Zee

Meestal doe ik het stukje van mijn werk tot de trein op de fiets. Maar in het weekend wil ik de fiets niet onbewaakt achterlaten, dus dan laat ik hem in het afgesloten fietsenhok staan. Vanmiddag begon voor mij het weekend, dus ik liep rustig naar de trein. Na overwerk, dus later dan normaal, maar met voldoende tijd om lekker rond te kijken.

Ongeveer halverwege passeer ik altijd een brugje over een riviertje, en dan klim ik het oude dorp in. Midden op de terp staat zoals het hoort een oud kerkje. Niet eens zo heel klein als je bedenkt hoe klein het dorp is, en met een mooi orgel en een prachtig interieur. Het is de hervormde kerk, dus er was geld genoeg van de rijke boeren. De gereformeerde kerk moest het doen met de collecte van de arbeiders, daar vind je geen dure spullen. En de hervormde kerk is dan niet zo rijk versierd als een rooms-katholieke, maar het interieur spreekt wel van een ingetogen vertoon van uitbundige rijkdom.

Maar goed, ik was bij het bruggetje over het riviertje. Aan de andere kant is meestal dicht struikgewas, en meer dan de kerktoren zie je niet. Vaag tekent zich wel het contour van een mooie oude boerderij af, en het is duidelijk dat tussen beek en boerderij een open vlakte ligt. Ik had nog nooit de gelegenheid om zo goed te kijken wat zich achter het struikgewas bevond, maar op deze mooie winterdag en met tijd genoeg heb ik mijn ogen uit het hoofd gekeken.

De boerderij is waarlijk prachtig. Het heeft een deel, een oud Saksisch voorhuis, en een nieuw herenhuis. Het ‘nieuwe’ herenhuis is trouwens zeker ook al achttiende-eeuws, dus nieuw is een heel relatief begrip. Het nieuw huis is hoog, met een breed front, 2 schoorstenen en meerdere verdiepingen. Het hele huis is trouwens prachtig onderhouden, met gerestaureerde ramen, goed ik de verf en met strakke dakpannen waar geen riet ligt.

Het grasveld naast het huis is deels een oude bongerd, met oude kromme vruchtbomen. Ik zag pruimen, appels en peren, en waarschijnlijk ook wat kersen. Ze waren niet allemaal erg groot en stonden ver uit elkaar. Een teken dat er al heel oude bomen bij zijn, en dat er ook al heel wat gesneuveld zijn.
Onder de bomen ligt een prachtig dicht grasveld, met gras dat al lang is voor de tijd van het jaar. Maar gelukkig is er niemand die er een grasmaaier over haalt. Onder de schutting door zag ik in close-up wat er nou zo mooi staat te bloeien. Zeker anderhalve hectare groot, voor een oud herenhuis en onder het wakend oog van de kerktoren staat het daar helemaal vol met sneeuwklokjes. Een zee van duizenden.