Willem de Merode

In memoriam

Er is een schaduwspel van twijgen
en knoppen over 't zonnig grind,
en bloemengeur en licht en wind
verzaligen het grote zwijgen.

Het is zo stil, dat het bewegen
van 't licht wordt of een ver geruis
van vleugelen ging door het huis
en of zich engelen om u negen.


Het is zo stil en wit dit rusten.
Zo slapen enkel Gods gekusten,
zo vredig licht en grondloos diep.
De tijd valt lang voor hen die waken.
Maar God zal samen wakker maken,
die Hij gescheiden tot zich riep.

De dichter Willem de Merode (Willem Eduard Keuning, 1887-1939) leidde een tragisch leven. Enerzijds was hij een streng calvinist, anderzijds viel hij op jongetjes. In 1924 werd hij als schoolmeester betrapt op homoseksuele contacten met minderjarigen en veroordeeld tot 8 maanden cel. In 1939 schrijft hij na de jaarwisseling in 5 weken 71 gedichten waarna hij lichamelijk uitgeput is. Daarna is hij doodziek en overlijdt op 22 mei van dat jaar. De worsteling en de tegenstelling in het leven van Willem de Merode weerspiegelen in zijn verstilde poëzie.