con·flict (het ~, ~en)
1 verschil van mening, botsing, strijd
con·flict·be·heer·sing (de ~ (v.))
1 het voorkomen van uitbreiding van een conflict
Uit de test komt de uitslag dat ik een ‘tot tien teller’ ben. Voor 90% zelfs.
De tot tien teller is een ervaren ruziemaker én oplosser. De tot tien teller kan tot tien tellen en een compromis sluiten als dat nodig is. De tot tien teller heeft in de gaten dat iemand anders het ook heel anders kan zien. De tot tien teller snapt dat ruzie erbij hoort en is niet bang voor een confrontatie. De relatie met de ander is voor de tot tien teller ook belangrijk. Kortom: de tot tien teller kan duidelijk zijn, rustig blijven, zijn of haar grenzen aangeven én weer samen verder gaan. Tip: ga zo door!
Nou is dit een test voor pubers en tieners dus als volwassene moet je sowieso beter met ruzie om kunnen gaan dan in die leerjaren. De andere opties uit de test: ‘de uitdager’, ‘de ontwijker’ en ‘de susser’ zijn allemaal niet zo positief. Ik ben wel een beetje een susser, maar beide eerste opties zijn niet op mij van toepassing. Volgens de test dan.
Volgens mij zelf ben ik wel een ontwijker. Ik ben niet zo hard en rechtstreeks. Dat is deels uit zelfbescherming. Als ik sla, sla ik hard en gemeen, en raak. Dat is niet zo prettig, want je maakt er relaties en vriendschappen mee kapot. Één keer ruzie en het wordt moeilijk samenwerken. Één keer hard slaan en het word onmogelijk. Met het oog op de toekomst bewaar ik de opmerkingen op het puntje van mijn tong om ze vervolgens in vertrouwd gezelschap of op papier alsnog te uiten. En soms stel ik het gewoon uit omdat ik ze pas later bedenk natuurlijk ;-).
Vandaag op mijn werk had ik het moeilijk. Nou heb ik mijn baas een deel op laten lossen, en ik heb zelf een deel opgelost. Best wel goed als ik het op papier zet, maar het voelt niet denderend bevredigend. Het voelt als hoofdpijn en slaaptekort en ik heb donkerblauwe wallen onder de ogen.
Ik ga zo lekker een stukje chocola eten. Snoep is een erg goeie troost voor mij. Dat kun je ook wel aan mijn omvang zien. Toch heb ik het redelijk onder controle op het moment. Ik weet wanneer ik snoep uit troost en ik hou snel weer op. Verder eet ik gezond en gebalanceerd. Ik wil namelijk vooral niet meer confrontaties met een maatje extra in de winkel.
dinsdag, november 14, 2006
maandag, november 13, 2006
De koeien hebben staarten
Jezelf voorbij lopen. Zo druk als een klein baasje. De druk op de ketel houden. De darmen uit je lijf lopen.
Als ik even zoek vind ik er vast nog meer. Al ruim een maand heb ik niet de tijd genomen om hier te schrijven. Dat is niet alleen een kwestie van druk, dat is ook een teveel aan verplichtingen. Ik hou niet van verplichtingen en ik raak er in vast. Zodra een hobby dan ook een verplichting wordt gaat hij de deur uit. Soms pik ik de hobby na een poosje weer op, soms zie ik er alleen op terug als een leuk tijdverdrijf maar zal ik het nooit weer doen. Hier ben ik terug, tenminste voorlopig. Vier stukjes per week moet te doen zijn zonder dat het een verplichting wordt.
Omdat ik nu op een school werk heb ik ook vaak vakantie. Dat mag ook wel moet ik zeggen, omdat je maar zo weinig weken werkt moet ook alles in die weken af en dat verhoogt de, jawel, druk. Acht of negen weken vol in touw en dan weer vakantie. De herfstvakantie was maar kort, de kerstvakantie duurt voor mij de volle twee weken met een vrijdag. Bovendien zal er voor de kerstvakantie ook een week ontspanning zijn. Dan is er een culturele week waarin de normale vakken opzij geschoven worden, de school helemaal gedecoreerd en de culturele uitingen volop ruimte krijgen.
Een greep uit het aanbod: druktechniek, digitale fotografie, journalistiek, smeden, breakdance, stomp (slaan met van alles op van alles, trommelen met improvisatie dus) en djembé. Dit is echt een kleine greep, want er worden maar liefst 34 vakken aangeboden, en daarbij komt nog alle voorbereiding en de tentoonstelling van resultaten. Vandaag kwamen de jongens van live roleplay meedoen aan de introductie. Ze maakten iedereen warm door met weinig middelen en verkleedspullen toch de hele school op stelten te zetten. Lessen werden onderbroken, lokalen gekraakt en in de pauze werd de hele aula op stelten gezet. Ik voelde me erg gecharmeerd. Op een podium staan toneelspelen is niets voor mij, maar spontaan mee doen aan dit soort acties is wel iets voor mij. Zaterdag begon het voor mij te leven, toen er vergaderd werd over de voorbereiding en ik kennis maakte met een deel van de artiesten. Ik voel me wel thuis tussen vage kunstenaars en degelijke smeden.
Bij al die drukte is vakantie af en toe geen luxe maar noodzaak. In de herfstvakantie zijn we weer eens naar Luxemburg geweest en dat is ons beide goed bevallen. Bij weer eens bedoel ik mezelf, mijn man is er nog nooit geweest. Het is niet zo heel ver weg, en toch erg buitenland. Eerst moet je door de Ardennen zien te raken. Luik hebben we gemeden, maar toch ben je in een heel andere wereld met andere bewegwijzering en andere gewoonten. De tomtom helpt enorm, anders zou je toch regelmatig verdwalen. En na die Bourgondische rommelige Franstalige wereld is Luxemburg helemaal een verademing. Toegegeven, het is deels Franstalig, ze rijden ook als fransen, maar de bouw en de sfeer is Duits en grondig. En dat past wel bij onze aard.
Terwijl ik schrijf komen de onderwerpen weer bovenborrelen. Zoals daar zijn verlichting, eten bij de Ikea, de stad Groningen, de reistijden en afstand, het rooster, de verjaardag van stiefzoon etcetera. Genoeg voor deze week in ieder geval. Het voelt weer goed achter het toetsenbord. Christina schrijft deel twee.
Als ik even zoek vind ik er vast nog meer. Al ruim een maand heb ik niet de tijd genomen om hier te schrijven. Dat is niet alleen een kwestie van druk, dat is ook een teveel aan verplichtingen. Ik hou niet van verplichtingen en ik raak er in vast. Zodra een hobby dan ook een verplichting wordt gaat hij de deur uit. Soms pik ik de hobby na een poosje weer op, soms zie ik er alleen op terug als een leuk tijdverdrijf maar zal ik het nooit weer doen. Hier ben ik terug, tenminste voorlopig. Vier stukjes per week moet te doen zijn zonder dat het een verplichting wordt.
Omdat ik nu op een school werk heb ik ook vaak vakantie. Dat mag ook wel moet ik zeggen, omdat je maar zo weinig weken werkt moet ook alles in die weken af en dat verhoogt de, jawel, druk. Acht of negen weken vol in touw en dan weer vakantie. De herfstvakantie was maar kort, de kerstvakantie duurt voor mij de volle twee weken met een vrijdag. Bovendien zal er voor de kerstvakantie ook een week ontspanning zijn. Dan is er een culturele week waarin de normale vakken opzij geschoven worden, de school helemaal gedecoreerd en de culturele uitingen volop ruimte krijgen.
Een greep uit het aanbod: druktechniek, digitale fotografie, journalistiek, smeden, breakdance, stomp (slaan met van alles op van alles, trommelen met improvisatie dus) en djembé. Dit is echt een kleine greep, want er worden maar liefst 34 vakken aangeboden, en daarbij komt nog alle voorbereiding en de tentoonstelling van resultaten. Vandaag kwamen de jongens van live roleplay meedoen aan de introductie. Ze maakten iedereen warm door met weinig middelen en verkleedspullen toch de hele school op stelten te zetten. Lessen werden onderbroken, lokalen gekraakt en in de pauze werd de hele aula op stelten gezet. Ik voelde me erg gecharmeerd. Op een podium staan toneelspelen is niets voor mij, maar spontaan mee doen aan dit soort acties is wel iets voor mij. Zaterdag begon het voor mij te leven, toen er vergaderd werd over de voorbereiding en ik kennis maakte met een deel van de artiesten. Ik voel me wel thuis tussen vage kunstenaars en degelijke smeden.
Bij al die drukte is vakantie af en toe geen luxe maar noodzaak. In de herfstvakantie zijn we weer eens naar Luxemburg geweest en dat is ons beide goed bevallen. Bij weer eens bedoel ik mezelf, mijn man is er nog nooit geweest. Het is niet zo heel ver weg, en toch erg buitenland. Eerst moet je door de Ardennen zien te raken. Luik hebben we gemeden, maar toch ben je in een heel andere wereld met andere bewegwijzering en andere gewoonten. De tomtom helpt enorm, anders zou je toch regelmatig verdwalen. En na die Bourgondische rommelige Franstalige wereld is Luxemburg helemaal een verademing. Toegegeven, het is deels Franstalig, ze rijden ook als fransen, maar de bouw en de sfeer is Duits en grondig. En dat past wel bij onze aard.
Terwijl ik schrijf komen de onderwerpen weer bovenborrelen. Zoals daar zijn verlichting, eten bij de Ikea, de stad Groningen, de reistijden en afstand, het rooster, de verjaardag van stiefzoon etcetera. Genoeg voor deze week in ieder geval. Het voelt weer goed achter het toetsenbord. Christina schrijft deel twee.
Abonneren op:
Posts (Atom)
