Muts in uitvoering

Rondbreinaalden nummertje 2,5. Wol auberginegrijs en donkerrood. 120 steken per naald, en dubbel gebreid. Effectief is elk rondje 240 steken en 240 keer de draad van voor naar achter leggen of vice versa. En dan nog een patroon van sneeuwvlokjes erin ook. Dat kun je niet zien op de foto's, maar ze zitten er wel in. Net zoals je het verschil tussen aubergine en donkerrood niet kunt zien. Bij kunstlicht breit het trouwens ook moeilijk, bij daglicht is het verschil wel duidelijk. Het zijn bovendien twee heel verschillende soorten draad, de paarse wat dikker, de rode wat losser gedraaid.

De muts en sjaal op de andere foto, van mij, zijn wel even wat anders. Dat was een dubbele draad en pennen nummer 7 in patentsteek. Beige effen wol met een mooie glimmende roze pluisdraad. Dat was zo af, al is de lengte van een sjaal van 2 meter altijd goed voor een poosje werk. Maar daar hoefde ik mijn aandacht niet bij te houden, gewoon breien terwijl je tv kijkt. Nou doe ik dat altijd wel bij breiwerk, maar bij de muts met sterretjes is het even iets moeilijker.

Het is trouwens geen wol, het is acryl. Ik ben dol op kunstvezel. Vroeger als kind was er al puur polyester. Dat zit wel lekker als bovenkleding, maar voor sport of kleding die je op de huid draagt vind ik het niks. Al kan ik me een oranje jurkje herinneren van puur plastic wat ik toch trouw jarenlang elke zomer droeg. In klas 6 was het bijna een minirok geworden, en juist daarom droeg ik de jurk nog veel.

Ik ben ook dol op viscose, vooral als het van katoen gemaakt is. Het is een heerlijk recyclingproduct, en omdat het een gespoten draad is wordt de stof lekker zacht en soepel. Viscose kan heel dun en rekbaar zijn, maar ook dik als flanel. Verder ben ik dol op fleece. In de uitverkoop vond ik een witte fleecetrui voor maar 6 euro. Hij hing wel op de mannenafdeling, maar als er 1 kledingstuk bij uitstek uniseks is is het wel de trui. Dus voor die paar euro’s heb ik het risico maar genomen dat de trui het door zijn kleur niet lang zou overleven. Ondertussen heb ik de trui vaak aan, en wassen alle vlekken er keurig uit. Lang leve de nieuwe stoffen.

Vroeger had je veel laagjes nodig om dezelfde warmte te bereiken die 1 fleecetrui levert. Om nog maar over het gewicht te zwijgen. Een andere nieuwe stof waar ik gek op ben is elasthan, wat tegenwoordig met een paar procentjes in heel veel katoenen producten zit. De engelse naam is Spandex, en dan denk je toch meteen aan fitness en yoga. Heerlijk voor een badpak, maar ook voor naadloos ondergoed en sokken. Lycra, waardoor badpakken tegenwoordig jaren meegaan en niet lubberen. Dat is vooral fijn als je nog eens wil duiken zonder daarna een zoekactie te hoeven houden.

Sokken zijn trouwens vaak tegenwoordig ook van Coolmax® en Gore-Tex®. En daar worden dan ook weer waterdichte jassen en voeringen in schoenen van gemaakt. Ik kan zelfs met mijn oude wandelschoenen gewoon elke plas doorwaden, er komt nooit 1 druppel bij mijn voeten. Maar je voeten zijn er niet zo in opgesloten als in rubber. Heerlijk allemaal.

Ik denk wel eens met medelijden aan die mensen die vroeger kou en nattigheid moesten trotseren met slechte materialen. Hoewel zelfs de mens in de steentijd al prima kleren kon maken van bont en leer natuurlijk. Maar toch, het gewicht en het vocht van die spullen… En leer en bont kun je wel drogen, maar dan wordt het hard als je het niet bewerkt. Zou ik dan toch een kind van deze tijd zijn?