Bijna pasen

Ik leef van dag tot dag, van moment tot moment. Ik kan me nog levendig de dagen als tiener herinneren dat ik 12 kilometer naar school moest fietsen. Over heel kaal land fietste ik van kenmerk naar kenmerk. Van geparkeerde auto naar hekpaal, van sloot naar molshoop. Niet dat ik me kon heugen wat ik nou allemaal bereikt had, maar ik moest naar iets toe, vooruit, verder. Zo leef ik nog steeds, vooruitkijkend, met een doel op korte of lange termijn. Ik overleef de weg door van minidoel naar minidoel te ploeteren.

Zo leef ik elk jaar toe naar Pasen als minidoel. Ik denk er zelden aan, ik erger me lichtblauw en mintgroen en babygeel aan alle sjarrewarrie in de winkels en koppel dat totaal niet aan Pasen. Want voor mij is Pasen toch vooral een religieus feest. Het is het heidense begin van de lente, en het Christelijke feest van de opstanding. En waar Goede Vrijdag voor gepaard gaat aan de mooiste muziek van het jaar, de passionen, Bach en Vivaldi, daar is Pasen synoniem aan het Gloria en pompeuze muziek. Jubel het uit, zet de zon aan, zing uit volle borst mee met de hoogmis; het is Pasen.

Maar dit jaar is Pasen gewoon even te vroeg. Het is koud, het wordt net winter, het is helemaal geen tijd voor een lang weekend en een minivakantie. Het is niet leuk in grote kerken zonder verwarming. Het is te koud om drie uur stil te zitten bij de Mattheus, zelfs als je meezingt. Het is zelfs niet warm genoeg voor de Johannes in een kerk. Ik heb geen zin en geen tijd om eieren te verven. Ik wil geen kronkeltakken met pastelkleurige nikseltjes. Ik wil gewoon in winterslaap en Pasen overslaan.

Hoe kan het nou lente zijn als de Elfstedencommissie voor het eerst dit jaar serieus vergadert?