Schots en scheef

Wat is dat mooi, dat IJsselmeer vol ijsschotsen!

Edit: het verhaal:

Het weer was best mooi, de dag nog niet voorbij, dus we besloten nog even naar de ijsschotsen te gaan kijken. Bij Bant de A6 af, richting Creil omdat je daar wel ergens bij de Zeedijk kon komen. En dat lukte, bij een geheimzinnig bedrijf. De auto in de berm, even klauteren en door de kou glibberend naar de ijsschotsen. Mooi, maar niet metershoog en bitterkoud door de wind die uit het westen over het ijs joeg. Dus al snel hadden we genoeg gezien en dachten we weer over de warme auto. Tot er krakend en bulderend een schip om de hoek van de dijk verscheen, hoogstwaarschijnlijk net buiten de haven van Lemmer.

Panorama met ijs.

Detail van de ijsschotsen.

Schepen komen met lawaai en gekraak om de hoek.

Na een poosje werd het duidelijk dat het om een konvooi ging, voorafgegaan door ijsbrekers. 3 maar liefst voor 7 transportschepen. Grote binnenvaartschepen op weg naar het IJ of de IJssel denken we. Wat een onderneming is dat zo door het ijs. Gezien het tijdstip van de dag en het tempo zouden ze nu Amsterdam wel niet halen, maar wellicht de Ketelbrug wel, voor het donker werd. Met ijs en duisternis varen lijkt mij al helemaal niets, maar eigenlijk weet ik ook niet veel van die vorm van transport. Alleen dat ik het machtig indrukwekkend vind.

3 IJsbrekers voorop, stuk voor stuk kwamen de transportschepen om de hoek van de dijk.  7 stuks.

Daarna gingen we door naar Urk, waar de ijsschotsen onder de vuurtoren volgens de berichten hoger zouden liggen. We vonden een parkeerplaatsje vlakbij de vuurtoren, een wonder gezien de drukte in het dorp.

De dijk bij Urk, hoge bergen schotsen en honderden wandelaars en fotografen.

Slaperig dorp met kerktoren, vuurtoren, bevroren zwemplas en hoge bergen van ijsschotsen.

We waren zeker niet de enige die foto's nam en op het ijs klauterde.

Nog een keer het dorp, vanaf een nog ijskoud IJsselmeer.

Wij voor een ijsberg.

Langs de zeewering zagen we uiteraard veel basalt, maar ook het bewijs dat Urk op een eindmorene ligt. Prachtige zwerfstenen in kleuren en soorten. En omdat we daar nu veel meer van weten en herkennen konden we het niet laten om ook daarvan wat foto's te maken.

Rapakivi, bijzonder rode soort.

Ogengneis.

Een bruine porfier (Botnische golf porfier?)

Prachtig opgevulde scheur, helemaal dichtgegroeid met kwarts en kaliveldspaat.

Helleflint? Radiolariet?

In de rij op weg. Afstand houden kan mening automobilist nog van ze leren.

Op het ijs liepen veel vogels, ze zullen het wel moeilijk hebben. Maar ganzen, meeuwen en meerkoeten zijn tegen ons klimaat bestand. Het was duidelijk dat ze zich wel vermaakten. Opeens zag ik een heel rijtje meerkoeten lopen, achter elkaar aan met duidelijk een doel: De hottub! Nou ja, hun variant. Een wak in het ijs waar ze even massaal gingen zwemmen, dobberen en kopje duiken. Geen idee of er nog eten voor ze te vinden is op de bodem. In ieder geval lagen er schelpenbanken op het strand, dus voedselrijk is het IJsselmeer zeker.

De hottub!

Schelpen bij de vleet.

We liepen nog een eindje door tot onder de vuurtoren op weg naar een kop koffie. Ook daar lagen de bergen ijs hoog opgestapeld.

Kade onder de vuurtoren.

In de verte hoorden we de ijsbrekers weer langskomen, maar het lawaai viel niet zo op omdat ze nu veel verder uit de kust voeren. Heel duidelijk waren het ditmaal 3 ijsbrekers en het leek wel of ze langzamer gingen varen. Geen gezichtsbedrog bleek, 1 keerde terwijl we keken. Na de koffie zagen we de rest van het konvooi uiterst langzaam doorvaren terwijl de ene ijsbreker het laatste transportschip terug naar het konvooi begeleidde. Geen sinecure, met zoveel vracht en waarde door het ijs dat al zo snel weer dichtgroeit.

Duidelijk 3 ijsbrekers.

Een keert om.

En haalt het laatste vrachtschip.

We liepen nog even het dorp door en maakten nog een paar foto's. Ondertussen was de zon erbij gekomen en dan worden vuurtoren, kerkje, het monument en de ijsschotsen alleen nog maar fotogenieker.

Schotsen, vlakbij en inde verte.

Vuurtoren.

Monument

Met alle namen van overleden of vermiste vissers.

Prachtig kerkje (kerkje bij de zee heet het dan ook)

Met een fraai versierde ingang.

Terug konden we kiezen voor de snelle lange weg langs de A6 en A7, of korter maar meer rijtijd door af te steken richting Meppel. We kozen voor de laatste route, ook al omdat de zon zo mooi scheen. Een goede keus, want de Weerribben zijn mooi. Zeker nu, nu er door het ijs de mogelijkheid was om riet te snijden. Overal lagen stapels riet, stonden rietoppers en zag je verschroeide plekjes waar de resten verbrand waren. We kwamen zelfs nog door de rookwolken van stapeltjes die nog in brand stonden.

Rietoppers in de Beulackerwiede.