Hemelvaart en abessijn

Hmm, soms werkt het om gewoon een nieuw bericht aan te maken en te beginnen met typen. Ik hou tegenwoordig een soort dagboek bij, verplicht, en dat bevordert het bloggen niet. Je zou verwachten dat het misschien juist inspireert, maar voor mij betekent het dat ik teveel sporen volg. En sporen lopen af en toe wel parallel maar lang niet altijd, en in dit geval zeker niet. Ze trekken wissels zullen we maar zeggen.

Maar voorlopig is dat allemaal niet zo belangrijk, eerst volgt er een lang weekend. Met heerlijk weer, een heerlijke tuin en een levendige kat. Die at niet meer, tenminste niet veel. Ze is ook aardig afgevallen maar dat was al langer zo en dat is eigenlijk wel goed. Dus daarover maakte we ons geen zorgen. Elke avond begon het gebedel om blikje op tijd en hield ze vol tot ze de klak van het deksel of de pling van de magnetron hoorde. En dat hield eigenlijk niet op, maar ze at niet veel meer.

Elke ochtend vonden we een bakje en als we haar wat snoep gaven (ze lust dolgraag kaas, cake en vlees) sloeg ze dat zowat uit onze handen. We maakten ons echt een beetje zorgen en planden een afspraak bij tante dierendokkie. Maar gisteren hebben we een favoriet gerecht gemaakt, gekookte koolvis en dat ging schoon op. Mevrouw had dus gewoon honger maar lust geen blikje meer. Helemaal geen raar fenomeen voor een bejaarde kat. Eigenlijk is ze vrij oud voor dit gedrag, normaal gebeurt dat rond de 7½ jaar. En abessijnen worden gemiddeld 12 tot 15 en deze dame is al 12…

Ze mag oud worden, ik wil haar niet missen. Ik vind het heerlijk om thuis te komen en begroet te worden door haar. Of volkomen genegeerd, dat ze nog geen snorhaar beweegt als je binnenkomt. Dan ben je echt thuis bij een kat. Voor onze vakantie hebben we al oppas geregeld. Niet dat ze dat leuk vindt, maar een dierenasiel is echt niet goed voor haar. Dat hebben we 1 keer geprobeerd en ze werd er niet goed van. Het was maar goed dat we haar kwamen halen, ze had het bijna opgegeven. De eerste dagen thuis liep ze overal achter ons aan, zat steeds op schoot. Dat arme kleine agressieve vechtersbaasje was de weg kwijt en was bijna doodgegaan.

Hier leeft ze op en is ze thuis. Het huis voelde vanaf de dag van de verhuizing goed, met trappen en bekende geuren. Ze heeft de ruimte om te spelen, te eten, te jagen en te ontdekken. Twee trappen en drie verdiepingen, overal dozen en hoekjes en verstopplekjes. En de tuin natuurlijk, met een heerlijke hoge schutting waar ze niet (nou ja wel, maar met moeite en dat is het haar haast niet waard) over kan klimmen. En speciaal voor haar vermaak hebben we een carport aangelegd zodat ze ook in de regen overdekt buiten kan zitten om het terrein te verdedigen. Nu alleen nog een overdekte wandelweg van de keukendeur naar de carport.