Onze wandeling langs de Geul eindigde al voor 12 uur. We liepen langs koeien die de schaduw en de rust opzochten, klommen via dit kaarsrechte kerkpad het dal uit en moesten toen nog een klein stukje tot bij het café waar we de auto geparkeerd hadden. Daar was het precies tijd voor een biertje. Voor Johan een Korenwolf, dat is per slot van rekening lokaal Limburgs bier. Voor Christina een alcoholvrije omdat de auto ook nog naar huis moest.
Maar al zittend op dat terras kwamen we op andere ideeën. We waren nu toch al zover in het Zuiden van Limburg, het zou leuk zijn om naar Vaals te rijden en het drielandenpunt op te zoeken. We reden via mooie haarspeldbochten en een toeristische route naar de grens met België en Duitsland. Vroeger was dat nog wel heel bijzonder en ik kan me herinneren dat ik er als kind geweest ben. Nu was het nog een beetje oubolliger, maar wel gewoon heel mooi. De auto hebben we een eindje voor het drielandenpunt geparkeerd en we hebben nog een eindje gewandeld. Het was wel even zoeken naar het juiste punt; tussen de winkeltjes en pretparken en uitzichttorens viel het officiële punt niet zo op. Daar hebben we de obligate foto laten maken door een leuk jong stel met kinderwagen. Eigenlijk is dit alleen de grens met België en ligt het werkelijke drielandenpunt nog een meter of 10 daarachter. Maar daar was het zo druk dat we daar geen goede foto meer konden maken.
En ach, toen was het nog lang geen avond, dus we zijn richting logeeradres nog even gestopt bij kasteel Hoensbroek. Dat bleek toegankelijk op de museumjaarkaart. Ooit had ik op de tienertour (nog voor ik 20 was dus) wel eens een bezoek gebracht hier, maar toen kon ik niet naar binnen omdat het kasteel bewoond werd. Nu was het wel toegankelijk en heel erg leuk. Maar zelfs binnen de dikke kasteelmuren was het gewoon te warm, op een dag met 32°C en een hoge luchtvochtigheid. Ik ben compleet vergeten om er foto's te maken, dus deze 2 komen ergens van internet.
De volgende dag zochten we eigenlijk weer een wandeling, maar wegens gebrek aan wifi hadden we de uitgezochte route niet tot onze beschikking. Na enig wikken en wegen stelde ik Monschau voor, ook zo'n plaatsje waar ik ooit als kind was.
We hebben lekker geluncht in Monschau en zijn daarna doorgereden naar een wandeling die we bij de plaatselijke VVV gevonden hadden, in Höfen. Daar zijn allerlei wandelpaden bij een prachtig bos met stuwmeer en parkeergelegenheid bij de sportvelden. We zochten 1 van de 3 parkeerplaatsjes in de schaduw op en gingen 'even' kijken bij het stuwmeer, dat was maar 300 tot 500 meter zagen we. Dat klopte, maar wel zo ongeveer ook 300 meter stijl omlaag. Dus we keken op het kaartje of er ook een mogelijkheid was om iets minder steil omhoog terug te keren bij de auto, al was het dan wat verder.
Nou, dat hebben we geweten. 2,4 kilometer extra is voor ons niet echt een superwandeling, en het was door prachtig gebied langs het stuwmeer en met prachtige bloemen. Maar toen we omhoog liepen naar de "Talbrucke" bleek daar een pad echt doodlopend te zijn. Dus moesten we opnieuw naar beneden, het riviertje over, en opnieuw helemaal omhoog en alsnog het viaduct over. Na al dat klauteren en klimmen begon het ook nog eens te hozen. Met 1 paraplu en warm weer besloot Christina dat zij dan maar nat moest worden. Dat viel niet mee, zeker niet toen de hele route naar de auto nog een keer omhoog bleek te gaan ook. Gelukkig kwamen we vlak voor het parkeerterrein ook 2 doorweekte wandelaars tegen. Dezelfde wandelaars die ons in het dal bij het tegemoetkomen vrolijk: "Gruss Gott" toegewenst hadden deelden ons natte leed. En dat maakte veel goed. Terug in Limburg bleek het daar gewoon droog en heet geweest te zijn, wij hadden het enige buitje van de dag op ons hoofd gehad. Bahbof!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat hier uw bericht achter, maar hou het vrolijk.