Ik reis per trein, best lang per dag. Helaas met een overstap die redelijk vaak mislukt. Mijn werkdag wordt door het OV onnodig zwaar gemaakt. Met de auto gaan biedt geen echte oplossing, de rit in de file rondom de grote stad die ik passeer is ook vreselijk.
In het uur dat de zon opgaat zit ik in de trein. Ik ben al lang blij dat de zon weer op is als ik het laatste stukje naar mijn werk loop iedere dag. ’s Avonds is het gewoon weer licht als ik reis en als ik thuis kom. Maar godzijdank; de dagen lengen en het voelt goed.
Vanmorgen maakte het trouwens niet veel verschil of de zon op was of niet. Het werd wel licht, maar door de dichte mist was het zicht slecht. Je mag blij zijn dat de machinist de rails kan volgen, anders zou hij niet zo hard kunnen rijden. Dat kunnen namelijk alleen hoogbegaafde automobilisten op de linkerstrook met een knots van een Seat. Gewone mensen missen dat vermogen.
Wat je zag was wel wonderschoon. Rijp op de velden, de daken, de takken en alle grassprieten. De boeren geloven niet meer in de winter. Ze waren al aan het ploegen, maar dat is vrij normaal in de winter. Er zijn handboeken die zeggen dat je de eerste sneeuw moet onderploegen.
Maar vanmiddag zag ik toch echt een boer die iets plantte. Het waren kleine bolletjes, dus het kunnen uien zijn, of bloemen. Achter een mooie tractor reed een oplegger met een soort grote trechter. In die trechter was een soort naaimachinearm de bolletjes aan het planten. Één man kan het werk heel makkelijk aan. Geen handwerk en kapotte ruggen meer.
In de stad zag ik de kale bomen
die me vertelden dat het toch echt nog winter is. Maar niet saai of levenloos. Rode sprieten in de struiken, oranje twijgen aan de bomen erboven. Betoverend kleurrijk.
19 februari zon op 7:48 zon onder 18.01
13 maart zon op 7:00 zon onder 18:40
nog een maand en ik reis weer in het licht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat hier uw bericht achter, maar hou het vrolijk.