Een week in November

Vroeger op school heb ik ooit geleerd dat je maanden niet met een hoofdletter mag schrijven. Wij ontvingen degelijk ouderwets onderwijs op die school en de meester wist ongetwijfeld waarover hij sprak. Maar ik heb uitzonderingen op logische regels altijd onzin gevonden, dus ik doe niet me aan dat soort regels.De titel hierboven is dus gewoon fout. Mij een suikerbiet. Gelukkig heb ik de eerste suikerbietenfabriek gisteren weer geroken, en gelukkig woon ik niet meer onder de rook van. Het stinkt toch iets teveel naar zweetvoeten. Maar het hoort helemaal bij November, dus toch fijn dat we even een snuif meekregen op de A7.



Een natte en gevaarlijke A7. Bij daglicht ging het allemaal nog wel, hoewel je bijna van de afsluitdijk afgeblazen werd. Hagelbuien, natte sneeuw en dan weer zon ertussendoor. Wel heel mooi die wolkenluchten met regensluiers. De terugweg ’s avonds laat was nog gevaarlijker. Wel reden er gelukkig strooiwagens af en aan, maar het was toch hier en daar gevoelig glad. En de meeste mensen reden rustig en voorzichtig, maar af en toe meende een idioot dat de natuurkundige wetten niet voor hem/haar golden.

Het was dus een drukke zaterdag, na een drukke week. Daarover wil ik niet alles kwijt, is ook niet nodig. Wat ik wel neer wil zetten zijn de uitgebreide vakantieplannen. Vorig jaar zijn we wel anderhalve week naar de Eiffel geweest. Leuk, ontspannen en nog best aardig weer. Maar een zonvakantie kon je het nou niet direct noemen. De week zomer viel in mei, en we hadden mazzel dat het toen vakantie was.

Dus dit jaar wouden we wel weer eens zon; we verdienen iets meer dan de afgelopen jaren, geen grote kosten aan het huis, de auto is afbetaald en nog heel nieuw (precies een jaar oud) dus sparen voor een nieuw kan nog eventjes…. We zaten te brainstormen over de woestijn, maar we zitten vast aan de schoolvakanties. In juli naar het Middellandse Zee gebied, dat wordt wel warm. In juli naar de Sahara is voor ons niet te doen.

De VS, dat is wel mogelijk. Door de zuidelijke staten, met een camper of van motel tot motel. Door de wildparken en woestijnen. Maar ook daar is juli heet en druk. Dus ga je goochelen met zoekmachines en de woorden juli, woestijn en jeep. En dan kom je zomaar opeens een prachtige reis door de Namib tegen. Twee vielen er op, omdat ze zo mooi zijn en precies op de juiste data vallen. Maar de Namib in de winter, is dat wel wat? Nou ja dus, in de winter is er weliswaar iets minder in bloei, maar het is er nog altijd rond de 20 graden overdag. En 11 graden ’s avonds, dat vind ik geen ramp. Dan slaap je nog eens.

Het wild blijkt het best zichtbaar in de winter, omdat dat het droge seizoen is. In maart of april zou ik niet durven gaan, teveel kans op flinke regenbuien. En ondanks het feit dat het land zijn naam dankt aan de woestijn, zijn er ook flinke natte gebieden, moerassen en meren in het land. Modder dus als het regent. De voorzomer is wel mooi, maar omdat er dan veel bloeit, maar het wild is moeilijk zichtbaar. En dat is het grote voordeel van de winter: wildgarantie bij de drinkplaatsen. Een beetje gemaakt, maar wij gaan dan ook toerist spelen.

We moeten nog boeken hoor, het is nog niet zo ver. Maar de gedachte speelt, en we zijn beide al verliefd. Op de rondreis door het land vanuit Zuid-Afrika. Zonder Botswana helaas, want reizen naar dat land gaan altijd in gepaard met een bezoek aan de Victoria Falls. En dat ligt in Zimbabwe, en daar is het gewoon niet veilig. Nou ja, misschien in die uithoek wel, maar niet in het hele land. We willen gewoon die grens niet over zolang het bewind er zo vreselijk is. Botswana moet dan nog maar even op het verlanglijstje blijven staan. Maar als we oppas kunnen krijgen voor de kat, kunnen we waarschijnlijk Namibië en Zuid-Afrika van het lijstje ‘nog-nooit-gezien’ afstrepen. Wat een luxe hè?