Lonely planet.

Zou mijn rugzak het nog doen? Hij ligt niet eens op zolder, maar in de kast in de logeerkamer. Honderd gulden heeft ie ooit gekost, een fortuin voor de student die ik was. Maar ik heb hem dan ook wel uitgebreid gebruikt. Geen Nomad, die was echt te duur, een huismerk van de V&D werd het. Uitgezocht meer op wat er aan kon dan wat er in kon. 1 heel groot vak, kleine vakjes in de klep en veel bandjes en zakjes buiten op. Er heeft bij mij nooit een pan aangehangen, maar verder was dat wel handig. Slaapzak met lakens onderaan, matje erbovenop en de rest aan de zijkant. Met je hebben en houden op pad met die ene rugzak, en hooguit verder nog een handtasje of een heuptas.


Hoeveel kilometers zou die tas met me meegereisd zijn? Samen met de hardcover plastic toilettas met koker voor mijn tandenborstel en mijn pluchen muis Fred hebben ze me vergezeld op vele reizen. Het paspoort had ik standaard bij me, en af en toe reisde ik luxe per trein of touringcar. Eurolines geboekt vanaf het land van bestemming, want alle landen hadden lagere tarieven dan Nederland.

Vaker nog met een lift, maar dan zelden zomaar langs de kant van de weg. Vooraf via internet (goh, dat bestaat toch al wel weer een tijdje) of vanaf een parkeerplaats. Assertief liften noemden we dat; zelf de meest waarschijnlijke bestuurder uitzoeken en gewoon vragen om een lift. Tenzij de bestemming echt ver uit de route lag lukte dat eigenlijk altijd. Zakenmannen die veel alleen onderweg zijn, toen nog zonder mobiel, hadden graag aanspraak. Af en toe gokte je verkeerd en kreeg je een hand op je knie, maar zelden was het nodig om meer te doen dan zeggen dat je dat niet wou. Ach, dat overkwam de jongens ook.

Ik had altijd wel een soortement van wapen in mijn handtas. Geen hamer zoals een vriendin van mij, maar vaak wel deo die hard spoot, of een korte handzame opgevouwen paraplu. Erg handig als je toch al dichtbij iemand bent. Ik heb het nooit hoeven gebruiken, met woorden kon ik het ook wel af. Als ik terugdenk zal mijn lichaamstaal er ook wel iets mee te maken hebben.

Ik heb net de Footprint reisgids binnen, besteld voor de reis naar Namibië. En al gaan we echt niet als rugzaktoeristen, het blijft wel een avontuurlijke bestemming. We gaan niet zo heel luxe. Wel lodges, maar geen 'Gold'. Gewoon eenvoudig, een bedje met muren en een mogelijkheid om te eten en hier en daar te wassen. Toch wel als rijke toerist natuurlijk, in een land waar ze nog beseffen wat eenvoud is. Ik wil er ook niets vernielen, alleen van genieten. Teveel luxe zou mij niet beter doen voelen in zo'n eenvoudig land.

Maar eenvoudig leven is goed, het is beter dan onze enorme welvaart. Gebruiken wat je hebt, leven met wat zich aanbiedt en daarbij een levensstijl die tevreden is met het lot. Ik kan er zo jaloers op worden. Misschien kan ik er wat van leren.