Lente

Jules de Corte

Zomaar een liedje van de lente
Al hebben we heus nog heel wat koude voor de boeg
Van hoe de winter u bekomen is, heb ik echt geen flauwidee
Waarschijnlijk dat 't beurtelings wat tegen viel en mee
Maar kouwe narigheden waren er genoeg

Maar kom, sla de feestelijke trom
Blaas de feestelijke fluit
Want de winterwijs is uit

Zomaar een liedje van de lente
Al zijn de hagen en de bomen nog niet groen
Maar elke morgen zit de merel op 't topje van 't dak
Te zingen en te fluiten, met een flair en een gemak
Waarvan ik dikwijls denk: kon ik 't zo maar doen

Maar kom, sla de feestelijke trom
Blaas de feestelijke fluit
Speel de feestelijke bas
Want de lente nadert ras

Zomaar een liedje van de lente
Hoewel uw kacheltje z'n waarde nog bewijst
Maar bij de buren is de schoonmaak toch al heus eenheel eind heen
Bij ons zal 't ook heel gauw gaan beginnen, naar ik meen
Wat van m'n zenuwen beslist weer heel wat eist

Maar kom, sla de feestelijke trom
Blaas de feestelijke fluit
Speel de feestelijke bas
Draai de feestelijke lier
Want de lente is weer hier

Zomaar een liedje van de lente
Al zijn bezigheden nog zo van gewicht
En als de welvaart u beveelt te blijven letten op uw zaak
Riskeer dan eens een gulden of desnoods een keer een knaak
Om te genieten van wat warmte en wat licht

En kom, sla de feestelijke trom
Blaas de feestelijke fluit
Speel de feestelijke bas
Draai de feestelijke lier
Dans de feestelijke rei
Morgen is't alweer voorbij

Bijkletsen

Mijn vader is weer thuis uit het ziekenhuis. Maar het leven gaat zo hard, dat was ik al bijna weer vergeten. Ik werk nog steeds veel, 12 uur per dag is niets. En dat met ook nog zeker 2 uur op de weg. Vandaag zelfs 3 uur geloof ik. Niet dat dat een last is: autorijden is leuk. Het is maar goed dat ik in een lpg met kleine motor rij; in een tweeliter zou ik iedereen van de weg blazen. Of net zo plakken als die sjorder die vanmiddag bij de wegwerkzaamheden achter me zat. Wat een vies mannetje.

Maar om terug te komen op het begin: mijn vader is weer thuis. Ik ben er wel van geschrokken. Mijn verstand zegt me dat hij niet heel lang meer te leven heeft, mijn hart wil nog geen afscheid nemen. En dat hoeft nu gelukkig ook nog niet. Laat hem nog maar even piepende wagen spelen, daar ben ik wel aan gewend. Al een jaar of 25 is het geluid bekend. Langer al als ik er over nadenk.

Verder bloeien er orchideeën. Hele mooie, paars-roze orchideeën. Het is er een goed jaar voor. We hadden ze al vroeg gezien, maar als je nu kijkt staat het land vol. Als je weet waar je zijn moet tenminste. Bij de diepjes, in het stroomdallandschap. Het lijkt raar, met heet weer met je lange broek en hoge wandelschoenen de wei in, maar het loont. Je ziet er meer en je ziet ze mooier. Bovendien zagen we nog een leger van een reekalf, ook niet gek. De waterjuffers schijnen er ook al volop te zijn, maar het waait af en toe flink. Zeker op die momenten dat we net bij een beekje staan. Ach, we zien genoeg moois.

Vandaag heb ik me bezig gehouden met het koken van Italiaans eten. Pasta gemaakt, tortellini van wilde spinazie en roomkaas gevouwen. Arancini van rijst gemaakt met vulling. De recepten gaan in mijn privé kookboek. Dat begint uit te puilen langzamerhand. Misschien moet er ook het recept van de verse pizza in die we eerder deze week maakten. Ach, eigenlijk is het hele geheim dat je gewoon heel goede ingrediënten moet hebben, dan kan er met koken niet zoveel mis gaan. En onze tuin staat vol met eigen groenten en kruiden. Dat maakt het nog lekkerder.

Het voelt dubbel, dat leven van mij. Ik heb een relatief eenvoudig huis, een relatief grote tuin die veel te klein voelt, en ik probeer wat eenvoud in mijn leven te krijgen. Tegelijkertijd werk ik keihard, rij ik 1000 kilometer per week in de auto en verdien ik een behoorlijk loon. Ik alleen al, echtgenoot haalt ook nog wat binnen. Modaal was ooit onbereikbaar veel, nu is het niet genoeg meer. Zou ik nog kunnen leven van bijstandsniveau? Vast wel, maar het zou wel moeite kosten. Net als het nu moeite kost om niet decadent of blasé te worden.

Einde van de vakantie

Er is veel gebeurd en het was mooi weer. Vandaar mijn gebrek aan blogs denk ik. Als er veel te vertellen is, is het soms moeilijk onder woorden te brengen.

Op 26 april heb ik het nog niet van me afgeschreven zie ik, maar op 23 april, woensdag dus is mijn vader opgenomen in het ziekenhuis met ernstige hartklachten. Dat was niet de eerste keer, maar misschien wel de laatste. Tot nu toe ligt hij er nog, en krijgt nog onderzoeken. Al ruim 2 weken, en reken er maar niet op dat hij er minder dan 3 ligt. Wat er moet gebeuren is nog niet duidelijk, dinsdag hopelijk wel. De reis er naar toe, de schrik, de aandacht, dat alles heeft energie geslurpt.

Verder heb ik ontzettend genoten van de zon, het mooie weer, het landschap en de tuin. We hebben veel gedaan en veel genoten, tussen alle zorgen door. Ik ben wel bijgekomen. Nu, nog 2 dagen te gaan voor ik weer moet werken, zit ik de balans op te maken. Ik zie op tegen komende week. Niet vanwege het werk zelf, wel vanwege de hoeveelheid.

Bovendien ben ik compleet het vroege opstaan afgewend. Ik had het 2 weken geleden niet gedacht, maar ik word niet meer spontaan wakker om half 5. Soms haal ik zelfs wel half 9. Het zal weer wennen worden, de wekker op 6 uur. Tot eind april heeft die mij weken lang niet kunnen wekken; ik was altijd al wakker. De kat vond het wel een lekker ritme ook, zeker toen het weer licht was 's ochtends. Even kroel en dan weer verderdutten.

Nu moet ik 7 juli zien te halen. Negen weken geloof ik. Waar praat je eigenlijk over. Ik begin al helemaal in hokjes van zoveel weken te denken. Het staat ook al helemaal vast: 1 week dit, 2 weken zus, 2 weken zo, dan een hoop gerommel en dan nog afsluiten en werken voor volgend jaar. Overal te weinig tijd voor, alles te laat aangeleverd. Het schijnt erbij te horen. Volgend schooljaar beter. Goh, nou denk ik wel erg ver vooruit.