Panorama bij Schipborg

Vlier

Vlierbessenjam had ik wel eens gemaakt, maar vlierbloesemsiroop stond nog steeds op het verlanglijstje. Dus hebben we vrijdag lekker bloesem gehaald op een weggetje waar geen gemotoriseerd verkeer langs komt. Dat is even wandelen, maar dan heb je ook wat. Uitlaatgasvrije vlierbloesem.

Dan volg je een lekker recept, zet de bloesem in 2 liter lauw water in de vensterbank en je wacht. Eigenlijk hoort het 24 uur in het zonnetje te staan, maar er was geen zonnetje. Dus heeft de pot vol bloesem 48 uur in een warme vensterbank gestaan. Plasticfolie erop, elastiek erom, en now we wait. En vandaag was het zover, we hebben er siroop van gemaakt. Of eigenlijk zijn we daar nog mee bezig.

Er staan wijnflessen op het aanrecht klaar om gevuld te worden. Er liggen vacuvin doppen klaar om de flessen te sluiten. En een trechter om de vlierbloesemsiroop door te gieten. Allemaal schoongemaakt met kokend water. Nu nog hopen dat het recept met 500gr rietsuiker per 1 liter siroop ook echt zo lekker is als het klinkt. Het is in ieder geval geen blanke siroop zoals ik hem heb leren kennen op de Etstoeldag.

Toen ik even zocht naar de vlierbes leerde ik nog wat nieuws ook. De latijnse naam voor Vlierbes is Sambucus. Maar het heeft niets te maken met het anijsdrankje met die naam. Wat het favoriete drankje blijkt te zijn van schoonzus, die het dan ook prompt voor haar huwelijksjubileum gekregen heeft dit jaar. Vlierbessenjenever ken ik wel en vind ik lekker, sambuca heb ik nog nooit geproefd. Dat hoor je even aan te steken voor de smaak. Met 40% alcohol moet dat aansteken geen enkele moeite zijn.

En omdat we veel te veel bloesem hebben geplukt voor 2 liter siroop is er ook bloesem verwerkt in de pannekoek van vrijdag. Dat is een aanrader, lekker fris en honingachtig. Maar nu ga ik nog even verder met de alcoholloze siroop. U hoort nog van mij hoe die smaakt.

Oostum (2)

Het was de bedoeling om zondag opnieuw naar Oostum te gaan. Een dikke week geleden op zaterdag waren we er gestopt op weg naar Eenrum. Altijd mooi, het Groninger platteland in de zomer. Garnwerd, Feerwerd, en nog een heleboel dorpjes ken ik wel in die streek. Maar in Oostum was ik nog nooit geweest. En daar was gisteren een optreden van een koortje en dan wou ik er wel heen. Maar omdat Dorkwerd en de wereld daaromheen nogal veranderd zijn sinds ik uit Stad verhuisde, wou ik eens kijken of ik de weg nog kon vinden. Dat kon ik moeiteloos, dat kan ik altijd moeiteloos. En als het toch moeite kost, dan heb ik een TomTom. ;-)


Maar het werd geen Oostum, het werd thuisblijven met diarree. Gelukkig was ons andere doel voor het weekend wel een succes. Naar Meeden, naar tuingoed Foltz voor een paar mooie planten in de weinige lege plekjes in de tuin. Een nieuwe Jan-op-de-preekstoel (onderste afbeelding) omdat onze vorige de lange winter niet overleefd had. Precies het plantje wat Johan zo leuk vindt (en ik ook hoor.) Een arisaema heet dat in het netjes. En een Abraham-Isaac-Jacob. Ook al zo'n mooie naam en in het net heet het trachystemon orientalis (foto boven.) Een prachtige plant met hemelsblauwe bloemen die tot ver in de herfst kan bloeien. Die kan mooi in de bak waar een mooie salvia helaas de winter niet overleefd heeft. Erg geslaagd dus, het doel.

En de reis ook. Langs statige boerderijen en ruisend graan. Erg groen graan nog, maar al wel mooi. En heel jonge mais en suikerbieten en voornamelijk aardappel. Denkend aan Groningen zie ik velden vol aardappels traag over oneindige sorteerbanden gaan. Vrij naar Marsman zeg maar.

En nu ga ik eten, alleen en makkelijk want onverwacht eet ik alleen. Heel zielig, ik ben het niet meer gewend. Hoe ik dat 38 jaar lang leuker heb kunnen vinden dan samen eten is me een raadsel. Maar het is wel lekker helemaal wat ik lekker vind. Smakelijk!

Oostum

Wespen in de appeltaart

door Spinvis

Het wordt een hele mooie dag vandaag
De stoelen gaan naar buiten en er hangen nieuwe slingers.. in de heg
Meneer van Ouwenaar zet alle dingen recht
Hij fluit heel vals en zwaait naar de portier

Er is behoorlijk wat bezoek vandaag
Wespen op de appeltaart, de koffie komt voorbij
Ik vind het best, ik zou niet weten wie er jarig is hoera
Of hoe het nou toch verder moet met mij

En de dag is kort en en de dag is lang
s'Avonds zijn er stemmen en liedjes op de gang
En ik doe precies wat de dokter zegt
Goed je groente en eten en niet te laat naar bed
Niet met die pen, niet op de grond, niet elke keer,
Niet in de zon, niet op die toon, niet tegen mij
En de wolken gaan voorbij.. vaarwel, vaarwel
Ik hoop maar dat er roze koeken zijn

Het wordt een hele mooie dag vandaag
Ik weet zeker dat ze komt want ze was er gisteren ook, in donkerrood
En de zon scheen en toen aten we chinees
En ik weet zeker dat wist dat ik naar haar keek
Ze is hier nieuw
Ze is genoemd naar een prinses
Alles is zo anders nu sinds een week en 14 uur precies
Ik weet niet wat ze van me vindt maar ik doe m'n best
Zachtjes praten, rustig maar ..

Ze is zo stil, we drinken thee, het is al laat ze neemt haar pil
Die neemt haar veilig mee en zacht, naar het einde van de nacht
Slaap wel, slaap wel
Ik hoop maar dat ze nooit zo droomt als ik

Ze zeggen dat het wel iets frisser worden zou,
Ze zeggen vaak hetzelfde en geregeld dat het goed is voor het gras
Ik weet nog steeds niet wie de jarige nou was en ook niet hoe het nu verder moet met mij

De dag is kort en de dag is lang
s'Avonds zijn er stemmen en liedjes op de gang
En ik doe precies wat de dokter zegt
Ik vind alles best en meneer van Ouwenaar zet alle dingen recht

Nananananana...

Jarig!

Mijn neef wordt vandaag 4 jaar. Uit zijn kaart kun je heel goed opmaken hoe hij heet. Fijne verjaardag jongen en van harte gefelicteerd en dat je maar zo groot mag worden dat je op de motor mag rijden.

Even een blik in de tuin vandaag

Groentedagen

Vijf jaar geleden wipten wij tegels en stenen uit onze voortuin die echt helemaal uit bestraat was. Vijf jaar geleden braken we een krakkemikkig illegaal drinkhok in de tuin af en we egaliseerden de betonnen vloer. We knapten de garage ernaast op, verfden de wanden wit en we plaatsten een nieuwe kas tussen garage en schuur. Het kleine stukje gras in de achtertuin werd omgespit, al het zevenblad heel erg grondig verwijderd, we plaatsten schotten in de grond bij de grens met de buren en er werden nog meer tegels en straatstenen gewipt. En toen hadden we een voortuin met sierbloemen, een achtertuin met moestuin en een kas voor zaaigoed.

Het klinkt simpeler dan het was, en zo kort samengevat klinkt het alsof het helemaal geen werk was. Maar het was erg veel werk en het is nog steeds best wel veel werk. Maar het is liefdewerk. In de loop der jaren is er nog een barbecue bij gemetseld, de straat nog maar eens verlegd, de border naast de moestuin en het terras aangepakt, een carport geplaatst, een schutting geplaatst etc. Bergen werk, allemaal voor onze tuin. Maar het is dan ook onze grote hobby. Werken in de tuin, genieten van je bloemetjes en plukken van je eigen groente is heerlijk.

En ook 1 van onze grote hobby’s is het bezoeken van tuincentra, kwekerijen en beurzen. Vijf jaar geleden zijn we voor het eerst naar de Groninger Groentedagen geweest in Eenrum en dat is ons zo goed bevallen dat we daarna elk jaar geweest zijn. Gisteren was dus ons lustrum. Dit jaar zijn we voor het eerst met een boodschappenlijstje naar die open dag geweest en daar hebben we ons keurig aan gehouden. Elk jaar vinden we wel een bijzondere bonensoort en dit jaar was dat het Hemelvaartsboontje. Dat hebben we dus nu in onze moestuin staan.

In de voortuin was ook plek en daar staan nu een nieuwe paarsrode Astrantia, een blauwe hoge (vaste plant) Lobelia, en een donkerbladige Oenothera. En Zeeuwse knoop, een Klokje en een Teunisbloem met donkere bladen en roze bloemen in gewoon Nederlands. Erg mooi en een welkome aanvulling voor onze tuin. Ik ben gek op donkerbladige bloemen, dus daar staan er meer van in onze tuin. En verder is hij te klein voor 1 thema, dus er staat zoveel mogelijk wat bloeit en zoveel mogelijk wat het hele jaar door zorgt voor bloemen. En veel donker blad dus ;-)

Tot slot hebben we Gerrit (de zee) nog even gedag gezwaaid en op de heenweg een bijzonder kerkje bezocht. Maar daar gaan we als het goed is volgende week zondag weer heen, dus dan volgt dat verhaal. En we hebben de foto’s nog:

Gezicht in de tuin van de kwekerij. Richting huis (noord)en richting bankje en sloot (zuid)



De bloemen die te koop staan, per kleur op alfabet dus redelijk makkelijk te zoeken. Vaste planten bij elkaar, schaduwplanten (onder) bij elkaar waaronder de hosta's en verder nog een hoek voor de eenjarigen, de dahlia's en de rozen.


In de tuin allemaal mooie details als prachtige grote papavers, een vijver vol kikkers (en watersalamanders) en vrij rondscharrelende kipjes.


Gerrit, oftewel de waddenzee, gezien vanaf de dijk bij het militaire terrein bij Lauwersoog.

Erikah Karst

Niet mijn genre, maar wel goed. Ze kan zingen, ze kan liedjes schrijven en ze wil naar het Songfestival. En ik geef haar groot gelijk. Meer over haar vind je op haar eigen website.

Het weer op vakantie

De afgelopen jaren hebben we mooie vakanties gehad. Met lekker weer, overdag in ieder geval. In Namibië waren de nachten koud, maar het was er dan ook winter.

Vandaag hoeven we in ieder geval niet op vakantie voor het mooie weer. Ter vergelijking hieronder de weerkaartjes, van vandaag en morgen. Heerlijk he?

Ander hondje

Hond

Geïnspireerd door een blog van Aragog ging ik nadenken over de ideale hond voor mij. Voorlopig is dat geen hond. We hebben al 2 katten (1 meer dan de bedoeling was) en we wonen nou ook weer niet groot en vrij genoeg voor nog meer huisdieren. Maar een grote wens van ons beide is een woning op het platteland, en als dat ooit gaat gebeuren wil ik ook heel graag weer een hond.

Ik ben ermee opgegroeid. Toen ik baby was had een broer een terriër, een Jack Russel. Het was een gekregen hondje, anders hadden mijn ouders er vast nooit mee ingestemd. Het hondje was gek, met een naar karakter (vond ik.) Hij was ooit onder de wielen van een auto of tractor doorgegaan en had dat wel overleefd maar niet zonder littekens. Hij had een verwrongen lijfje en voorzover ik me herinner een verwrongen geest. Blaffen, niet gehoorzamen, plassen waar het niet mocht en bijten naar bezoek. Dat herinner ik me. Hij zal vast ook wel lief geweest zijn, want mijn broer was dol op hem. Maar niet mijn soort hond.

Voor ik geboren was heeft mijn moeder nog een poosje rashonden gefokt. Dalmatiners zoals ze destijds heetten, nu Dalmatiërs. Die waren nerveus en moeilijk op te voeden, maar mijn moeder kon ze wel aan. Toch is ze ermee opgehouden toen er meer kinderen kwamen, dat werd te druk. Wel kwam er behalve de Jack Russel weer een grote hond in huis. Een echte waakhond, want het was niet erg veilig in die tijd in een huis midden in de polder. Geen buren op minder dan 200 meter afstand, wel veel ijzerdieven die ook andere bezittingen meenamen als het zo uitkwam.

Dus werd er gekozen voor een herder. Niet raszuiver, wel waakzaam en grotendeels Duitse Herder. Ik herinner me de hond nog wel, maar ze heeft niet lang bij ons gewoond. Ze stal schapen en beet ze dood, en dat kan niet zo tussen de boeren. Heropvoeden zit er dan ook niet meer in, als ze eenmaal bloed geproefd hebben blijven ze jagen. Zelfs in een woonwijk kan het niet, de kinderboerderij of een ander pluizig huisdier als een konijntje is al genoeg om het jachtinstinct weer aan te zetten. Dus ze heeft niet lang geleefd.

De hond die daarna kwam kan ik me nog goed herinneren. Ook weer een kruising, maar qua uiterlijk een echte kortharige Berner Sennen, die tegenwoordig Grote Zwitserse Sennenhond heten.Ze heeft haar hele leven bij ons gewoond en ze heeft het goed gehad. Heerlijk rennen om het huis, mijn vader helpen op de boerderij, ons beschermen. Ze heeft een mooi nest puppies gehad en een fijn leven. Aan haar heb ik mijn voorliefde voor grote honden te danken. En mijn voorliefde voor herders. Want haar karakter had ze van de vader, een Groenendaler, een Belgische Herder dus. Ik vond haar nog mooier dan de Duitse Herders die veel buren hadden, en zeker liever. Maar waaks was ze wel; mensen met minder nobele bedoelingen hebben haar tanden meermaals in hun enkels gevoeld.

En toen zij er niet meer was kwam er een kortharige St. Bernhard. Heel erg lief, een schat van een mannetje maar wel moeilijk. Er zat geen greintje waakzaamheld in, en ook dingen leren ging niet al te snel. Iedereen was welkom en iedereen kreeg een lebber. Maar hij was wel verschrikkelijk lief en ik heb uren met hem gespeeld en gewandeld. Toen mijn ouders noodgedwongen moesten verhuizen is hij gelukkig niet meegegaan maar verhuisd naar een andere boerderij. Daar werd hij de kameraad van een autistische jongen, en beide hebben ze het heel goed gehad. Maar wat heb ik hem gemist.

Dus toen ik de blog las heb ik de hondentest van Royal Canin maar eens ingevuld. De uitkomst was verrassend goed, een hond die helemaal bij me past. Ik had er nog nooit van gehoord, maar als ik ooit de kans krijg om weer een hond te hebben wordt het hoogstwaarschijnlijk een Zwitserse Witte Herder. Het karakter wordt omschreven als temperamentvol zonder nervositeit, opmerkzaam en waakzaam, soms enigszins gereserveerd tegenover vreemden, echter nooit angstig of agressief. Een beetje moeilijk opvoedbaar dus, maar dat is nou net wat voor mij. Ik liep als kind al langs de grootste waakhonden zonder dat ik me er iets van aantrok. Ik moet helemaal geen makkelijke hond, die gaat vervelen. Maar zo'n pittige hond met een goed karakter en dan ook nog eens zo mooi....dat is net een hond voor mij.