Ik was er even niet

Al sinds koninginnedag is het stil op dit blog. Niet dat er niets gebeurd is, niet dat ik op vakantie was. Ik kon gewoon even geen puf vinden om hier te schrijven. Wel heb ik een fotoverslag op onze huispagina gezet en staan er verslagen van het werk in de tuin op het andere blog. En hier had ik even geen inspiratie en puf voor over. Het was een vervelend einde van april, en mei begon ook niet denderend.

Om te beginnen: mijn vader heeft al 2x in het ziekenhuis gelegen. Hij is geschept door een auto, hij had geen voorrang maar gewoon de auto over het hoofd gezien. Vervelend en pijnlijk maar niet levensgevaarlijk gewond. Wel is hij bont en blauw en bont en blauw en gehecht. Je kon er griezelfoto’s van maken (en dat heb ik ook gedaan) Hij is nu weer thuis maar nog wel bont en blauw en moe en gewoon bejaard, laten we dat niet vergeten. En mijn moeder redt zich wel, maar is ook bejaard. Gelukkig redt ze zich, en gelukkig vindt ze het leuk om zich te redden. Maar koud laat dit haar niet. Zeker niet na de schrik van opname vorig voorjaar. Dat was nog wat heviger dan nu.

Mij heeft het ook niet koud gelaten, de schrik, het gereis. Het laat me nog niet koud, al moet ik er soms ook wel om lachen. Die vader van mij, altijd wat. Al 27 jaar lang een piepende wagen die toch elke keer weer verder kan. Ik moet dat anderen nog maar zien doen. Niemand had gedacht dat hij nog bejaard zou worden, dat hij zijn kleinkinderen nog zou zien. En toch is dat allemaal wel gebeurd, met veel momenten van vreugde. En dit is geen in memoriam, dat leg ik nog niet klaar. Ik weet toch dat ik het prompt weer tig keer aan moet passen. Hij is er een van het taaie soort.

En dan werk, waar ik over zwijg. Want het is niet veel werk, het is gehobbel van gesprek naar gesprek. Bleergh. Nog even dan, nog even. Ik richt mijn energie ook meer op de toekomst nu. Altijd al gedaan, hup naar plan B. Het stoort me wellicht nog het meest dat ik zoveel energie aan plan A moet besteden, terwijl dat gewoon een fout plan blijkt. Maar ja, de keus is klein, ik zal wel moeten als ik mijn rechten wil behouden. Dan maar zo goed mogelijk en met de blik op die toekomst. Dat lukt gelukkig weer een heel klein beetje en dat is fijn om te merken. Eindelijk, het werd tijd.

En verder? Verder is het tijd voor orchideeën, tijd voor het verspenen van sla (ga ik zo doen) het uitplanten van sla uit zaad (al verspeend, en net in de tuin geplaatst). Tijd voor het opbinden van de pioenroos die geweldig mooi bloeit (ik ga er nog wel een foto bijplaatsen als de zon zich weer even laat zien) en tijd om te genieten van alles wat in onze tuin en in de natuur groeit en bloeit. Heerlijk om van te genieten. Er staat allemaal akelei te bloeien in heel veel kleuren. De sering doet het geweldig dit jaar. De iris zit in de knop, in alle kleuren die we hebben. Het vingerhoedskruid bloeit geweldig.

Ik leef altijd op van plantjes en dieren. Zelfs als de kat haar eerste vogeltje binnenbrengt (ze is bijna een bejaarde poes) vind ik dat zielig maar ook wel mooi. Arm klein spreeuwtje, net uit het nest en nu al dood. Maar zo gaat dat nou eenmaal. En ik word gelukkig van het feit dat ik daar deel van uitmaak. Eigenlijk dus gewoon een boerin.