Point and click

Als ik grieperig of verkouden ben kan ik me niet zo goed concentreren. Normaal heeft een goed boek voor mij zo’n 1000 bladzijden en lees ik er meerdere per week, maar met een kop vol snot heb ik een voorkeur voor stripverhalen. Geen probleem, we hebben een hele wand vol thuis. Gisteravond ben ik maar eens in de serie Suske en Wiske gaan neuzen, boven nummer 200. Daarvan ken ik er maar weinig, die zijn hooguit 1x gelezen.

Maar mijn tijd buiten bed breng ik ook door met stripverhalen. Maar dan met virtuele verhalen, en verhalen die nog niet vast staan. Het speltype heet point and click, maar ook wel roomescape. Heerlijke mooie grafische kleine verhalen, waar je doorheen moet met puzzels en vernuft. Ik zoek geen lange uit, hoewel sommige series wel leuk zijn.

Wat ik ook erg leuk vindt is dat je ze eigenlijk altijd wel kunt spelen, welke taal en cultuur er ook in voor komt. Russisch, Israelisch en vooral Japans komen vaak langs. Ik weet echt niet wat alle woorden betekenen, en soms maakt het dat wel moeilijk. Bovendien is de engelse versie vaak zo slecht vertaald dat je daar niet veel wijzer van wordt. Maar verder is het wel leuk om op eigen houtje te begrijpen dat de volgorde paars groen blauw is, en cijfers zijn in elke taal tegenwoordig hetzelfde.

Wat me alleen wel tegenstaat aan japanse spelletjes is de wreedheid die er soms in voorkomt. Ben je al 5 nivo’s lief tegen een poes, moet je opeens de poes opensnijden om verder te kunnen. Dat doe ik dus niet, zelfs niet virtueel. Vroeger heb ik wel eens een paar minuten Wolf gespeeld, maar ook daar stond het bloed en slachten me tegen. Dan liever de baby Bamba, die zijn chips terug moet veroveren op een eekhoorn. En op het eind van het verhaal worden ze dikke vriendjes. Wat nog steeds zo is in deel 2. Dat zijn nog eens verhaallijnen.