De kogel is door de kerk

De kogel is door de kerk, de reis is geboekt, de reisverzekering uitgebreid. Wij gaan naar Zuid-Afrika en Namibië! Pfoe he. Zomaar op een gure herfstdag eind november boek je dan even een reis. Met brandstoftoeslag (bijna duurder dan het ticket), een rondreis per safaritruck (max iets van 20 pers.) en de meeste maaltijden inclusief. rondreis-namibie-experience Een prachtige rondreis vanuit Kaapstad, rond door Namibie en dan vanaf Windhoek met allerlei transfers weer naar huis.

WOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOHOOOOOOOOOOW!

Het voelt opgewonden, goed, luxe, duur, mooi, onvoorstelbaar en een ongeloofelijk eind weg. Wat een idee, naar Namibië. Door 4 nationale parken (1 in Zuid-Afrika), door bergen en bij een wijnboer langs, langs de kust en wild kijken in de parken. Het lijkt me zo fijn.

Heel luxe is de reis niet. Gelukkig niet. Lekker in 2-persoonslodges met een douche of bad en wc (ongekende luxe, ik verwacht niet eens dat je elke avond kunt douchen) 1 nacht bij de hete bronnen, 1 dag lekker luieren aan zee. Geen gold-tour met alleen maar luxe drankjes en petunia's in grasveldjes. Nee lekker normaal, met een internationaal reisgezelschap en een engelstalige gids.

WOOOOOOOOOOOOOOOOOOOHOOOOOOOOOOOOOOOOOOW!

16 dagen Afrika, nou ja, 12 want lang reizen. Op maandag in het vliegtuig, dinsdag acclimatiseren in Kaapstad, woensdag op pad. Terug ook meer dan een nacht in het vliegtuig en daar zie ik wel tegen op maar het kan me ook niet schelen. Afrika, woestijn, San-tekeningen, traditionele stammen, oceaan en de grote 5 wilde dieren. Dat is toch de moeite waard, dat zijn herrinneringen waar je je leven lang op kunt terugkijken. De glimlach is al nauwelijks meer van mijn gezicht te poetsen.

Lonely planet.

Zou mijn rugzak het nog doen? Hij ligt niet eens op zolder, maar in de kast in de logeerkamer. Honderd gulden heeft ie ooit gekost, een fortuin voor de student die ik was. Maar ik heb hem dan ook wel uitgebreid gebruikt. Geen Nomad, die was echt te duur, een huismerk van de V&D werd het. Uitgezocht meer op wat er aan kon dan wat er in kon. 1 heel groot vak, kleine vakjes in de klep en veel bandjes en zakjes buiten op. Er heeft bij mij nooit een pan aangehangen, maar verder was dat wel handig. Slaapzak met lakens onderaan, matje erbovenop en de rest aan de zijkant. Met je hebben en houden op pad met die ene rugzak, en hooguit verder nog een handtasje of een heuptas.


Hoeveel kilometers zou die tas met me meegereisd zijn? Samen met de hardcover plastic toilettas met koker voor mijn tandenborstel en mijn pluchen muis Fred hebben ze me vergezeld op vele reizen. Het paspoort had ik standaard bij me, en af en toe reisde ik luxe per trein of touringcar. Eurolines geboekt vanaf het land van bestemming, want alle landen hadden lagere tarieven dan Nederland.

Vaker nog met een lift, maar dan zelden zomaar langs de kant van de weg. Vooraf via internet (goh, dat bestaat toch al wel weer een tijdje) of vanaf een parkeerplaats. Assertief liften noemden we dat; zelf de meest waarschijnlijke bestuurder uitzoeken en gewoon vragen om een lift. Tenzij de bestemming echt ver uit de route lag lukte dat eigenlijk altijd. Zakenmannen die veel alleen onderweg zijn, toen nog zonder mobiel, hadden graag aanspraak. Af en toe gokte je verkeerd en kreeg je een hand op je knie, maar zelden was het nodig om meer te doen dan zeggen dat je dat niet wou. Ach, dat overkwam de jongens ook.

Ik had altijd wel een soortement van wapen in mijn handtas. Geen hamer zoals een vriendin van mij, maar vaak wel deo die hard spoot, of een korte handzame opgevouwen paraplu. Erg handig als je toch al dichtbij iemand bent. Ik heb het nooit hoeven gebruiken, met woorden kon ik het ook wel af. Als ik terugdenk zal mijn lichaamstaal er ook wel iets mee te maken hebben.

Ik heb net de Footprint reisgids binnen, besteld voor de reis naar Namibië. En al gaan we echt niet als rugzaktoeristen, het blijft wel een avontuurlijke bestemming. We gaan niet zo heel luxe. Wel lodges, maar geen 'Gold'. Gewoon eenvoudig, een bedje met muren en een mogelijkheid om te eten en hier en daar te wassen. Toch wel als rijke toerist natuurlijk, in een land waar ze nog beseffen wat eenvoud is. Ik wil er ook niets vernielen, alleen van genieten. Teveel luxe zou mij niet beter doen voelen in zo'n eenvoudig land.

Maar eenvoudig leven is goed, het is beter dan onze enorme welvaart. Gebruiken wat je hebt, leven met wat zich aanbiedt en daarbij een levensstijl die tevreden is met het lot. Ik kan er zo jaloers op worden. Misschien kan ik er wat van leren.

Een week in November

Vroeger op school heb ik ooit geleerd dat je maanden niet met een hoofdletter mag schrijven. Wij ontvingen degelijk ouderwets onderwijs op die school en de meester wist ongetwijfeld waarover hij sprak. Maar ik heb uitzonderingen op logische regels altijd onzin gevonden, dus ik doe niet me aan dat soort regels.De titel hierboven is dus gewoon fout. Mij een suikerbiet. Gelukkig heb ik de eerste suikerbietenfabriek gisteren weer geroken, en gelukkig woon ik niet meer onder de rook van. Het stinkt toch iets teveel naar zweetvoeten. Maar het hoort helemaal bij November, dus toch fijn dat we even een snuif meekregen op de A7.



Een natte en gevaarlijke A7. Bij daglicht ging het allemaal nog wel, hoewel je bijna van de afsluitdijk afgeblazen werd. Hagelbuien, natte sneeuw en dan weer zon ertussendoor. Wel heel mooi die wolkenluchten met regensluiers. De terugweg ’s avonds laat was nog gevaarlijker. Wel reden er gelukkig strooiwagens af en aan, maar het was toch hier en daar gevoelig glad. En de meeste mensen reden rustig en voorzichtig, maar af en toe meende een idioot dat de natuurkundige wetten niet voor hem/haar golden.

Het was dus een drukke zaterdag, na een drukke week. Daarover wil ik niet alles kwijt, is ook niet nodig. Wat ik wel neer wil zetten zijn de uitgebreide vakantieplannen. Vorig jaar zijn we wel anderhalve week naar de Eiffel geweest. Leuk, ontspannen en nog best aardig weer. Maar een zonvakantie kon je het nou niet direct noemen. De week zomer viel in mei, en we hadden mazzel dat het toen vakantie was.

Dus dit jaar wouden we wel weer eens zon; we verdienen iets meer dan de afgelopen jaren, geen grote kosten aan het huis, de auto is afbetaald en nog heel nieuw (precies een jaar oud) dus sparen voor een nieuw kan nog eventjes…. We zaten te brainstormen over de woestijn, maar we zitten vast aan de schoolvakanties. In juli naar het Middellandse Zee gebied, dat wordt wel warm. In juli naar de Sahara is voor ons niet te doen.

De VS, dat is wel mogelijk. Door de zuidelijke staten, met een camper of van motel tot motel. Door de wildparken en woestijnen. Maar ook daar is juli heet en druk. Dus ga je goochelen met zoekmachines en de woorden juli, woestijn en jeep. En dan kom je zomaar opeens een prachtige reis door de Namib tegen. Twee vielen er op, omdat ze zo mooi zijn en precies op de juiste data vallen. Maar de Namib in de winter, is dat wel wat? Nou ja dus, in de winter is er weliswaar iets minder in bloei, maar het is er nog altijd rond de 20 graden overdag. En 11 graden ’s avonds, dat vind ik geen ramp. Dan slaap je nog eens.

Het wild blijkt het best zichtbaar in de winter, omdat dat het droge seizoen is. In maart of april zou ik niet durven gaan, teveel kans op flinke regenbuien. En ondanks het feit dat het land zijn naam dankt aan de woestijn, zijn er ook flinke natte gebieden, moerassen en meren in het land. Modder dus als het regent. De voorzomer is wel mooi, maar omdat er dan veel bloeit, maar het wild is moeilijk zichtbaar. En dat is het grote voordeel van de winter: wildgarantie bij de drinkplaatsen. Een beetje gemaakt, maar wij gaan dan ook toerist spelen.

We moeten nog boeken hoor, het is nog niet zo ver. Maar de gedachte speelt, en we zijn beide al verliefd. Op de rondreis door het land vanuit Zuid-Afrika. Zonder Botswana helaas, want reizen naar dat land gaan altijd in gepaard met een bezoek aan de Victoria Falls. En dat ligt in Zimbabwe, en daar is het gewoon niet veilig. Nou ja, misschien in die uithoek wel, maar niet in het hele land. We willen gewoon die grens niet over zolang het bewind er zo vreselijk is. Botswana moet dan nog maar even op het verlanglijstje blijven staan. Maar als we oppas kunnen krijgen voor de kat, kunnen we waarschijnlijk Namibië en Zuid-Afrika van het lijstje ‘nog-nooit-gezien’ afstrepen. Wat een luxe hè?

Architect

Gisteravond zapte ik langs een interview dat Nivo Nihil hield met architect Cees Dam. Een van de twee namen achter de Stopera. Ik hou niet zo van Nivo, maar ik kon het toch niet laten om even te kijken naar het werk en de woorden van Cees Dam. Vooral zijn werkkamer in zijn appartement in Zuid Frankrijk sprak me aan. Een grote lichte ruimte waar de trap in het midden uitkwam, en overal hing kunst, stonden boeken en was zitgelegenheid. Af en toe kon je ook nog wat tekenen of schrijven, maar de ruimte was duidelijk ingericht op inspiratie.


Ook in zijn luxe villa in Nederland was alles duidelijk gericht op kunst en boeken. Overal wandjes vol spullen, kunst, boeken, kunstnijverheid en mooie meubelen. Mij iets te druk over het algemeen, maar je snapt dat deze man indrukken op moet zuigen als een spons. Er komt natuurlijk ook iets uit, maar dat is vrij sober en rustig als je het vergelijkt met zijn leef en werkomgeving.


Ik vind de Stopera mooi. Van buiten hou ik van de indrukwekkende witte gevelplaten tegen een terracotta gebouw, met mooie grote ramen en lichtjes die door de platen heen komen. De opbouw van terracotta is misschien iets te massief, maar het gebouw is ook nog een keer praktisch bedoeld natuurlijk. Vooral bij avond vind ik de stopera prachtig, en ook aan de binnenkant is het een heerlijk gebouw. Nergens benauwd, bijzonder functioneel en met een beetje luxe wat je er toe aanzet om goede kleding te dragen. Er zijn al zo weinig gelegenheden in Nederland die nopen tot het dragen van avondkleding: een goed concert of voorstelling in de Stopera vraagt dat wel, mede door het gebouw. Heerlijk vind ik dat.


Ik kijk graag naar programma's over architecten. Ik probeer de Teleac serie over architectuur ook te vinden online. Dat zal vast wel lukken, Teleac is goed in archiveren. En veel cursussen zijn terug te vinden op YouTube of de concurrentie. Pas onlangs is de interesse echt gewekt, maar ik kijk al mijn leven lang omhoog. Langs de Catharijnesingel in Utrecht bijvoorbeeld, waar erg mooie tableaus uit de Jugendstil nog te vinden zijn. Maar ook moderne bouwwerken kan ik bewonderen.

Misschien helpt het dat ik zo lang in Groningen gewoond heb. Daar valt veel moois te zien, maar daar word de burger ook heel actief betrokken bij de architectuur. Bij belangrijke gebouwen worden er prijsvragen uitgeschreven om te bepalen welk ontwerp de voorliefde heeft. Elk jaar is er een enquête over het mooiste nieuwe gebouw. En daar wordt massaal op gestemd.

Ook heeft de gemeente Groningen een fantastische afdeling Ruimtelijke Ordening. Ze hebben oog voor de lange termijn, passen nieuwbouw uitstekend aan op bestemmingsplannen en leggen wegen openbare ruimte aan die passen bij de functie van de wijk. Dat mis ik in de plaats waar we nu wonen. Het dijt aan alle kanten uit, maar een plan is daar niet bij. Een zwart gebouw van vier verdiepingen naast een straatje waar toch al geen zonlicht komt? Geen probleem. Een rotonde als ingang van een parkeergarage, waardoor het fietspad opeens verdwijnt? Moet kunnen. Een enorm gebouw naast een monumentaal provinciaal kneuterig pandje? Ach ja….

Het lijkt in alles op de bouw uit de jaren net na de oorlog. De aannemer zal het wel weten, en alles wordt overal maar neergezet. Over vijftig jaar gaan we dat natuurlijk wel herstellen, want niemand vindt dit prima. Maar daarvoor moet je wel een hele lange adem hebben. Mij iets te lang.

Droom

De laatste tijd droom ik nogal eens, en niet altijd even prettig. Vannacht droomde ik dat ik de auto aan het inparkeren was. Tijdens het nog even rechtzetten vooruit weigerde de rem, en ik reed dus prompt tegen een lantarenpaal. Auto kapot, niks ernstigs op zich, maar zoveel gedoe en kosten. Nou heb ik nog nooit schade gereden aan de auto, dus waarom droom ik dan zo eng? Geen nachtmerrie, maar gewoon narigheid. Bah.

Niet altijd zijn de dromen eng, ik droom ook erg leuke dingen. Tenminste, wat voor mij heel leuke dingen zijn. Zo droom ik vaak van een huis met een enorme keuken aan de Middellandse Zee ergens. Het is er dus vaak zonnig en warm, maar in de grote keuken en op het terras er voor heb je daar niet zoveel last van. Het terras is overwoekerd met wijnranken, alles is betegeld en de keuken is koel omdat het huis aan de achterkant toch in de berg gebouwd is. De opslagruimte en afwaskeuken erachter zijn nog koeler uiteraard, en schemerig.

Daar ben ik dan bezig met doodnormale dingen; eten maken voor onszelf en gasten bijvoorbeeld. Of breien, of voorbereiden, of plannen wanneer de olijven naar de molen kunnen. Een doodgewoon leven zoals duizenden mensen het kennen. Er is namelijk ook niks mis mee. Gewoon vroeg opstaan en brood kneden en bakken, heerlijk. Ik hoef geen betaalde baan, ik hoef de wereld niet te verbeteren. Ik zou een kleine boerderij met gastruimte willen op het platteland, aan de kust. Een zwembad zou mooi zijn, een eetkeuken noodzakelijk. Verder een ruimte om lekker te slapen, een badkamer en misschien nog wat knutselruimte. Een paar boekenkasten, een kelder en een cisterne, en ik ben volmaakt gelukkig.

Nu ben ik niet volmaakt gelukkig. Ik ben wel vaak tevreden hoor, maar mijn leven is nogal enerverend geweest de afgelopen jaren. Ik heb wel veel bereikt, veel gerealiseerd op weg naar dit ideaal. Zo bakken we zelf brood en eten we nauwelijks meer kant en klaar voedsel. Een enkele keer patat uit een zak zoals vanavond, met kroketten. Zalig slecht. Maar meestal sta ik zoals gisteren gewoon zelf roerbakgroente te maken voor de macaronischotel, snij ik zelf vlees in stukjes. Zoveel werk is het helemaal niet, en zoveel lekkerder. Ik wou dat ik het aandurfde om alles biologisch te kopen, zodat de kans op glucose-fructosestroop op de ingrediëntenlijst nog kleiner is dan nu al.

Ik ben ook vaak heel tevreden op onze wandelingen. Wat is er nou mooier dan zonlicht door gouden beukenblad? Of wacht, schreef ik in het voorjaar al dat er niets mooier is dan jong groen beukenblad? Laten we het er maar op houden dat ik dol ben op beuken; blad, nootjes, machtige stammen. Ieder seizoen heeft zijn charme, maar niets is zo majestueus als een beukenlaan in de herfst. Een gouden portaal.

Yes we can

door the Pointer Sisters

Now's the time for all good men
to get together with one another.
We got to iron out our problems
and iron out our quarrels
and try to live as brothers.
And try to find a piece of land
without stepping on one another.
And do respect the women of the world.
Remember you all have mothers.
We got to make this land a better land
than the world in which we live.
And we got to help each man be a better man
with the kindness that we give.

I know we can make it.
I know darn well we can work it out
.Oh yes we can, I know we can can
Yes we can can, why can't we?
If we wanna get together we can work it out.

And we gotta take care of all the children,
the little children of the world.
'cause they're our strongest hope for the future,
the little bitty boys and girls.

We got to make this land a better land
than the world in which we live.
And we got to help each man be a better man
with the kindness that we give.

I know we can make it.
I know darn well we can work it out.
Oh yes we can, I know we can can
yes we can can, why can't we?
If we wanna, yes we can can.

Gelukkig hadden we de foto's nog.

Een hele mooie saprofyt, een soort waaiertje, elfenbankje, wat dan ook. Mooi en nog nooit gezien.

Een waslakzwam? Maar dan wel heel dik. Gezien de gutatiedruppels wellicht een kaaszwam.

Deze ken ik, de roodgerande houtzwam oftewel de Fomitopsis pinicola.

Halverwege de wandeling bij de volgende molen, de Katzenmuehle. Heel mooi, met picknickplaats, vervallenbruggetje en natuurlijk een kruisbeeld. We zijn wel in Duitsland ;-).

Hogingzwam en tonderzwam, de stam wordt vrolijk genuttigd.

Wandelingen genoeg om uit te kiezen, wij namen de A2 in combi met de A5. Het Hermansdenkmal en de Externsteine waar we vorig jaar waren kun je ook prima te voet bereiken.

Over de beek naar het hotel, erg romantisch en mooi. Wel veel blad van de kastanje om elke dag weg te vegen.

Duitsland, Halloween en de verdwenen tekst.

Heb je net een blog af over je omzwervingen in de Herfstvakantie, floept je internetbrowser eruit. Alles verdwenen. En ik heb nog geen moed gehad om alles opnieuw te plaatsen. Er stonden namelijk plaatjes bij, en daardoor ging het mis. Dus als ik nu weer plaatjes plaats...... Mijn oplossing gaat worden dat ik gewoon de plaatjes in een ander logje ga zetten.

Duitsland dus, met omzwervingen. Één plaatje ga ik in dit blog bijplaatsen. De foto van mijn nieuwe jas. Prompt ging namelijk mijn enige jas voor tussenseizoenen kapot tijdens onze trip, dus ik heb een nieuwe gekocht. Niet in de Bijenkorf waar wij op dat moment net liepen, maar er tegenover. Ik vind m mooi, sierlijk, niet te saai en toch lekker neutraal.

Duitsland was heerlijk, een verademing. Het landschap was prachtig, ook al hebben we niet veel zon gezien. Maar we hebben wel droog weer gehad voor de wandeling, en toch veel moois gezien. Paddestoelen, vakwerkhuizen en een heerlijk hotelletje. Midden in het bos, achter een slagboom, met een beekje en korenmolen en enorme Biergarten.

Omdat het hotel aan de beek lag begonnen alle wandelroutes heuvelopwaarts, en dat hebben onze spieren gevoeld. De wandeling op woensdag was heerlijk. Eerst lekker ontbijt in het hotel, daarna de koffers inpakken en de benenwagen genomen. De planning was een rondje van 5,5 km, en als het kon iets langer. Uiteindelijk hebben we 2 routes gecombineerd en kwamen we rond de 10 km uit. Niet zo heel ver, behalve de heuvels dan.

De dinsdagavond hadden we ook al gewandeld, even langs de beek, beetje klimmen en via een voorde terug. Daarna heerlijk eten, maar wel de groente gemist. Als ik langer in het hotel zou blijven zou ik elders gaan eten.
En de rest? Dat komt bij de foto’s