Pasen 2008

De sneeuw ligt dromerig te smelten in de zon.
De voorjaarsbloemen hebben schichtig voor de kou
de kelken dichtgevouwen. Wolken, wit en grauw,
beschilderen een nieuw en levendig plafond.

Hier tegenover nestelt de familie kauw.
De vogels warmen zich als een kameleon.
Alsof de schaduw zich in hen verlengen kon;
een extra schoorsteen op een identiek gebouw.

Een liefdesliedje op een veel te koude dag:
"Ik hou van jou, kruip dicht tegen me aan.
Ik zie je zelfs wel in de schaduw staan.

En samen kunnen wij het leven aan.”
Ik hoor het, al kan ik het niet verstaan;
ik weet wat zij bedoelen sinds ik jou ooit zag.

Vegetarische mousaka

• 1 aubergine
• 2 grote aardappelen
• 250 ml bouillon met extra oregano en tijm
• 30 gr roomboter
• 30 gr bloem
• 200 ml melk
• 75 gr. Geraspte kaas
• paneermeel + 10 gr boter of stukjes feta
• blikje tomatenpuree
  

Aubergines wassen en in de lengte in 1/2 cm. dikke plakken snijden. Met zout bestrooien,
5 minuten laten intrekken en dan met keukenpapier zout er weer afdeppen.
Aardappelen schillen en net als de aubergines in plakken snijden. De aubergineplakken en
aardappelen op hoog vuur in de olijfolie goudbruin bakken. Met de helft van de aubergine
de bodem van een grote ovenschaal bedekken.
Van boter en bloem op laag vuur een roux maken en daar al roerend bouillon, tomatenpuree en
melk aan toevoegen, zoda een gladde saus ontstaat die je nog 5 min. laat doorkoken. Met peper,
zout en nootmuskaat op smaak brengen. Saus van het vuur nemen en geraspte kaas er door.
Nu een laag saus in de ovenschaal, dan een laag aardappelen, weer saus, aubergine, saus,
aardappel en eindigen met saus. Bestrooien met paneermeel en kleine klontjes boter of feta.
Bakken in een oven van 200°C, 40-45 minuten.

Pasen

Door Ida Gerhardt

Een diep verdriet dat ons is aangedaan
kan soms, na bittere tranen, onverwacht
gelenigd zijn. Ik kwam langs Zalk gegaan,
op Paasmorgen, zéér vroeg nog op den dag.
Waar onderdijks een stukje moestuin lag
met boerse rijtjes primula's verfraaid,
zag ik, zondags getooid, een kindje staan.
Het wees en wees en keek mij stralend aan.
De maartse regen had het 's nachts gedaan:
daar stond zijn doopnaam, in sterkers gezaaid.

(uit 'Vijf vuurstenen' 1974)

Bijna pasen

Ik leef van dag tot dag, van moment tot moment. Ik kan me nog levendig de dagen als tiener herinneren dat ik 12 kilometer naar school moest fietsen. Over heel kaal land fietste ik van kenmerk naar kenmerk. Van geparkeerde auto naar hekpaal, van sloot naar molshoop. Niet dat ik me kon heugen wat ik nou allemaal bereikt had, maar ik moest naar iets toe, vooruit, verder. Zo leef ik nog steeds, vooruitkijkend, met een doel op korte of lange termijn. Ik overleef de weg door van minidoel naar minidoel te ploeteren.

Zo leef ik elk jaar toe naar Pasen als minidoel. Ik denk er zelden aan, ik erger me lichtblauw en mintgroen en babygeel aan alle sjarrewarrie in de winkels en koppel dat totaal niet aan Pasen. Want voor mij is Pasen toch vooral een religieus feest. Het is het heidense begin van de lente, en het Christelijke feest van de opstanding. En waar Goede Vrijdag voor gepaard gaat aan de mooiste muziek van het jaar, de passionen, Bach en Vivaldi, daar is Pasen synoniem aan het Gloria en pompeuze muziek. Jubel het uit, zet de zon aan, zing uit volle borst mee met de hoogmis; het is Pasen.

Maar dit jaar is Pasen gewoon even te vroeg. Het is koud, het wordt net winter, het is helemaal geen tijd voor een lang weekend en een minivakantie. Het is niet leuk in grote kerken zonder verwarming. Het is te koud om drie uur stil te zitten bij de Mattheus, zelfs als je meezingt. Het is zelfs niet warm genoeg voor de Johannes in een kerk. Ik heb geen zin en geen tijd om eieren te verven. Ik wil geen kronkeltakken met pastelkleurige nikseltjes. Ik wil gewoon in winterslaap en Pasen overslaan.

Hoe kan het nou lente zijn als de Elfstedencommissie voor het eerst dit jaar serieus vergadert?

Zwarte specht

Vanmiddag zijn we naar het bos geweest voor een wandeling. Die viel een beetje in het water, want vlak voor we in de auto stapten kreeg ik een migraine-aanval. Een typisch geval van ontspanningshoofdpijn. Ik had de hele week al last van mijn ogen, en een dag geen beeldscherm is dan gek genoeg een garantie voor een stevige hoofdpijn. Zelfs een dubbele paracetamol mocht niet meer baten. Ik liep dus wat verdwaasd door het bos, waar nog niet veel te zien was. Hier en daar ontbotten de bladeren, hier en daar wat paddestoeltjes. Maar het is wel fijn om buiten te zijn, in de frisse lucht, met de voeten op een tapijt van dennenaalden.

Het viel ons wel op dat er veel vogels bezig waren met het voorjaar. De strijd tussen de zingende mannetjes was soms oorverdovend. Heel veel koolmezen riepen hun kenmerkende tweetonige 'krèkrèek.' En boven de vliegtuigjes en helicopters uit hoorde je de merel, de spreeuw en wat soorten die we niet direct thuis konden brengen. Toen we even voorbij de helft van de wandeling een bankje ontdekten gingen we even zitten met een broodje, een slok water en wat nootjes. Ons overlevingspakket is simpel doch voedzaam ;-). Achter ons riep een vogel: 'pèèèh' en we gokten beiden op een pauw, maar waren niet tevreden met onze conclusie.

Na een poosje kwam een specht in zicht, die insecten zat te zoeken op een berk. Hij liet zich niet voortdurend zien, maar we zagen wel dat het een vrij grote vogel betrof. En al vrij snel werd duidelijk dat dit onze kabaalmaker was. Er volgde meer geluid, ook geroffel en hij bleef lang zoeken. Toen hij opvloog naar een plek voor ons werd pas duidelijk wat voor bijzonders we zagen. Het ging om een zwarte specht, en niet alleen om een hij. Na een luide en nadrukkelijk lange roep kwam ook het vrouwtje aanvliegen. Nog een poosje genoten we van 2 zoekende vogels, soms zelfs op 1 boom. Het mannetje, met het rode petje bovenop was lang duidelijk in beeld. Het vrouwtje zat een poos aan de andere kant van de boom, maar ook haar zagen we duidelijk. Haar rode hoedje zat meer wulps in de nek geschoven.
http://www.vogelvisie.nl/soort/zwarte_specht.php

Tot nu toe gaan alle grote veranderingen de laatste jaren gepaard met een bijzondere waarneming, en dit is er zeker 1. De zwarte specht is niet zeldzaam, maar wel schaars, en ik had er nog nooit 1 gezien. En dan nu een nestelend paartje, 1 van de pakweg 1000 in ons land.......echt bijzonder. Toen we gingen trouwen, een huis kregen en een nieuwe baan, zagen we een ijsvogel in volle pracht vlak onder ons vliegen, onder de brug door. Ook dat was in het vroege voorjaar, tijdens een wandeling waar we niet veel dachtten te gaan zien.

Wat staat er nu op stapel? Er is al zoveel veranderd. Ik weer een nieuwe baan, die nu wel begint te bevallen. Man sinds oktober een nieuwe baan die heel goed bevalt. Gaan we meteen maar verhuizen, of een nieuw huis bouwen, of, of, of? Ik heb nog geen besluit genomen, behalve dan mijn vaste voornemen van gisteren om meer te doen met mijn wensen. Was dat het goede besluit wat vandaag bekrachtigd werd? Is dat mijn goede voornemen dat door de kosmos gezegend word?

Is er toeval?

Annie

Gisteravond zat ik met een liedje van Annie MG Schmidt in mijn hoofd, en ik ging op zoek naar een online versie. Die heb ik niet gevonden weet ik nog. Welk liedje ik zocht weet ik niet meer, ik kwam op Youtube terecht en heb me kostelijk vermaakt met andere liedjes. Ik weet trouwens nog wel dat ik de tekst vond op jeugdsentimenten.net met een klein stukje lied gezongen door Wim Sonneveld.

Zo kwam ik terecht bij originelen uit Ja zuster Nee zuster, bij Leen Jongewaard als Opa, bij Jan Rot die een jaren '80 versie zong.........heerlijk allemaal. Ik moest slapen om weer om 6 uur op te kunnen staan, maar het werd later dan gepland. Na even zoeken blijkt het liedje "de kat van ome willem" te zijn. Die tekst is zo zalig, zo sterk en een tikkie rebels.

Dat zijn bijna alle teksten van Annie MG trouwens: rebels. Het 'lazer op' en 'lul' uit het liedje Pinksterdag schockeren in de eerste uitvoering het publiek hoorbaar. Behalve de mooie teksten ben ik gecharmeerd door veel dingen. De zalige arrangementen van Harry Bannink. De mooie stemmen en typetjes van o.a. Leen Jongewaard, Wim Sonneveld, André van de Heuvel. En ook heel erg: het tijdsbeeld.

De gebouwen zijn mooi, nieuw, ruim en in ruimte geplaatst. De stoepen worden nog geschrobd, voor de zieke buurvrouw wordt nog soep gekookt, voor de vreemdeling is nog mededogen in het hart. Er is best wel wat verbeterd sinds de jaren '60, maar we zijn ook veel moois kwijtgeraakt. Ons individualisme is niet de enige levensvorm die de moeite waard is en de prijs voor de welvaart is enorm. De saamhorigheid, het plichtsbesef en het gevoel niet alleen te staan, dat zijn allemaal mooie kanten van de kleine wereld die de gewone man toen kende.

We kennen elkaar niet meer en we betalen er een hoge tol voor. Ouders moeten het opvoeden helemaal zelf doen, want de school kan ook niet alles. Daarnaast moeten ze superman en vrouw zijn, of een andere combinatie, of gewoon alles alleen doen. Een kleinigheid is geen beloning meer en het kapitalisme is een lege godsdienst. Ik kan zo gelukkig worden van een slaplantje dat ontstaat uit een zaadje. Ik kan zo gelukkig worden van een tulp die opengaat in de zon. Ik kan zo gelukkig worden van een pony met een drinkend veulentje, of lammetjes bij de schaapskudde.

Juist van alles wat niets kost, en wat geen prijs heeft maakt mij gelukkig. Als ik erg verdrietig ben trek ik wandelschoenen aan en ga ik naar het bos. Zonder geld, maar met een thermoskan en ouderwetse boterhammen. Terug bij de essentie van ons bestaan word ik weer normaal. Dan gaat de stress er af, de druk en word ik weer een gewoon mens met gewone wensen. Dan hoef ik niets, en mag ik van alles. Dan bedenk ik ook briljante plannen.

Gewoon door de week sukkel ik maar wat aan. Niet dat het niet goed gaat, dat gaat het juist wel. Maar ergens op de achtergrond werk ik richting mijn plan. Een ander huis, een normale baan of levensvoorziening. Zelfvoorziend en in aanwezigheid van buren.

Normaal!

Logeerkamer

Wij hebben niet echt veel sociale contacten. Vrienden en kennissen, mensen van de sportclub, familie, buren, het komt hier allemaal niet veel over de vloer. Als ik terugdenk aan het gezin waar ik in opgegroeid ben was dat wel wat anders. Nou was dat leven ook heel anders, er waren natuurlijk geen collega's en vaste werktijden. Er kwamen leveranciers en handelspartners aan de deur, en altijd overdag.

Maar we hadden natuurlijk overal en altijd de kerk. Niet alleen op zondag, ook de bijeenkomsten, de dingen van school, het zangkoor, de muziekles, de schoolbijeenkomsten. Eigenlijk zat op alles het stempel Christelijk en was er een vast patroon in buiten de deur zijn, rond het kerkelijk jaar.

Daarnaast was er een grote familie van beide kanten, met veel ooms, tantes, grootouders, neefjes, nichtjes en verdere familie die allemaal vlakbij woonde. We moesten wel twee keer per jaar helemaal naar Friesland, maar terugkijkend was dat natuurlijk ook maar 50 kilometer van huis. Dat alles veranderde toen ik zelf groter werd, en de familie verder weg ging wonen. En ik ging natuurlijk via omwegen 'helemaal naar Groningen'.

Sinds we in dit huis wonen, eind 2005 heb ik voor het eerst in mijn leven een echte logeerkamer. Nou, eigenlijk niet helemaal echt voor het eerst, maar mijn vorige had een opklapbed en later een halfhoogslaper. Het was altijd toch een beetje behelpen voor bezoek, en bezoek wat de studentenleeftijd voorbij was sliep er eigenlijk niet. Toen ik zelf student was sliep ik ook overal zonder problemen. Ik ben zelfs wel eens wakker geworden op een houten vloer naast een onbeschermd trapgat. Ik had ook vaak mijn eigen prima slaapzak mee, dus een dak en muren waren al snel goed genoeg.

De laatste paar weekenden is onze logeerkamer goed ontdekt, door mensen die net als ik nu wel wat luxe kunnen waarderen. Ik slaap ook graag op een goede matras, liefst wel wat warmer dan het nulpunt, met een nachtlampje en een douche vlakbij. Ik reserveer tegenwoordig hotelkamers en tenten doen me huiveren. Dus zo gek is het niet dat mensen willen blijven slapen.

Maar voorlopig hoop ik weer dat onze logeerkamer even leeg blijft. Je wordt zo gemakkelijk gastvrouw in je eigen huis, met een goed ontbijt en een glaasje wijn 's avonds. Niks mis mee, maar volgend weekend wil ik wel weer eens vrij zijn. En misschien koffie op mijn bed? Zoals ik langzamerhand gewend ben. Of is het verwend?

Wind

Maart is vaak roerig, en dat geldt zeker voor 2008. Zo laat het zich tenminste aanzien. Ik zit weer in de vaart der volkeren, alias de snelweg in de spits. Dat is erg alert rijden, zeker met dit weer. Nu kon ik vanmiddag vroeg weg, omdat ik vanmorgen ook erg vroeg geweest was en de drukte voorbij was. Maar dan tussen al die sukkels die niet met weer om kunnen gaan. Pffff...

Letterlijk pff, want ze woeien van de weg. En remmen bij elk druppeltje. Remmen bij elk hagelsteentje. Remmen bij zelfs een vlindwaagje..... Erg attent moet je zijn, en 120 kun je wel vergeten dan. Rijbewijzen kado bij 2 pakjes boter, maar de weer en verkeerscursus van de lagere school hebben ze gemist. Tweehonderd meter lopen door de regen naar school, dat hoefde die dag niet van mama.

Ik en file, dat zijn geen vriendjes. Zeker niet van die overbodige, gerups van 120 naar 0 en terug. Eigenlijk zou ik wel zo'n 2.0 liter willen hebben. Maar zou dat ook verantwoord zijn?

Maart

Het is alweer maart. De voorjaarsvakantie is voorbij, en we zijn thuis gebleven. Nou ja, een ochtend naar Ikea geweest voor een ladekast voor sokken en ondergoed en vanmiddag naar het Drents Museum, voor het terracotta leger van Xian. Dat was indrukwekkend. Mooi, afschrikwekkend en ontzagwekkend en gewoon heel veel indrukken tegelijk. Echt de moeite waard.

Verder hebben we het huis grondig schoongemaakt, zijn begonnen met de kas en de boeken zijn eindelijk uitgesorteerd in de stellingen op zolder. De logeerkamer is grondig verbouwd en daar hangt vitrage. Nu de kleine kamer nog, opdat we daar de massagekamer van kunnen maken.

De schutting en de garagedeur zijn ingestort en moeten vervangen worden, maar het geld is even op. Ons spaargeld gaat voorlopig naar de vakantie deze zomer, die we ook maar even geboekt en aanbetaald hebben. We gaan in juli 10 dagen naar de Eifel, vlakbij de Moezel en Luxemburg. Lekker met de eigen auto in een appartementje, zodat we zelf kunnen koken en niet teveel geld uitgeven.

Eigenlijk best bevredigend dus, die voorjaarsvakantie. Op naar de volgende. Nog 8 weken collega en dan eindelijk MIJN werk. Hou ik dat vol. Als ik nu maar niet weer ziek word, want verkouden ben ik al. Mijn arm doet pijn, ik heb mijn elleboog geschuurd aan de muur toen ik van de trap viel. En ik ben hondsmoe. Maar ondanks alles toch wel voldaan.

Op naar Pasen, op naar koninginnedag.