Alles weer gewoon

Vanmorgen gewoon op tijd opgestaan, pakje van de postbode in ontvangst nemen. Gelukkig is mijn tas er, met alle spullen die je best een poosje kunt missen maar niet graag. Daarna gewoon een weekmenu gemaakt met boodschappenlijstje, en gewoon boodschappen gedaan. Hoewel gewoon; de Lidl konden we overslaan, het prijsverschil was te klein met de andere super voor die paar zaken die we daar wel konden krijgen. De Lidl is behoorlijk ruim gesorteerd, maar net sommige dingen kun je er niet kopen. En omdat de feestdagen voorbij zijn is het weer mogelijk om normale zaken voor een gewoon prijsje te kopen. Gewoon een bakje kwark, gewoon een portie boerenkool, gewoon champignons.

We eten weer gewoon aardappels uit de oven (en geen gratin-torentjes.) We eten weer gewoon een bakje yoghurt toe (en geen luchtig geklopte verrijking met kwark, slagroom en vruchten.) We eten weer gewoon een klein hapje vooraf (en geen amuse op een eetbare lepel van roomboter-bladerdeeg.) Geen oliebollen meer (nou ja, nog 2 dan) geen appelflappen. De laatste goudrenet eten we gewoon op, weer gewoon mandarijntjes en bananen. Weer gewoon stevig zelfgebakken brood in plaats van alle hapjes.

Het is niet eens zo vervelend geweest dit jaar, de zon scheen veel en de vrieskou was ook wel eens weer mooi om mee te maken. Gisteravond een documentaire over de elfstedentocht was de moeite waard, en dan gaat het kriebelen om weer te gaan schaatsen. Maar met mijn voeten kan dat niet meer, het is mooi geweest. Ik heb even op het ijs gestaan, al was het maar kort. Ik heb de vrieskou in mijn longen geproefd.

Straks de kerstboom afbreken en de spullen in de doosjes stoppen, de ster voor het raam vandaan. De slinger boven de tv met de mooie sterretjes mag nog wel even blijven hangen misschien, net als de krans op de voordeur. De kaarsen mogen nog een poosje blijven staan. De bloemen zitten al in de compostbak, de kerstster houdt het nog wel eventjes.

Nog een paar maanden winter, maar in ieder geval worden de dagen nu niet korter meer. Ik herrinner me nog een kantoorpand waar ik werkte, waar ik aankwam vanaf een viaduct. Hoewel ik in de tweede ploeg werkte, was het er toch nog vaak aardedonker, of floepten de lichten aan terwijl ik aan kwam fietsen. Niet dat het een ramp vond om als eerste binnen te komen. Lekker in je eentje alles aanzetten en nog even het licht uitlaten was wel prettig. Vooral als dan een laatkomer van de vroege dienst stilletjes binnen kwam sluipen om vooral te doen alsof ze op tijd waren. Glimlachen als je ze hoorde foeteren dat de laatste ploeg niet alles uitgezet had.

Nog een paar maanden vetbollen en pindaslingers, stukjes appel en rijst en pindakaas op een boterham voor de vogeltjes. Gisteren lag er een roodborstje dood op het fietspad. Ik heb hem opzij gelegd, aan de voet van een boom onder wat bladeren. Begraven gaat nu niet, en ach, als er een kat langskomt is dat ook goed. Maar ik kon hem niet laten liggen. Arme roodborst. Verzwakt door de winter, geschrokken van het vuurwerk. Was het maar vast weer zomer.