De steek voor de TAST van deze week is de couching. Niet echt een steek, meer een techniek waarvoor je meerdere steken kunt gebruiken. En een techniek die ik niet eerder gebruikt had. Dus ben ik er vol enthousiasme mee begonnen, een beetje te ambitieus met een eenvoudige rijgsteek maar wel meteen met een vlecht van raffia. Toch is het resultaat van dat (over)moedige begin wel mooi:
Daarna heb ik 3 rijtjes paarse raffia vastgezet met 3 verschillende steekjes. Eerst weer een heel gewoon rijgsteekje, daarna een feather stitch en tot slot een fly stitch, heen en weer toegepast. De laatste 2 heb ik goed zichtbaar gemaakt door geel op paars te gebruiken, de eenvoudige steek was eigenlijk een poging om onzichtbaar te werken. Als je de foto vergroot zul je de paarse draad terugzien onder de feather stitch.
Als een na laatste heb ik een mooi rood lintje van een kerstkado vastgezet met wit. Zelfs dan valt de eenvoudige steek niet op terwijl de kleur toch genoeg contrast geeft.
En als laatste een vlecht van 2 kleuren groene wol vastgezet met een zigzag kettingsteek. Ik blijf Nederlands en Engels door elkaar gebruiken, maar dat kan niet anders. And for all foreigners who'd like to read this in English; I think you get a good idea about the text via google.translate.
De moestuin is gespit, de bramen en frambozen gesnoeid en het was heerlijk weer. En zoals dat hoort heeft de kater de tuin ook ingewijd met een eerste plasje in versgespitte grond. Bovendien is er al wat gezaaid. Gemengde sla en rucolo, een heel kleine portie voor in de koude bak of tunnelkas als het niet weer te koud wordt. En anders hebben we de gewone kas nog.
Hij is af! En ik weet wat ik ermee wil doen als ik 12 werkstukjes gemaakt heb. Ik maak er een mooi tafelkleed van voor de tuintafel. Maar dat is nog 11 maanden en 44 borduursteken weg. Nu presenteer ik u eerst met trots het werk van januari terwijl ik een ontwerp bedenk voor februari. Lastig, omdat pas dinsdag de steek van TAST week 9 bekend wordt. Maar een idee heb ik al wel.
Het prille begin.
De sneeuwman is bijna klaar.
Schaatsenrijders in wording.
De schaatsers zijn klaar, de brug is onder constructie.
En dan zijn brug en ijsvloer ingevuld en is de boom geschetst. (Ik heb een beetje gesmokkeld met een steek uit week 8.)
Detail van roodborst, pindaslinger en vetbol.
Yoda moest en zou erop zitten, hij begon zelfs aan een slaapwasje.
De steek voor de TAST van deze week is de chain stitch of kettingsteek. En in tegenstelling tot de steek van vorige week vind ik dit wel een heerlijke steek die ik al jarenlang ken en gebruik. Makkelijk, regelmatig, sierlijk, makkelijk af te wisselen en multi-inzetbaar. Enige voorwaarde blijft dat je draad dik is ten opzichte van de steekgrootte. Grote steek, klein draadje, en je ziet niets van het effect van een open steek terug. Maar kleine steek en klein draadje, en hij is bijvoorbeeld bijzonder geschikt voor het accentueren van details, en letters. Zoals bij mijn hoofdletter J van januari:
En de steek is bijzonder geschikt voor sierlijke motieven. Krullen, bloemen, bloemstelen, kransen, fleur-de-lis en paisley. Eigenlijk voor alle klassieke motieven. Ik heb mijn proeflapje klein gehouden, maar wel 3D. Want daarvoor is dit de steek bij uitstek. In mijn overzicht van de steken van februari denk ik zelfs aan overlappende en kruisende kettingen. Het lood van een glas-in-loodraam bijvoorbeeld, of een patroon in kleding; een ruitjestrui misschien. We zullen zien. Voorlopig heb ik nog 1 week om mijn werk voor Januari af te maken. En dat vordert, maar veel vrije uren heb ik er niet voor. Volgende week publiceer ik het resultaat, nu moet u het nog even doen met een detail. En een foto van week 8:
Het weer was best mooi, de dag nog niet voorbij, dus we besloten nog even naar de ijsschotsen te gaan kijken. Bij Bant de A6 af, richting Creil omdat je daar wel ergens bij de Zeedijk kon komen. En dat lukte, bij een geheimzinnig bedrijf. De auto in de berm, even klauteren en door de kou glibberend naar de ijsschotsen. Mooi, maar niet metershoog en bitterkoud door de wind die uit het westen over het ijs joeg. Dus al snel hadden we genoeg gezien en dachten we weer over de warme auto. Tot er krakend en bulderend een schip om de hoek van de dijk verscheen, hoogstwaarschijnlijk net buiten de haven van Lemmer.
Panorama met ijs.
Detail van de ijsschotsen.
Schepen komen met lawaai en gekraak om de hoek.
Na een poosje werd het duidelijk dat het om een konvooi ging,
voorafgegaan door ijsbrekers. 3 maar liefst voor 7 transportschepen.
Grote binnenvaartschepen op weg naar het IJ of de IJssel denken we. Wat een
onderneming is dat zo door het ijs. Gezien het tijdstip van de dag en
het tempo zouden ze nu Amsterdam wel niet halen, maar wellicht de Ketelbrug wel, voor het donker werd. Met ijs
en duisternis varen lijkt mij al helemaal niets, maar eigenlijk weet ik
ook niet veel van die vorm van transport. Alleen dat ik het machtig
indrukwekkend vind.
3 IJsbrekers voorop, stuk voor stuk kwamen de transportschepen om de hoek van de dijk. 7 stuks.
Daarna gingen we door naar Urk, waar de ijsschotsen onder de vuurtoren
volgens de berichten hoger zouden liggen. We vonden een parkeerplaatsje
vlakbij de vuurtoren, een wonder gezien de drukte in het dorp.
De dijk bij Urk, hoge bergen schotsen en honderden wandelaars en fotografen.
Slaperig dorp met kerktoren, vuurtoren, bevroren zwemplas en hoge bergen van ijsschotsen.
We waren zeker niet de enige die foto's nam en op het ijs klauterde.
Nog een keer het dorp, vanaf een nog ijskoud IJsselmeer.
Wij voor een ijsberg.
Langs de zeewering zagen we uiteraard veel basalt, maar ook het bewijs dat Urk op een eindmorene ligt. Prachtige zwerfstenen in kleuren en soorten. En omdat we daar nu veel meer van weten en herkennen konden we het niet laten om ook daarvan wat foto's te maken.
Rapakivi, bijzonder rode soort.
Ogengneis.
Een bruine porfier (Botnische golf porfier?)
Prachtig opgevulde scheur, helemaal dichtgegroeid met kwarts en kaliveldspaat.
Helleflint? Radiolariet?
In de rij op weg. Afstand houden kan mening automobilist nog van ze leren.
Op het ijs liepen veel vogels, ze zullen het wel moeilijk hebben. Maar ganzen, meeuwen en meerkoeten zijn tegen ons klimaat bestand. Het was duidelijk dat ze zich wel vermaakten. Opeens zag ik een heel rijtje meerkoeten lopen, achter elkaar aan met duidelijk een doel:
De hottub! Nou ja, hun variant. Een wak in het ijs waar ze even massaal gingen zwemmen, dobberen en kopje duiken. Geen idee of er nog eten voor ze te vinden is op de bodem. In ieder geval lagen er schelpenbanken op het strand, dus voedselrijk is het IJsselmeer zeker.
De hottub!
Schelpen bij de vleet.
We liepen nog een eindje door tot onder de vuurtoren op weg naar een kop koffie. Ook daar lagen de bergen ijs hoog opgestapeld.
Kade onder de vuurtoren.
In de verte hoorden we de ijsbrekers weer langskomen, maar het lawaai viel niet zo op omdat ze nu veel verder uit de kust voeren. Heel duidelijk waren het ditmaal 3 ijsbrekers en het leek wel of ze langzamer gingen varen. Geen gezichtsbedrog bleek, 1 keerde terwijl we keken. Na de koffie zagen we de rest van het konvooi uiterst langzaam doorvaren terwijl de ene ijsbreker het laatste transportschip terug naar het konvooi begeleidde. Geen sinecure, met zoveel vracht en waarde door het ijs dat al zo snel weer dichtgroeit.
Duidelijk 3 ijsbrekers.
Een keert om.
En haalt het laatste vrachtschip.
We liepen nog even het dorp door en maakten nog een paar foto's. Ondertussen was de zon erbij gekomen en dan worden vuurtoren, kerkje, het monument en de ijsschotsen alleen nog maar fotogenieker.
Schotsen, vlakbij en inde verte.
Vuurtoren.
Monument
Met alle namen van overleden of vermiste vissers.
Prachtig kerkje (kerkje bij de zee heet het dan ook)
Met een fraai versierde ingang.
Terug konden we kiezen voor de snelle lange weg langs de A6 en A7, of korter maar meer rijtijd door af te steken richting Meppel. We kozen voor de laatste route, ook al omdat de zon zo mooi scheen. Een goede keus, want de Weerribben zijn mooi. Zeker nu, nu er door het ijs de mogelijkheid was om riet te snijden. Overal lagen stapels riet, stonden rietoppers en zag je verschroeide plekjes waar de resten verbrand waren. We kwamen zelfs nog door de rookwolken van stapeltjes die nog in brand stonden.
Johan lust sinds kort snert, nadat hij zichzelf een leven lang dit kostelijke eten ontzegd had. Genoeg aanleiding om zelf weer eens een grote pan snert te koken, want een kleine pan is nauwelijks de moeite waard. De ingrediënten zijn
1 stuk hamlap
3 speklapjes
2 slagersrookworsten
2 liter bouillon
2 kilo spliterwten
500 gram soepgroente.
Eerst uiteraard het vlees en bouillon laten trekken. Dan vlees kleinmaken, soepgroente en spliterwten toevoegen. Dit alles in een grote (hogedruk)pan voldoende tijd geven en minimaal een nacht laten staan. Dan kruiden naar smaak toevoegen en de eerste kop proeven aan het eind van een lange dag. Donderdag dus, toen we uit de polder pas om 19 uur thuiskwamen.
Maar ja, dan heb je allebei een kop soep op, een heel gevulde soep, en dan is er nog een hele pan over. Dus heb ik vandaag 2x een hele kilo (weegschaal was niet getarreerd voor de foto) in een plasticzak gedaan, nog onverdund dus goed voor anderhalve liter soep per zak. En het restje als lunch gegeten, die aangelengd met een mok water precies de juiste dikte had. De lepel staat er rechtop in, zo hoort het:
De lepel had het goede fatsoen om te blijven staan voor de foto, direct na de flits vond de rechter het welletjes. Nog wat piment erover, wat maggi erin, eet smakelijk.
Eigenlijk is dit blog niet eens bedoeld om te lezen. Enkel om te schrijven. Gebeurtenissen, gedachten, hersenspinsels.
In 2017 ben ik uit Drenthe verhuisd naar Deventer. In 2021 verhuis ik terug naar Drenthe. Hoe het gaat lopen weet ik nog niet. Of ik hier weer ga schrijven ook niet. Dat is het leuke van een blog. Het hoeft niet, het mag.
