Bezoek van Drop, een nieuwe krabpaal voor Yoda en een zieke Tari

Vorige week zondag hadden we bezoek. Hartverwarmend bezoek. Ik zag een kat op de schutting lopen en ik twijfelde of het wel Yoda of zijn mama Minous was. Dus ik liep naar buiten en volgde de kat die zijn achterpoten zeer katerachtig uitstrekte voor hij op het garagedakje sprong. Daarmee viel mama Minous af als kandidaat voor wie het was. Maar Yoda ook, want deze kat was duidelijk meer voorzien van wintervacht en had geen bandje om. Nou heeft Yoda al vaak zijn bandje verloren, maar iets in de loop van deze meneer was anders.

Toen meneer op de schutting tussen garage en schuur sprong kreeg ik het vermoeden dat het om Drop ging. Hij mauwde toen ik hem aansprak met die naam, en hij had echt wel iets bekends. Ik ging gauw Johan halen zodat hij ook kon zien dat het Drop was. Drop is al sinds mei vermist, sinds onze vakantie. Toen we terugkwamen bleek zijn eigenaresse hem te missen en de laatste keer dat hij gezien was door onze catsitters was 3 dagen na ons vertrek. De eigenaresse had verder geen opsporingspoging gedaan en hij had een wond in zijn vacht. Dat kon wel kloppen, Drop was een vechtjas. Stiekem hoopte ik dat Drop alleen maar weggelopen was; hij had er alle reden toe omdat hij in een huis met veel te veel katten woonde en niet echt goed verzorgd werd. Maar eigenlijk dacht ik ook wel dat de kans groot was dat Drop niet meer leefde.

Het was dus een hele opluchting dat Drop wel degelijk leeft en dat hij er goed uitziet. Toen ik met Johan de tuin weer inliep had meneer zich warm genesteld in de kas. Tussen de tomatenplanten en ik mocht hem gewoon aaien. Jazeker, het was Drop, in blakende gezondheid en groot geworden. Door hem viel het me pas op hoe volwassen broer Yoda er in de ogen van vreemden uitziet. Drop nam uit beleefdheid een paar brokjes van me aan, maar hij had geen honger. Johan mocht hem ook aaien en die kreeg een lijfje van hem. Yoda had het minder op het bezoek, en begon te vechten en met een dikke staart te blazen. Dat mag: de tuin is zijn territorium. Drop is rustig weer op pad gegaan, maar ik vond het wel heel fijn dat hij er weer eens was.

Yoda heeft, toen hij bij ons kwam wonen vorig jaar, een minihuisje met krabpaal gekregen. Dat huisje viel ondertussen van ellende uit elkaar en vorige week is het definitief ingestort. Jammer, want het was echt zijn plekje. Maar we zijn gelukkig handig en het stuk sisal om zijn nagels te scherpen was nog bruikbaar, dus we hebben een nieuwe verbeterde versie voor hem gemaakt. Holletjes zagen uit 4 korte plankjes, een middenplankje erin, bekleden met schuim en stof. Een onderplaat bekleden met stof, een bovenplank met schuimrubber en stof. Krabplank erop geniet, kussentje bovenop van schuimrubber en klaar is Klara. Nou ja, heel kort door de bocht dan. Het was wel even werk. Van de andere helft van de stof en schuimrubber heb ik nog 4 kussentjes genaaid, 2 voor in de bench en 2 voor in de vensterbank. Zo kunnen de schatten warm slapen en naar buiten kijken in de winter. En warm en veilig vervoerd worden.

En als het dan klaar is dan hoop je dat er gebruik van gemaakt wordt ook. Nou, dat valt niet tegen, Yoda heeft de speelfunctie meteen ontdekt. En ook Tari ligt graag boven op de toren te slapen die (heel uitgekiend) net iets hoger is dan de vensterbank zodat je ook prima kunt liggen staren naar de tuin en de vogeltjes op de voederplank. En ik kan er prima een kat op kwijt die mijn bureaustoel heeft ingepikt als ik mijn pc wil gebruiken. Daar liggen ze dan op verankerd, maar met stoelkussen en al kun je ze prachtig op die paal zetten.

Tari is overigens ziek. Al langer een beetje, eigenlijk al ruim een jaar. Vorig jaar was het nog niet duidelijk wat ze had, maar nu is het heel duidelijk dat ze last heeft van haar schildklier. Een echte ouderdomskwaal bij katten, dus nu krijgt ze 2x daags een pilletje. Alleen de laatste dagen gaat het nog slechter met haar, ze blijft maar overgeven. Vannacht was ze heel koud toen ik even ging plassen, dus ik heb haar op schoot genomen en warm geaaid. Dat vond ze wel fijn en langzaam kwam ze wat bij. De rest van de nacht heeft ze bij ons in bed geslapen, lekker warm en veilig. Vandaag lijkt ze wel weer want monterder en heeft ze ook weer gegeten, zelfs haar pil. Hopelijk was vannacht dus de crisis, maar leuk is het niet. Ze is nu echt bejaard met alle kwalen die daarbij horen. Nou ja, begin oktober nog maar eens voor een bloedonderzoek naar de dierenarts, wie weet helpen de pillen in ieder geval.