alhoewel pas heel kort geloof ik. Ik moet er beslist weer eens kijken, ik heb er toch met plezier gewoond. Al met al al wel weer meer dan 10 jaar geleden, wat vliegt de tijd toch.

Terug door de stad, dwars over de oude ringen en grachten. Ook leuk om weer eens te zien, ook vlak langs een voormalige woning. Maar dat is nog langer geleden en al weer meer dan 20 jaar terug. Ik word oud (mag je hopen zegt mijn man dan meestal. Soms zegt ie gewoon ja.) En lekker even op het station gezworven en in mijn meegebrachte O(prah) zitten lezen. Het lijkt net een glossy maar er staan ook serieuze artikelen en adviezen in. Heerlijk ontspannen dus.

Thuis bleef het lijken op herfst. Het is een stuk koeler, de kleine buurman (Droppie aka Venco) kwam lekker op schoot liggen en bedelen om brokjes. En de herfstplanten in de tuin beginnen voorzichtig te bloeien. Ik zag nog geen herfsttijloos, maar de ligularia bloeit volop en de sedum ook. De aster doet het beter dan ooit tevoren, ik heb zelfs al het nodige uit het pad moeten halen. Binnenkort moeten we de hortensia en hydrangaea snoeien en halveren. Ik denk dat de blauwe er dit jaar uit gaat. En de iris moet nodig gehalveerd, de bos wordt veel te groot. Alles wordt te groot voor onze kleine tuin. Conclusie, we moeten een grotere tuin! Het liefst een spiksplinternieuwe. Als die baan nou lukt kunnen we dat eens overwegen.....

Dubbel droppie

Vandaag zijn we even op de fiets naar Rolde geweest, kaas halen. Nou ja, kaas halen was ons excuus voor een uitstapje. Er zou ook markt zijn, maar daar bleek niets van te kloppen. Internet is mooi, maar soms ook heel onbetrouwbaar. Nou ja, daar was de fietstocht niet minder mooi om. Het waaide hard, uit het zuiden, maar we hadden de route zo uitgestippeld dat we niet teveel wind tegen hadden. Bijna alle paden die we richting zuid fietsten hadden mooie beschutting in de berm, en op het open veld fietsten we meestal lekker naar het noorden.

In ieder geval, het dorp was heel rustig en op de terugweg zijn we even gestopt voorbij Balloo, bij de vistrappen in het Lonerdiepje. In het stuk wat opnieuw opengemaakt is en de oorspronkelijke loop volgt, niet in het brede kanaal. Hoe dat vroeger zo'n klein loopje kon zijn vraag je je wel eens af, het kanaal is echt breed. Maar ja, vroeger werd er ook veel minder land bewoond, zeker in Drenthe. En niet eens heel vroeger, maar tot 1742 wel.

We zagen er 2 ooievaars lekker scharrelen in het pas gemaaide veld. Dat kan daar ook alleen in de hoogzomer, dat maaien, want de velden zijn ouderwets drassig. En hoewel ik op dat stuk nog nooit orchideeën gezien heb staan er wel allerlei mooie planten die van natte voeten houden. En een paar libellen, hoewel het wel heel hard waaide. Maar in de luwte van wat bosjes waren er toch 2 aan het jagen op insecten. Een glazenwasser heb ik geloof ik op de foto gezet.

Thuis gekomen wachtte er een eigen kat in de tuin onder de carport. Ze liep direct mee naar binnen omdat het daar een paar graden koeler was. Niet koel, dat kun je ruim 30°C niet noemen. Op het witte tafeltje lag Venco nog lekker te slapen, precies zoals we hem achtergelaten hadden. Hij wipte ook snel naar binnen, de keuken in en liep om mijn voeten te drentelen terwijl ik vast wat eten voor 's avonds en de volgende dag klaarmaakte. Bijna onweerstaanbaar, die grote ogen en dat schrille miauw.

Maar goed, niet aan toegegeven, en Venco ging terug naar zijn tafeltje. Het was ook veel te warm voor allerlei strapatsen, zelfs voor een katje van een week of 9. Maar even later zat er toch een klein katje bij de harde brokjes te snoepen, we dachten dat Venco alvast een voorschotje nam. Maar helemaal niet, Venco heeft een broertje. Net zo oud, duidelijk uit hetzelfde nest maar ook duidelijk dominant en behoorlijk zwaarder. Jammer, maar 2 van die mormels is toch echt teveel. Dus we hebben beide katjes maar uit de tuin verdonkt, met veel moeite en veel volharding.

Wel heel moeilijk hoor, maar dit kan echt niet. Onze bejaarde kat kan er niet mee omgaan, ze gaat er aan onderdoor. Een klein kitten dat haar overgebleven brokjes opeet, of de zakjes die ze niet lust.... dat gaat nog wel. Maar een brutaal broertje dat haar brommend bij haar eigen bakje wegjaagt, dat gaat gewoon niet. Arme Droppie, ik had je zo graag af en toe wat lekkers toegestopt. En je was best een leuk vriendje voor onze poes. Maar het gaat niet. Pfoe wat moeilijk, kiezen met je verstand en niet met je hart. Maar je moet het maar rooien met je broertje bij de buurman. Tot ziens Droppie, en dat je maar een grote kater mag worden die zijn broertje ooit uit huis zet......;-)

Venco

We hebben een bezoekkat. Althans, een van onze buren heeft een nieuw poesje, een kitten nog. En die komt sinds gisteren bij ons op bezoek en wordt (nog niet actief) weggejaagd door onze kat. Eerst noemden we haar kleintje, maar omdat het zo heel lief met grote oogjes kan kijken werd het droppie en nu dus Venco. Wel een passende naam voor deze kleine verleidster die keurig opeet wat onze poes bewaart voor later.

Ons eigen loeder moet haar eigen eten maar bewaken, maar wij zetten de jongedame wel door de schutting als we weggaan of in ieder geval buitenshuis. Zet je haar door de poort dan komt ze via de schutting terug, dus dat heeft geen zin. En ze is nog zo klein, onze bejaarde poes durft haar niet goed weg te jagen. Wel wordt er af en toe geblazen, maar verder gaat het nog niet. En zeg nou zelf, is het geen droppie?

Etstoel

In Anloo is elke derde zaterdag van augustus de Etstoeldag, een oude vorm van rechtspraak waarbij een jaarmarkt gehouden wordt. Erg mooi ingericht, erg leuke activiteiten en ze hadden er erg mooi weer bij ook. Lees meer op onze homepage.

De magnuskerk met de prachtige zadeldaktoren en een huisje met rieten dak zoals er nog veel staan.

Werkpaard met veulen en op de achtergrond kinderen die een ritje maken op zo'n groot paard.

Tussen de zittingen van de etstoel door zaten de inwoners lekker op de kerkbrink in hun mooie kledij.

foto's zijn groot opklikbaar

De foto's

De foto's van 11 en 13 augustus, van een wandeling op de Veluwe en een wandeling bij het Pinetum Anloo.

Ze werden net bijgevoerd, dus we kwamen op een mooie tijd van de dag. De zwijnen en herten op de Veluwe. Dat er een heleboel mensen liepen die niet weten hoe een hert leeft en dat hij niet reageert op roepen (hertje, HERTJE) en dat ze wel belangstelling hebben voor het voer maar niet voor de mensen etc. tja, daarvoor ben je in het hoogseizoen. Ze zien tenminste een hertje. Of een wild zwijn.

Foto 1 wilde zwijnen.

Foto 2 dames edelhert en damhert (de donkere).

Foto 3. Meneer damhert.

Bij het Pinetum is een dassenburcht met verse sporen. Foto 1 is een ingang, met keurig een spoor van de das waar hij het zand langs naar buiten brengt.

Foto 2 is een mooie verse afdruk van een poot met een ander er bovenop.

Wispelturig

Soms zit er een heleboel in mijn hoofd wat ik op zou willen schrijven, maar dat komt er dan niet uit. Over mijn werk, en hoe dom mensen kunnen zijn. Hoe ze in meer dan een jaar geen formulier goed kunnen invullen (en dan heb ik het nog niet eens over foutloos, maar gewoon de instructies volgen.) Of over de toekomst en hoe onzeker dat voelt. Of over mijn ontzettende drang naar onafhankelijkheid die sterker wordt met de jaren. Maar het voelt nog niet goed om daarover te schrijven. Er is wel een werktitel: het foutenparadijs. Of over hoe 1 vrouw door haar ambities door de mand valt. Het kostte haar al haar functie, het gaat haar nog veel meer kosten. Ze is verschrikkelijk door de mand gevallen als onkundig. Maar goed, dat komt wel als het boek komt.

Gewandeld hebben we ook nog even, bij het Pinetum in Anloo. De eerste paddestoelen zijn er hoewel het nog te droog is voor grote hoeveelheden. En het is altijd lekker in het bos. Naast het verbod op fietsen en paardrijden (hoewel niemand zich daaraan lijkt te storen) zouden ze er ook een verbod op telefoneren moeten instellen. Of op het praten over je leaseauto. Wat jammer als je alleen maar daaraan kunt denken in de natuur. Ik vind het ook jammer als mijn gedachten daar in de zorgen blijven steken, terwijl je toch zo op kunt knappen van alles wat mooi is.

En gewandeld hebben we ook op de Veluwe waar we een nachtje gebleven zijn. Om mijn broer te verhuizen met zijn gezin, althans de spullen. Ze wonen er nu een aantal dagen, ik hoop dat het bevalt. Het was even hard werken, maar het is gelukt. En het is een heel mooi huis en hopelijk een goede keuze. In ieder geval met een heerlijke keuken, zo een als ik ook zou willen, met heel veel ruimte om te zitten. Dat zal wel het hart van het huis worden en daar heb ik zelf goede herinneringen aan.

Maandag begint het werk weer, voorzover dat voor mij geldt dan. Wel bellen voor een afspraak over een vacature, dat wel. En weer veel regelen en gedoe. Ik wil graag weer aan het werk, maar ik merk dat het criterium onafhankelijkheid een grotere rol speelt. Ik kan prima werken met voorwaarden en gedachten van anderen, graag zelfs. Maar het moet wel hout snijden en consequent zijn. Mensen die van alles beloven en het niet uitvoeren heb ik nu wel meegemaakt, tot in het extreme. Beloftes zijn mooi, daden zijn mooier.


En voor de rest: de foto's volgen nog.

En nog maar een rondje.

Het weer is niet verbeterd sinds gisteren, maar het is wel lekker warm, dus hebben we nog maar eens een rondje gelopen. Ditmaal bij Anderen, wandeling nummer 10 van Staatsbosbeheer. Weer 6 kilometer, rond het beekje Scheebroekerloopje. Erg mooi ondanks dat we de zon missen. Maar we hebben even lekker doorgestapt, beetje lui zweet er uit en mooie planten en paddestoelen gezien.

En ik kan naar hartelust met mijn nieuwe camera experimenteren. Vandaag heb ik ontdekt hoe de macro en zelfs supermacro werkt. Het resultaat begint leuk te worden, ik begin te snappen hoe de foto's scherp worden en hoe ik handmatig de instellingen zelfs beter kan krijgen dan op de automaat. Leuk speelgoed die mju, dat moet ik toegeven.


Kattestaart, zachtlila winde en wilgeroosje. De rozes, paarsen, gelen en witten overheersen in dit jaargetijde. Ik ben wel een fan van paars en lila, dus ik vind het wel een prachtig gezicht.

Bessen aan de gelderse roos, een struik die in mei prachtig wit bloeit. De bloeivorm doet aan hortensia denken, met schermen kleine bloemetjes in het midden en groet bloei aan de rand, maar het is geen familie. Het is wel familie van de kamperfoelie en dat is aan de bessen wel goed te zien. Ik heb hierbij de macro ontdekt en dat geeft een heldere foto. De zwam is een dennevoetzwam die last heeft van de droogte. Als hij dat overleeft en de schimmel afslaat (raar maar waar; schimmels eten zwammen) kan hij nog veel groter worden.

Het Scheebroekerloopje. Er is aardig wat verloop van heuvelrug tot beekje, hier en daar 7 meter. In het loopje (wat gekanaliseerd is maar nog op z'n middeleeuws in kleine stukjes) zie je grote Egelskop. Wel schilderachtig mooi, zeker als de zon schijnt.

Een kleine reis

Het was tegenvallend weer vandaag, we hebben de zon niet gezien. En vanmorgen vielen ook nog eens de kommen alle 4 op het aanrecht, in gruzelementen. Dus togen we naar Ikea om vervanging te halen, dan lijkt het net of er niets gebeurd is. En de keukenweegschaal had het ook net begeven, dus we hadden een DOEL. De aankoop is gelukt, en we vonden zelfs nog een potje speciale bramenjam van gele wilde bramen voor mijn vader, die weer eens in het ziekenhuis ligt. Geen ongeluk dit keer, een geplande nieuwe heup en de operatie is prachtig geslaagd. Ik wil niet altijd met overbodige rotzooi aan komen zetten, maar een bijzondere jam wordt altijd wel op prijs gesteld, vandaar.

Maar het duurt geen hele dag dat winkelen bij Ikea, en als het niet gemotregend had waren we niet eens gegaan. Dan waren we naar Rolde gereden om te gaan wandelen, en dat deden we alsnog. Een klein rondje van 6 kilometer over het open veld. Dat is niet leuk als de zon volop schijnt, maar in de schaduw is dat wel lekker. Wel jammer dat de foto's dan niet zo mooi worden, maar de nieuwe camera ging toch maar mee. En dan blijkt dat er nog heel wat te ontdekken is aan zo'n toestel, en dat ik heel wat in kan stellen. Het is een Olympus-mju 9000 geworden, met een aardige lens (28-280mm) en net zoveel mogelijkheden als ik vroeger op mijn kleinbeeld had. En dus vertellen de foto's de rest van het verhaal:













2x zicht op de toren van Rolde, aan het begin en het eind van de wandeling. Foto 1 op automatische stand, foto 2 met extra belichting. Zo zie je haast niet dat het zo'n sombere dag is.










































Grasklokje in een heel kleine lichtlila vorm, een helderrode vorm van oranje havikskruid, Geelgroene w.espenorchis (zeer zeldzaam, gelukkig niet langs een gemarkeerde route, dus zoek maar niet), gewone bereklauw, grasklokje en een berm vol rolklaver en vlasleeuwbek. De bermen staan vol met de prachtigste bloemen.

Verliefd (2)

Je leert snel dat je in de winter in Zuid-Afrika gebruik moet maken van het daglicht. Dat is hier ook zo, maar hier is alles in de steden en bij huizen verlicht, en er zijn overal huizen. Zelfs rond midwinter is het moeilijk hier een plek te vinden om de sterren mooi te zien, er is overal lichtvervuiling in de lucht. Maar als dat er niet is (en dat is 1 van de redenen dat ik verliefd geworden ben op de streek) merk je dat je er ook afhankelijk van bent geworden. Er is niet zoveel te doen als het donker is, zelfs niet in de stad. Dus stonden we om 8 uur bij het kantoor van Nomad na een heerlijk ontbijt. Dat was al na zonsopgang, voorzover je dat kon zien in de regen.

Het reisgezelschap bleek bescheiden, met 11 gasten, 2 gidsen en een trainee. Dat paste makkelijk in de truck die een heuse naam had en met respect behandeld moest worden. Weg uit Kaapstad, nog 1x kijken naar het trieste aangezicht van de Tafelberg in de wolken, nog even inkopen doen en een mooie shoppingmall, nog even tijd om te wennen aan het moderne Afrika. Want dat is Zuid-Afrika, een land dat een roerige geschiedenis heeft en heus niet volmaakt is, maar wel een land waar het voor veel mensen prima toeven is. Nog steeds, of nog pas kort. Er wordt door veel mensen een oprechte poging gedaan om samen in een moderne wereld te leven en dat zie je, dat heeft zijn positieve uitwerking. En een land met townships, sloppenwijken en armoede. Dat ook.

De regen bleef nog even aanhouden, en het land was groen en een echt landbouwgebied. Sinds de jaren 90 werd het veeteeltgebied boven Kaapstad steeds meer een wijnbouwgebied, naast de traditionele wijnbouw rond Stellenbosch. En dat mochten we proeven, op een mooie wijnboerderij waar de zon weliswaar niet scheen, maar waar het ook niet meer regende. Allemaal mochten we ook een wijn om mee te nemen uitzoeken, en we kochten ook nog een heerlijke Shiraz. De eerste van vele flessen wijn die we gedronken hebben, voor ons doen veel dan.

En het landschap veranderde, niet alleen werd het kaler, maar er kwamen ook meer bergen. De Cederbergen welteverstaan, want het Hollands of Afrikaans hier was overal. We zagen vogels die we thuis niet kennen, wel mussen en spreeuwen en kraaien maar met heel andere kleuren. We zagen onze eerste wevervogels, die wat mij betreft op vinken lijken. We zagen onze eerste baviaan op de weg, die de enige bleek te zijn de hele reis. Maar dat wisten we toen nog niet. De bermen zagen oranje van de Margrieten of Madelieven (familie in ieder geval), het land werd kaler en wij bereikten Clanwilliam. Waar we heerlijk overnachten in een hotel dat mooier en luxer was dan wij verwachtten. Op naar de grens, naar onze eigenlijke bestemming. Maar met zeker in het hoofd om nog eens in Zuid-Afrika rond te kijken, en het land zelf uitgebreider te bezoeken.

Verliefd (1)

Kaapstad was koud voor ons. Je weet dat het hier zomer is en daar winter, je houdt het weer bij via www.weeronline.nl en toch voelt het koud. Het was er 13 graden en het regende met wind uit het zuiden. Die wind kwam van de pool en dus was het koud. Het was even wennen om alles om te draaien. Het verkeer rijdt er links en dus moet je anders kijken bij het oversteken van de straat. De zon staat in het Noorden, de kou komt uit het Zuiden, maar West en Oost zijn wel hetzelfde. En ik was moe na uren in het vliegtuig en ik was koud.

De reis verliep bijna vlekkeloos. Bijna, want er waren wat haken en ogen en heel vervelende mensen op Heathrow. Maar goed, we werden opgewacht in Kaapstad, in een shuttle met 6 Belgen en naar het hotel in hartje stad gebracht. En dan heb je geen last van jetlag en als je gedoucht hebt en schone kleren aan, dan wil je eigenlijk de stad ook wel zien. Op het plein waar het hotel stond zagen we het kantoor van de reisorganisatie al, dus zoeken naar een taxi voor de volgende ochtend hoefde niet. We konden de stad verkennen en hebben dat ook gedaan.

Niet naar de tafelberg, want dat lag gehuld in een deken van wolken. Niet alleen heb je dan geen uitzicht, het is ook gevaarlijk daarboven. Maar Kaapstad is meer dan de tafelberg, het is ook een bruisende grote stad met markten en een parlementsgebouw en een kathedraal (waar Tutu aartsbisschop was) en natuurlijk een heel mooi fort. Het Kasteel de Goede Hoop, het fort van Jan van Riebeeck. Dat hebben we bezichtigd onder een versgekochte paraplu, en lekker gedwaald door de straatjes van Kaapstad, en lekker gegeten in het hotel.

We snapten wel wat die Hollanders daar deden in de 17e eeuw. Het lijkt er op thuis namelijk. Of op zijn minst op Engeland of Portugal. Groen, met een gematigd klimaat, met uitstekende mogelijkheden om gewassen te verbouwen. Er woonden wel mensen maar die maakten geen intensief gebruik van het land zoals we dat in Europa gewend waren. En er bleek nog uitstekend handel te drijven te zijn met de bosjesmensen die er wel woonden. Ik zou er best kunnen wennen denk ik, maar ik zou Kaapstad nog graag eens zien in voorjaar of zomer. Maar ondanks de regen snapte ik best dat dit een land is om spontaan verliefd op te worden.