Het pluche aflevering 1: De Beren

Iedereen krijgt pluchen dieren in dit land. Zeker als baby, maar al jaren is het een gewoon verschijnsel dat volwassenen ook pluchen dieren hebben.

Als baby kreeg ik een beer die ik zelf Pakkepak genoemd heb. Ik weet dit alleen uit verhalen van anderen, ik was nog heel klein. Pakkepak was een lichtblauwe beer die al heel snel vies werd. Voorzover ik me Pakkepak herinner was hij dan ook grijs. Op een slechte dag moest Pakkepak in de wasmachine, maar....probleem. Waar ik ging, daar was Pakkepak. Wassen terwijl ik sliep was ook geen oplossing, Pakkepak lag stevig in mijn knuistjes.

Mijn moeder had wel een oplossing. Al een tijdje lag er een iets grotere beer klaar. Roze, lief, zacht en helemaal voor mij. De beer kreeg de naam Knuffel en werd mij gepresenteerd als een geschenk uit de hemel.

De eerste ervaring die Knuffel met mij had was dat ik hem boos wegsmeet. Pakkepak was foetsie, ik was bedrogen en Knuffel was geen Pakkepak. Blijkbaar ben ik de hele dag boos gebleven. Pakkepak droogde op, maar was nooit meer de oude.

Tot mijn spijt is Pakkepak verdwenen. Zoals dat gaat met baby's, ze worden groter en de knuffels worden vergeten. Knuffel is in de wieg beland bij mijn poppen en zo bewaard, maar Pakkepak was daarvoor al te breekbaar. Knuffel zit dan ook tegenwoordig boven mijn bed. Ik ben hem wel lief gaan vinden hoor. Hij kon er ook niets aan doen dat hij gebruikt werd in een doofpotschandaal. Ik heb zelfs nog een foto van mijzelf op tweejarige leeftijd. Met een roze jurkje in de tuin, rode klompjes aan en Knuffel innig omarmd op schoot.

En nog steeds is Knuffel één van mijn dierbaarste vrienden.