De koeien hebben staarten

Jezelf voorbij lopen. Zo druk als een klein baasje. De druk op de ketel houden. De darmen uit je lijf lopen.

Als ik even zoek vind ik er vast nog meer. Al ruim een maand heb ik niet de tijd genomen om hier te schrijven. Dat is niet alleen een kwestie van druk, dat is ook een teveel aan verplichtingen. Ik hou niet van verplichtingen en ik raak er in vast. Zodra een hobby dan ook een verplichting wordt gaat hij de deur uit. Soms pik ik de hobby na een poosje weer op, soms zie ik er alleen op terug als een leuk tijdverdrijf maar zal ik het nooit weer doen. Hier ben ik terug, tenminste voorlopig. Vier stukjes per week moet te doen zijn zonder dat het een verplichting wordt.

Omdat ik nu op een school werk heb ik ook vaak vakantie. Dat mag ook wel moet ik zeggen, omdat je maar zo weinig weken werkt moet ook alles in die weken af en dat verhoogt de, jawel, druk. Acht of negen weken vol in touw en dan weer vakantie. De herfstvakantie was maar kort, de kerstvakantie duurt voor mij de volle twee weken met een vrijdag. Bovendien zal er voor de kerstvakantie ook een week ontspanning zijn. Dan is er een culturele week waarin de normale vakken opzij geschoven worden, de school helemaal gedecoreerd en de culturele uitingen volop ruimte krijgen.

Een greep uit het aanbod: druktechniek, digitale fotografie, journalistiek, smeden, breakdance, stomp (slaan met van alles op van alles, trommelen met improvisatie dus) en djembé. Dit is echt een kleine greep, want er worden maar liefst 34 vakken aangeboden, en daarbij komt nog alle voorbereiding en de tentoonstelling van resultaten. Vandaag kwamen de jongens van live roleplay meedoen aan de introductie. Ze maakten iedereen warm door met weinig middelen en verkleedspullen toch de hele school op stelten te zetten. Lessen werden onderbroken, lokalen gekraakt en in de pauze werd de hele aula op stelten gezet. Ik voelde me erg gecharmeerd. Op een podium staan toneelspelen is niets voor mij, maar spontaan mee doen aan dit soort acties is wel iets voor mij. Zaterdag begon het voor mij te leven, toen er vergaderd werd over de voorbereiding en ik kennis maakte met een deel van de artiesten. Ik voel me wel thuis tussen vage kunstenaars en degelijke smeden.

Bij al die drukte is vakantie af en toe geen luxe maar noodzaak. In de herfstvakantie zijn we weer eens naar Luxemburg geweest en dat is ons beide goed bevallen. Bij weer eens bedoel ik mezelf, mijn man is er nog nooit geweest. Het is niet zo heel ver weg, en toch erg buitenland. Eerst moet je door de Ardennen zien te raken. Luik hebben we gemeden, maar toch ben je in een heel andere wereld met andere bewegwijzering en andere gewoonten. De tomtom helpt enorm, anders zou je toch regelmatig verdwalen. En na die Bourgondische rommelige Franstalige wereld is Luxemburg helemaal een verademing. Toegegeven, het is deels Franstalig, ze rijden ook als fransen, maar de bouw en de sfeer is Duits en grondig. En dat past wel bij onze aard.
Terwijl ik schrijf komen de onderwerpen weer bovenborrelen. Zoals daar zijn verlichting, eten bij de Ikea, de stad Groningen, de reistijden en afstand, het rooster, de verjaardag van stiefzoon etcetera. Genoeg voor deze week in ieder geval. Het voelt weer goed achter het toetsenbord. Christina schrijft deel twee.