Harry Jekkers
"Ik hou van.. mij" hoor je nooit zingen
"Ik hou van mij" wordt nooit gezegd
maar ik hou van mij ga ik toch zingen
want ik hou van mij, van mij alleen en ik meen het echt!
Ik hou van mij, want ik ben te vertrouwen
Ik hou van mij, van mij kan ik op aan
Ik hou van mij, op mij kan ik tenminste bouwen
Ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan!
Ik blijf bij mij, en niet voor even
Ik blijf bij mij, voor eeuwig en altijd
ben zelfs bereid mijn leven voor mezelf te geven
ik blijf bij mij, totdat de dood mij scheidt!
Ik hou van jou zeg ik soms ook wel
Ik hou van jou, schat en ik meen het echt
maar ik hou van jou zeg ik alleen maar voor de spiegel
zo komt ik hou van jou weer bij mezelf terecht!
Ik hou van mij, van mij, van mij
en van geen ander!
Want ik ben verreweg, de leukste die ik ken,
Ik hoef mezelf zonodig ook van mij niet te veranderen
ik blijf bij mij mezelf, gewoon zo als ik ben
Want "ik hou van jou" betekent meestal:
"schat, hier heb je mijn problemen, los maar op!
ik leef in een hel en verwacht van jou de hemel" (ja)
Je geeft de hel weg, dank je wel zeg, rot lekker op
Want houden van een ander, dat heb jij alleen maar nodig
omdat je niet genoeg kan houden van jezelf
Hou van jou joh, maak de ander overbodig,
want ware liefde, geloof me, begint áltijd bij jezelf
want "ik hou van jou" is niet de sleutel tot de ander
maar "ik hou van mij", al klinkt het bot en slecht
want wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars
als ie "ik hou van jou" tegen een ander zegt.
donderdag, augustus 28, 2008
zondag, augustus 24, 2008
Taekwondo
Heb ik net besloten mijn taekwondo weer eens op te pakken, komt de sport heel slecht in het nieuws. Ik heb er met verbazing naar zitten kijken. http://www.youtube.com/watch?v=nrwwJoWLkaU De sport die ik ooit begon als zelfverdedigingsles werd gebruikt om aan te vallen. De Cubaan had ondanks al die jaren oefenen duidelijk nooit begrepen waar het om draait.
Dat is trouwens wel iets wat mij opvalt. Ondanks alle jaren oefenen ben ik niet goed in zelfverdediging. Ik kan redelijk voor mezelf opkomen, overkomen als een zelfbewuste, zelfs arrogante vrouw. Maar echt goed voor mezelf zorgen kan ik niet.
Elke keer weer kom ik griebels tegen die me met gladde praatjes een poos voor hun karretje spannen. Heel mooi op het eerste gezicht, maar de achtergrond deugt niet en de inhoud is verrot. Het ergste is dat ik niet eens zeker weet of de mensen om wie het gaat zelf door hebben hoe verrot ze zijn. Of ze bewust manipuleren, of dat het autisten zijn die gewoon een overlevingsmethode hanteren. Een ding is zeker, uiteindelijk vechten ze vals en word ik geslagen.
Ik weet ook wel dat ik het laat gebeuren. Ik vecht, ik geef niet op, ik zoek overal de confrontatie. Ik hou niet van mezelf, en ik zorg niet goed voor mezelf, dus ik hanteer die overlevingsstrategie. Die werkt over het algemeen heel goed, maar bij griebels werkt het averechts. Tenminste, in het begin. Als ze me kwaad krijgen kennen ze me nog niet: ik ga door tot ik win. Niet ten koste van mezelf, maar ik ga door tot ze beseffen dat je verloren hebt op het moment dat je slaat.
Ik ben bezig met dat probleem in mij, met wie ik nou eigenlijk vecht en waarom ik altijd slaag krijg.In ieder geval ga ik op doktersadvies op zelfverdediging. En dus dacht ik weer aan Taekwondo. Tot die Cubaan roet in het eten gooide.
Eigenlijk wel frappant, want verder heb ik intens van de Olympische Spelen genoten. Op naar Londen!
Dat is trouwens wel iets wat mij opvalt. Ondanks alle jaren oefenen ben ik niet goed in zelfverdediging. Ik kan redelijk voor mezelf opkomen, overkomen als een zelfbewuste, zelfs arrogante vrouw. Maar echt goed voor mezelf zorgen kan ik niet.
Elke keer weer kom ik griebels tegen die me met gladde praatjes een poos voor hun karretje spannen. Heel mooi op het eerste gezicht, maar de achtergrond deugt niet en de inhoud is verrot. Het ergste is dat ik niet eens zeker weet of de mensen om wie het gaat zelf door hebben hoe verrot ze zijn. Of ze bewust manipuleren, of dat het autisten zijn die gewoon een overlevingsmethode hanteren. Een ding is zeker, uiteindelijk vechten ze vals en word ik geslagen.
Ik weet ook wel dat ik het laat gebeuren. Ik vecht, ik geef niet op, ik zoek overal de confrontatie. Ik hou niet van mezelf, en ik zorg niet goed voor mezelf, dus ik hanteer die overlevingsstrategie. Die werkt over het algemeen heel goed, maar bij griebels werkt het averechts. Tenminste, in het begin. Als ze me kwaad krijgen kennen ze me nog niet: ik ga door tot ik win. Niet ten koste van mezelf, maar ik ga door tot ze beseffen dat je verloren hebt op het moment dat je slaat.
Ik ben bezig met dat probleem in mij, met wie ik nou eigenlijk vecht en waarom ik altijd slaag krijg.In ieder geval ga ik op doktersadvies op zelfverdediging. En dus dacht ik weer aan Taekwondo. Tot die Cubaan roet in het eten gooide.
Eigenlijk wel frappant, want verder heb ik intens van de Olympische Spelen genoten. Op naar Londen!
vrijdag, augustus 15, 2008
Vakantie in Duitsland
Het lijkt wel of ik vandaag vakantie heb gehad. Het begon eigenlijk eerder deze week. Mijn man werkt weer, en ik moet weer met de grote stroom meezwemmen. Meedoen met volwassen mensen terwijl ik nog steeds helemaal niet volwassen wil zijn. Normaal doen, carrière maken, hard werken en je kop houden. Niks voor mij, en dus gaat het niet zo goed. Ik zat alleen, verkouden, en er kwam niets uit mijn handen. Zelfs de simpelste dingen niet. Ik heb gebeld maar kreeg een antwoordapparaat. Ik heb geschreven maar de brief werd te slecht om op te sturen. Gesurfd maar niet gevonden, en dat overkomt me niet zo vaak.
Woensdagavond was de maat vol: ik voelde me waardeloos en eenzaam. Manlief had zijn werk en vertelde dat hij maandag weer weg zou zijn, tegen de verwachting in. Ik voelde me zielig en verward en verlaten. 's Nachts droomde ik. Niet dat het op papier zo'n nare droom lijkt, maar voor mij was het een nachtmerrie.
Ik dwaalde door een verbouwde kerk, een Duitse Romaanse kerk met 2 torens. Als kerk was het niet meer in dienst. Een deel was koffieruimte en ontmoetingzaal, een deel was winkel waar ze sjarrewarrie verkochten, en er was een fietsenzaak. In mijn droom liep ik met mijn man de sjarrewarrie te keuren voor de uitverkoop. Alles wat echt rotzooi was mocht weg, en de winkel zou dat nooit meer gaan verkopen. Dus alle plastic, lachende laven, duiveltjes in doosjes, kinderspeelgoed met veel lawaai en plastic...het kreeg een sticker en zou in de container gaan.
Vervolgens liepen we door de fietsenwinkel, en daar was ook heel veel rotzooi. Alle nephelmen, plastic fietsen zonder ketting, alle rotzooi, wij mochten het weggooien. Soms met hele dure prijskaartjes en nog in de doos of plastic verpakking.
Hoe ik van die winkel in de toren kwam weet ik niet meer, maar in mijn droom was ik heel logisch een ladder opgeklommen naar een platform in de linkertoren (als je voor de kerk staat links). Mijn man was bezig de ladder op te hijsen, om hem tegen een richel hoog in de muur te zetten. De ladder was lang, van hout en niet erg stevig in de knik omdat hij zo languit stond. De richel was zo hoog als een hooiberg.
De muren van de toren waren wit, mooi afgewerkt en bovenin waren aan 3 kanten mooie ramen, kleine boogvormige. Sommige met glas in lood, maar genoeg met gewoon glas zodat er goed licht scheen op de muren en de ladder. Tegen mijn gewoonte in (ik heb behoorlijke hoogtevrees) klom ik de ladder op naar een smalle richel bovenin, met ongeveer 2 meter muur onder de ramen. Die muren hingen vol met kunst, behalve de muur zonder ramen. Daar stond een klein aanrechtje, zodat je koffie kon zetten en schoonmaakspullen. Er was ook een kraan en water.
Vlak voor mijn ogen hing geen schilderij, maar een verknipte tekening van wilde rozen in allemaal kleine raargevormde lijstjes, van blinkend goud. Ik vond het niet mooi: heel kitscherig. Onze kat stond op dat moment aan mijn voeten te schreeuwen, het gekke beest was ook de ladder opgeklommen en durfde nu natuurlijk niet naar beneden. Ik ook niet trouwens, maar mijn man was weg. Een andere weg dan de ladder kon ik niet vinden, hoewel ik wist dat ik op het dak van de kerk kon komen, en zelfs op het dak van de toren zelf. Maar met mijn hoogtevrees. Ik kroop in elkaar en jankte van angst, met een schreeuwende kat naast me en zonder uitweg.
De droom is door mijn man wel uitgelegd, maar staat me nog heel levendig voor ogen. Ik word er nog steeds een beetje bang van. En ik ben nog steeds een beetje uit mijn doen. Om toch weer wat op te vrolijken, en om nog een beetje vakantiegevoel te krijgen hebben we vandaag een dagje Duitsland gepland. Winkelen in een Duitse supermarkt vinden we beide leuk, en we moesten toch de wekelijkse boodschappen halen. We zijn naar Lingen geweest, een leuk stadje niet zo ver over de grens. Het is fijn daar, niet heel groot maar wel compleet, niet alleen een supermarkt maar allerlei winkels en een leuke markt en wat oude huizen.
De zon scheen, we hebben lekker brood en (zelfgemaakte kers-) tomatensoep gegeten op een bankje, flesje drinken in de stad en later een broodje van een bakker. Het was een leuke dag, echt een minivakantie. Op het marktplein was een groepje kinderen lekker aan het spelen met de fontein. Vooral van 1 rebels jochie genoot ik: hij probeerde met zijn hand alle stralen te belemmeren zodat ze goed gingen spuiten. Zoveel lol.
Wat fijn om zo dicht bij huis even heerlijk in het buitenland te zijn.
Woensdagavond was de maat vol: ik voelde me waardeloos en eenzaam. Manlief had zijn werk en vertelde dat hij maandag weer weg zou zijn, tegen de verwachting in. Ik voelde me zielig en verward en verlaten. 's Nachts droomde ik. Niet dat het op papier zo'n nare droom lijkt, maar voor mij was het een nachtmerrie.
Ik dwaalde door een verbouwde kerk, een Duitse Romaanse kerk met 2 torens. Als kerk was het niet meer in dienst. Een deel was koffieruimte en ontmoetingzaal, een deel was winkel waar ze sjarrewarrie verkochten, en er was een fietsenzaak. In mijn droom liep ik met mijn man de sjarrewarrie te keuren voor de uitverkoop. Alles wat echt rotzooi was mocht weg, en de winkel zou dat nooit meer gaan verkopen. Dus alle plastic, lachende laven, duiveltjes in doosjes, kinderspeelgoed met veel lawaai en plastic...het kreeg een sticker en zou in de container gaan.
Vervolgens liepen we door de fietsenwinkel, en daar was ook heel veel rotzooi. Alle nephelmen, plastic fietsen zonder ketting, alle rotzooi, wij mochten het weggooien. Soms met hele dure prijskaartjes en nog in de doos of plastic verpakking.
Hoe ik van die winkel in de toren kwam weet ik niet meer, maar in mijn droom was ik heel logisch een ladder opgeklommen naar een platform in de linkertoren (als je voor de kerk staat links). Mijn man was bezig de ladder op te hijsen, om hem tegen een richel hoog in de muur te zetten. De ladder was lang, van hout en niet erg stevig in de knik omdat hij zo languit stond. De richel was zo hoog als een hooiberg.
De muren van de toren waren wit, mooi afgewerkt en bovenin waren aan 3 kanten mooie ramen, kleine boogvormige. Sommige met glas in lood, maar genoeg met gewoon glas zodat er goed licht scheen op de muren en de ladder. Tegen mijn gewoonte in (ik heb behoorlijke hoogtevrees) klom ik de ladder op naar een smalle richel bovenin, met ongeveer 2 meter muur onder de ramen. Die muren hingen vol met kunst, behalve de muur zonder ramen. Daar stond een klein aanrechtje, zodat je koffie kon zetten en schoonmaakspullen. Er was ook een kraan en water.
Vlak voor mijn ogen hing geen schilderij, maar een verknipte tekening van wilde rozen in allemaal kleine raargevormde lijstjes, van blinkend goud. Ik vond het niet mooi: heel kitscherig. Onze kat stond op dat moment aan mijn voeten te schreeuwen, het gekke beest was ook de ladder opgeklommen en durfde nu natuurlijk niet naar beneden. Ik ook niet trouwens, maar mijn man was weg. Een andere weg dan de ladder kon ik niet vinden, hoewel ik wist dat ik op het dak van de kerk kon komen, en zelfs op het dak van de toren zelf. Maar met mijn hoogtevrees. Ik kroop in elkaar en jankte van angst, met een schreeuwende kat naast me en zonder uitweg.
De droom is door mijn man wel uitgelegd, maar staat me nog heel levendig voor ogen. Ik word er nog steeds een beetje bang van. En ik ben nog steeds een beetje uit mijn doen. Om toch weer wat op te vrolijken, en om nog een beetje vakantiegevoel te krijgen hebben we vandaag een dagje Duitsland gepland. Winkelen in een Duitse supermarkt vinden we beide leuk, en we moesten toch de wekelijkse boodschappen halen. We zijn naar Lingen geweest, een leuk stadje niet zo ver over de grens. Het is fijn daar, niet heel groot maar wel compleet, niet alleen een supermarkt maar allerlei winkels en een leuke markt en wat oude huizen.
De zon scheen, we hebben lekker brood en (zelfgemaakte kers-) tomatensoep gegeten op een bankje, flesje drinken in de stad en later een broodje van een bakker. Het was een leuke dag, echt een minivakantie. Op het marktplein was een groepje kinderen lekker aan het spelen met de fontein. Vooral van 1 rebels jochie genoot ik: hij probeerde met zijn hand alle stralen te belemmeren zodat ze goed gingen spuiten. Zoveel lol.
Wat fijn om zo dicht bij huis even heerlijk in het buitenland te zijn.
woensdag, augustus 06, 2008
Caldo Verde
Caldo verde (Portuguese groene soep)Bereiding 30 minuten
Kooktijd 1 uur 30 minuten
Ingrediënten:
2 grote uien, fijn gehakt
4 teentjes knoflook, geplet
60 ml olijf olie
1 chorizo worst
6 grote aardappelen
1.5 liter bouillon (groente of kip)
en verse zwarte peper naar smaak
2 laurier bladen
1 groene kool
Bereiding:
Stoof de uien en knoflook zacht tot ze doorzichtig worden. Snij de worst in heel kleine stukjes en roer door de ui. Na nog een paar minuten stoven kunnen de aardappelen in blokjes erbij. Laat die ook een paar minuten stoven zodat ze de smaak van de worst opnemen. Voeg de bouillon, peper en laurier toe en laat het koken tot de aardappel zacht is. Snij ondertussen de kool fijn (of rasp ze grof.) Pureer de gare aardappelen in de bouillon zodat de soep bindt. Blancheer de kool 1 minuut in een andere pan met kokend water om ze minder bitter te maken, laat goed uitlekken en roer door de bouillon. Voeg kool toe naar smaak, hoe meer kool, hoe dikker de soep. Laat nog een paar minuten sudderen tot de soep de kleur van Jade krijgt. Serveer met vers gebakken boerenbrood.
dinsdag, augustus 05, 2008
Verjaardag en stad.
Gisteren ben ik weer een jaartje ouder geworden. Nou ja, gewoon een dag natuurlijk, maar het heet een heel jaar. Leuk vind ik dat niet, maar ik zou ook geen puber meer willen zijn, of aan het begin van mijn carrière staan. Dat doe ik eigenlijk toch nog steeds, door voortdurend nieuw werk te zoeken. Momenteel ben ik weer driftig zoekende. Met hulp dit keer, maar toch, baan 4 binnen 3 jaar.....zitvlees heb ik niet.
Ik ben ook goed aan het kijken welke richting ik nu uit wil. Niet-commercieel staat elke keer meer tegen. In ieder geval moet het nou eens zakelijker, met doelen waar je ook daadwerkelijk op afgerekend wordt, en een bijstelling van je taakomschrijving als blijkt dat de invulling anders is. Geen regels om de regels meer a.u.b., geen gemiereneuk op de vierkante centimeter.
En vandaag hebben we heerlijk door de stad gebanjerd en inkopen gedaan. Over de markt, naar de pasfotowinkel (niet voor mij maar voor echtgenoot, zonder baard! Als ik dit ooit nog teruglees en het blijkt dat echtgenoot weer een baard heeft: er zijn foto's van, er is bewijs:-).) Toen een cd gekocht die ik eigenlijk al lang wil hebben. Koffie gedronken op een dakterras (zalig weer, maar wat zijn die duiven brutaal.) Over de markt geslenterd en kruiden ingeslagen. Eindelijk staande zeven gevonden na jaren zoeken. Bij de kookwinkel een nieuwe nootmuskaatrasp gehaald, en de goede aardappeldunschillers. Naar de stripwinkel voor aanvullingen maar die hadden ze niet, dus die ga ik bestellen.
Toen een heel eind gelopen naar een goede juwelier en daar een ketting gehaald voor elke dag, van goud, mijn echte verjaarscadeau. Ietsje terug naar de bioscoop en kaartjes gehaald voor Wall-e. Patatje gegeten op een terras (was ook al heeeeel lang geleden.) Wall-e gezien, erg mooi, flinterdun verhaal maar erg ontroerende scènes. Naar de auto gelopen (onze kilometers wel gemaakt vandaag, want op een gratis parkeerterrein gezet.) Naar huis gereden en nu aan de koffie met overgebleven gebak.
Vakantie is ZO vermoeiend.
Abonneren op:
Posts (Atom)
