Einde van de vakantie

Er is veel gebeurd en het was mooi weer. Vandaar mijn gebrek aan blogs denk ik. Als er veel te vertellen is, is het soms moeilijk onder woorden te brengen.

Op 26 april heb ik het nog niet van me afgeschreven zie ik, maar op 23 april, woensdag dus is mijn vader opgenomen in het ziekenhuis met ernstige hartklachten. Dat was niet de eerste keer, maar misschien wel de laatste. Tot nu toe ligt hij er nog, en krijgt nog onderzoeken. Al ruim 2 weken, en reken er maar niet op dat hij er minder dan 3 ligt. Wat er moet gebeuren is nog niet duidelijk, dinsdag hopelijk wel. De reis er naar toe, de schrik, de aandacht, dat alles heeft energie geslurpt.

Verder heb ik ontzettend genoten van de zon, het mooie weer, het landschap en de tuin. We hebben veel gedaan en veel genoten, tussen alle zorgen door. Ik ben wel bijgekomen. Nu, nog 2 dagen te gaan voor ik weer moet werken, zit ik de balans op te maken. Ik zie op tegen komende week. Niet vanwege het werk zelf, wel vanwege de hoeveelheid.

Bovendien ben ik compleet het vroege opstaan afgewend. Ik had het 2 weken geleden niet gedacht, maar ik word niet meer spontaan wakker om half 5. Soms haal ik zelfs wel half 9. Het zal weer wennen worden, de wekker op 6 uur. Tot eind april heeft die mij weken lang niet kunnen wekken; ik was altijd al wakker. De kat vond het wel een lekker ritme ook, zeker toen het weer licht was 's ochtends. Even kroel en dan weer verderdutten.

Nu moet ik 7 juli zien te halen. Negen weken geloof ik. Waar praat je eigenlijk over. Ik begin al helemaal in hokjes van zoveel weken te denken. Het staat ook al helemaal vast: 1 week dit, 2 weken zus, 2 weken zo, dan een hoop gerommel en dan nog afsluiten en werken voor volgend jaar. Overal te weinig tijd voor, alles te laat aangeleverd. Het schijnt erbij te horen. Volgend schooljaar beter. Goh, nou denk ik wel erg ver vooruit.