Bijkletsen

Mijn vader is weer thuis uit het ziekenhuis. Maar het leven gaat zo hard, dat was ik al bijna weer vergeten. Ik werk nog steeds veel, 12 uur per dag is niets. En dat met ook nog zeker 2 uur op de weg. Vandaag zelfs 3 uur geloof ik. Niet dat dat een last is: autorijden is leuk. Het is maar goed dat ik in een lpg met kleine motor rij; in een tweeliter zou ik iedereen van de weg blazen. Of net zo plakken als die sjorder die vanmiddag bij de wegwerkzaamheden achter me zat. Wat een vies mannetje.

Maar om terug te komen op het begin: mijn vader is weer thuis. Ik ben er wel van geschrokken. Mijn verstand zegt me dat hij niet heel lang meer te leven heeft, mijn hart wil nog geen afscheid nemen. En dat hoeft nu gelukkig ook nog niet. Laat hem nog maar even piepende wagen spelen, daar ben ik wel aan gewend. Al een jaar of 25 is het geluid bekend. Langer al als ik er over nadenk.

Verder bloeien er orchideeën. Hele mooie, paars-roze orchideeën. Het is er een goed jaar voor. We hadden ze al vroeg gezien, maar als je nu kijkt staat het land vol. Als je weet waar je zijn moet tenminste. Bij de diepjes, in het stroomdallandschap. Het lijkt raar, met heet weer met je lange broek en hoge wandelschoenen de wei in, maar het loont. Je ziet er meer en je ziet ze mooier. Bovendien zagen we nog een leger van een reekalf, ook niet gek. De waterjuffers schijnen er ook al volop te zijn, maar het waait af en toe flink. Zeker op die momenten dat we net bij een beekje staan. Ach, we zien genoeg moois.

Vandaag heb ik me bezig gehouden met het koken van Italiaans eten. Pasta gemaakt, tortellini van wilde spinazie en roomkaas gevouwen. Arancini van rijst gemaakt met vulling. De recepten gaan in mijn privé kookboek. Dat begint uit te puilen langzamerhand. Misschien moet er ook het recept van de verse pizza in die we eerder deze week maakten. Ach, eigenlijk is het hele geheim dat je gewoon heel goede ingrediënten moet hebben, dan kan er met koken niet zoveel mis gaan. En onze tuin staat vol met eigen groenten en kruiden. Dat maakt het nog lekkerder.

Het voelt dubbel, dat leven van mij. Ik heb een relatief eenvoudig huis, een relatief grote tuin die veel te klein voelt, en ik probeer wat eenvoud in mijn leven te krijgen. Tegelijkertijd werk ik keihard, rij ik 1000 kilometer per week in de auto en verdien ik een behoorlijk loon. Ik alleen al, echtgenoot haalt ook nog wat binnen. Modaal was ooit onbereikbaar veel, nu is het niet genoeg meer. Zou ik nog kunnen leven van bijstandsniveau? Vast wel, maar het zou wel moeite kosten. Net als het nu moeite kost om niet decadent of blasé te worden.