Waarom blog je de ene periode veel, en de andere totaal niets? Omdat ik een projectmatig mens ben, en ik vind het moeilijk om routinematig bezig te zijn. Er valt wel het nodige te vertellen, ik ben nog steeds dol op poëzie en er is genoeg gebeurd.
Sinds mijn blog 'Nieuwe auto' is er zelfs heel veel gebeurd. Die nieuwe auto bevalt uitstekend, maar de papieren hebben we nog steeds niet. Er gaat wat mis met de papieren, en dat blijft misgaan. Ik kan in ieder geval bewijzen dat ik hemel en aarde bewogen heb om die papieren in huis te krijgen, maar dat het gewoon niet lukt. Waarom o waarom gaat het toch altijd mis met belangrijke papieren en mijn persoontje? Karma noem je dat, slecht karma. In dit geval heb ik alles bekeken en de knelpunten (meerdere) zijn echt overmacht. Er is slordig gehandeld door de gemeente en door het verkoopbedrijf. Ik kan niets doen dan blijven mailen, bellen en trekken. Maar leuk vind ik dat niet.
Mijn plan is verder gevorderd. Ik heb een moeilijke periode achter de rug, en dat uit zich met name in lichamelijke klachten. Ik wil niet verder op het pad zoals ik dat nu loop, dus ik bekijk alle zijwegen. Mijn nieuwe veelbelovende baan loopt stuk op het niet doorschuiven van collega’s. De werkgever is leuk, vrijwel alle collega’s ook, maar het werk ken ik nu wel en dat hou ik niet lang vol. Ik heb alweer een sollicitatiegesprek achter de rug.
De lichamelijke klachten zijn tamelijk erg. Als wat ik nu schrijf geen steek houdt, dan komt dat omdat ik onder de valium zit. Dat heet tegenwoordig heel netjes Diazepam, maar het is natuurlijk hetzelfde spul en ik kan er nog steeds niet goed tegen. Maar het moet, want ik heb spit, ik heb nog steeds griep (sinds 20 december al) en ik heb slaapproblemen. Als dat geen waarschuwing van mijn lichaam is weet ik het niet meer. Dus netjes slikken tot het doosje leeg is dit keer, en niet weer ‘zelluf doen’.
De kerstkaarten hangen nog op de deur, als enige herinnering aan de feestdagen. Hoge koorts vlak voor kerst, eerste kerstdag net genoeg puf om rijst met kipfilet en roerbakgroente te maken, echtgenoot had alleen genoeg puf om dat in dekens gewikkeld op de bank op te lepelen, en toen weer onder zeil. Een dag naar een tante geweest van 84, en dat was ook ongeveer alles. Mijn accu’s zijn leeg, helemaal leeg.
Maar die kerstkaarten staan wel symbool voor een nieuw deel van het plan. Vriendschap onderhouden. Waar ik daar vroeger al een probleem mee had lijkt het nu echt een kwaal. Ik heb een teringhekel (zwaar woord, maar het is precies het juiste) gekregen aan telefoneren, en ik heb moeite met het onderhouden van contact. Een mailtje af en toe lukt nog wel, maar niet als ik het gevoel heb dat iemand dat van mij verwacht. Alsof ik niet mijn eigen zwartste rechter ben.
Mijn enige goede voornemen: liever zijn voor mezelf. Ik ben zwaar op de hand, ik neem alles bloedserieus en ik leef verschrikkelijk intensief. Gelukkig ben ik de liefde van mijn leven tegengekomen, en die kan goed voor mij relativeren. Als ik te gewichtig doe laat hij mij lachen, als ik te volwassen doe laat hij me kind zijn. En verder neemt hij me zoals ik ben. Ik hem trouwens ook, ik zou hem niet willen veranderen. Nou ja, af en toe wel natuurlijk, maar elke vrouw koestert nou eenmaal onmogelijke illusies.
Deel 100 op mijn blog, waarschijnlijk nog nooit door iemand anders gelezen dan door echtgenoot, of een verdwaalde reiziger. En nu heb ik zomaar een link geplaatst op de homepage. Pfoe. Dapper. Maar dapper ben ik dan ook wel. Ik zal handhaven is niet mijn motto.
Ik zal doen wat ik toevallig tegenkom zou heel goed mijn motto kunnen zijn. En die tante waar we op bezoek waren had ook een mooi motto, wat ik verwerkt heb in een familiewapen.
Aimless, Fruitless, Hopeless.
Doelloos, Nutteloos, Radeloos.
Mooi gezegd!
