Verzekering

Hoe zouden verzekeringsagenten zich melden bij Petrus? Zouden ze hem voorrekenen hoe hij zijn loonbelasting nog kan verminderen met de aftrek van 17% van het basisforfait van de som van bladzijden uit zijn boek? Tssss.

Morgen weer naar het belastingkantoor. Als de plot niet lukt, dan moet de aangifte van 2005 voor de 5e keer gewijzigd opgestuurd worden. Je kunt ook veel werk doen voor je centen. Maar geld laten liggen bij de belastingen is ook niet alles. We zien wel.

Morgen ook bij mijn nieuwe werkgever over het spaarloon praten. Dat is wel 60 Euri bruto minder per maand, maar ik spaar nu ook best veel. Ik wil wiskundedocent worden, maar ik haat cijfers. Hoe tegenstrijdig is het leven. Zal ik ooit goede vrienden worden met de collega van economie?

Geld

Als er een soort telefoontjes is wat ik goed af kan kappen, dan is het wel het verkooppraatje over geld. Hypotheken, leningen, sparen, beleggen. Ik probeer netjes te blijven tegen de verkoopstudent, maar het praatje wil ik niet horen.

Sinds ik vorig jaar op zoek geweest ben naar een huis, en werkelijk een huis gekocht heb ben ik noodgedwongen op de hoogte van geld. Het stinkt. Het is echt een noodzakelijk kwaad in deze samenleving.

Morgen komt er iemand langs om te praten over geld. Ik zit me nu al voor te nemen om hem niet bij voorbaat te veroordelen. Per 1 november heb ik mijn hypotheek een jaar, dus dan kan ik naar een andere, wellicht goedkopere levensverzekering. Ik kan wel volgen wat de adviseur vertelt, waar zijn belang ligt en het mijne en dat het goed samen kan gaan. Maar van het intensieve bezigzijn met zaken die me niet aanstaan krijg ik altijd hoofdpijn. Misschien moet ik een half uur vantevoren maar een pijnstiller slikken.

Gat in de markt: hypotheekpijnpoeder.

Slapeloos

Het is nog vroeg, de wereld is langzaam wakker aan het worden. Het is zelfs nog niet licht. De zomer loopt op z'n end. Natuurlijk wordt het nu droog, natuurlijk wordt het nazomer.

Ze kroop de hut uit zonder iemand wakker te maken. Slapen ging niet meer. Het regende, maar stil blijven liggen was geen betere optie. De hut stond nu echt te wankelen. Ach, hij was ook alleen voor de zomer bedoeld. Een eindje verderop stond een ingevallen restant van een paar jaar terug. Waarom ze elk jaar een nieuwe moesten bouwen wist ze niet. Als het aan haar lag zou er een betere hut gemaakt worden, die ze elk voorjaar konden opknappen. Maar er lag niet zo veel aan haar.

Ze plukte wat bramen en haalde vers water. In haar tas zaten nog genoeg kruiden voor een lekkere thee. Een vuurtje maken was ook zo klaar. Als de anderen haar nu konden zien. Geen geklungel, geen onzekerheid. Er school zeker een kluizenaar in haar. De gedachte maakte haar hardop aan het lachen. In de hut hoorde ze nu ook gerommel. Het uur zalig alleen was voorbij. Ze dompelde een paar bramen in de thee om op te warmen. Bij het vuur stond heel voorzichtig de pap warm te worden. Als iedereen zo wakker was zou zij nog een poosje gaan slapen. Wat een drukte maken mensen toch.

Huilbui

Gisteren moest ik opeens onbedaarlijk huilen. Nou jank ik wel vaker, dat hoort bij mij. Maar gisteren braken de dijken. Heel goed, de vloed is naar buiten gespoeld en de zandzakken liggen in het gat. Nou weer dijken bouwen. Of wil ik eigenlijk wel dijken? Het is heel pijnlijk om ze elke keer te bouwen, en nu heb ik eindelijk iemand die er binnen wil horen. Het is veel fijner met anderen. Niet alle, sommige. Die ene man.

Ik zong dit liedje in mijn hoofd, blijkt van Paul van Vliet te zijn.


Er hangt een huilbui als een onweer in elk van ons

Er hangt een huilbui als een onweer in elk van ons
Maar je houdt je flink, je houdt je in
Stel dat we dat niet deden kwam het met bakken naar beneden
Stond het water ons al heel gauw tot de kin

Om de dingen die wij slikken, waar wij stilletjes in stikken
Maar waar wij van blijven schrikken altijd weer
Kinderen niet geboren voelen nergens bij te horen
Hun jeugd voorgoed verloren, komt niet meer
Om die kans die is verkeken, om dat plan dat is blijven steken
Om het verzet dat is bezweken onder de tijd
Om de dromen uitgekomen; onze dromen, mooie dromen
Om illusies je ontnomen, kwijt

Hangt er een huilbui als een onweer in elk van ons
Stel dat wij ons een keer lieten gaan
Als de gene was verdwenen kreeg je het oeverloze wenen
Met het tranen dweilen met de open kraan
Om de drift die wij bedwingen, het verdriet dat wij verdringen
Om de dingen die niet gingen als gedacht
Die ontglippen en mislukken, die in scherven en in stukken
Door ons onbegrijpelijk drukken dag en nacht
Om een strijd voor niets gestreden, een geloof voor niets beleden
Om een onvoltooid verknoeid verleden tijd
Om dat steeds weer net niet halen
Om die internationale van het totale menselijk falen wereldwijd

Hangt er een huilbui als een onweer in elk van ons
Maar je houdt het leuk, je houdt je groot
Stel dat we het lieten lozen ging het hier gigantisch hozen
Dan had je alle dagen watersnood

Er hangt een huilbui als een onweer in elk van ons
Tranen als het water van de zee
En heel ons lange leven zal die boven blijven zweven
Drijft die huilbui als een onweer met ons mee

Nieuwe baan

Ik ben al weer bijna een maand bezig, maar het voelt vandaag alsof ik pas echt van start gegaan ben. Donderdag nog thuis werken, vanaf maandag vroeg op, lange reistijd en lange dagen werk. Het zal wel lukken allemaal, er werken leuke mensen. De rijtjes:

Voordelen:
Leuke collega's, echt Groningen
Leuk werk
Goede verdiensten

Nadelen:
Lange reistijd
Veel alleen
Uitzendbaan

Dit is nog lang niet alles, maar rijtjes helpen altijd om de boel op orde te krijgen. Ik voel me niet helemaal honderd procent op mijn plek. Dat voelt raar. Deels natuurlijk omdat het allemaal nieuw is, maar ook voor een deel omdat ik al weer over de horizon kijk. Dat heb ik nog nooit gedaan bij een baan. Hoe ouder ik wordt, hoe verder ik vooruit kijk. Waanzin natuurlijk. De horizon drijft steeds verder af.

Gewoon als ik mijn ei kwijt wil

Eigenlijk is dit niet eens bedoeld om te lezen. Enkel om te schrijven. Gebeurtenissen, gedachten, hersenspinsels. Heel gewoon ik, maar niet zoals iedereen mij kent.

Geniet,

Christina