Hoofdpijn

Dinsdagavond in bed kreeg ik een aanval van acute erge hoofdpijn. Gelukkig lag ik al, want het was zo sterk en stekend dat ik niet had kunnen blijven functioneren. Na een poosje ging het licht uit, het werd zwart voor mijn ogen. De pijn bleef eerst intens aanwezig en ik kreeg het heel warm. Later begon ik te trillen en kreeg in het vreselijk koud.

Mijn man was heel lief en zorgzaam. Ik ben nog steeds niet gewend dat er iemand geïnteresseerd is in mijn wel en wee. Hij haalde een aspirientje, water voor een slaaptabletje en bleef zorgzaam in de buurt. Hij wou dat ik de volgende morgen een afspraak bij de dokter zou maken.

Gisteren ging het ondanks de korte nacht juist heel goed met me. Ik was opgewekt, kon de wereld aan en ik had nergens meer last van. Gelukkig was de dokter nog niet gebeld, dus geen gedoe, geen onderzoekjes of iets dergelijks. Als tiener had ik wel eens last van epilepsie, dus ik schoof het maar op een aanval, een eenmalig iets.

Vanmorgen in de trein had ik weer ernstige hoofdpijn. Het is ook wel heel vroeg als ik instap. Gelukkig had ik een iboprufen bij me en wat te drinken, dus tegen de tijd dat ik op mijn werk was begon dat al te werken. Het was dezelfde hoofdpijn, alleen dit keer niet gevolgd door een aanval. Vanaf vanmiddag heb ik weer hoofdpijn op dezelfde plaats in het hoofd, maar nu niet fel meer. Het zeurt een beetje. Straks voor ik naar bed ga neem ik weer een iboprufen en een slaaptabletje, dan gaat het wel weer. Ik wil ook niet teveel medicijnen slikken.

Ik heb nu wel gevraagd om een afspraak bij de huisarts. Heel dringend is het niet, maar ik ben toch wat bezorgd. Bij nader inzien had ik nooit pijn bij mijn epileptische aanvallen, dus misschien is dit toch heel wat anders. Migraine is misschien de grootste boosdoener.

Gek genoeg schoot meteen de no-claim door mijn hoofd. Ik had vorig jaar geen schijn van kans om iets terug te krijgen, dus ik was gewoon de 70 euro extra premie helemaal kwijt. Na een operatie hoef je je daarover niet meer druk te maken. Dit jaar zat ik op de goede koers, gelukkig maar. Niet vanwege het geld, maar omdat het betekent dat ik gezonder ben dan de laatste jaren. Het is wel gek dat geld zo belangrijk was, terwijl het ergste wat er kan gebeuren een reeks ziekenhuisbezoeken is. Onderzoekje zus, scan zo, foto hier, gesprekje daar. ik heb er zo'n verschrikkelijke hekel aan.

Ik ben al jaren gewend aan het feit dat ik niet zo gezond ben. Ik kan er meestal ook prima mee leven. Af en toe een griep, de hele winter verkouden, zere gewrichten, hoofdpijn etc. Ik heb het allemaal wel, maar ik ben er toch ook aan gewend. Niet dat ik er niet over zeur maar. het gaat allemaal wel. En ik ben nu wel genoeg doorgelicht.

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik akkoord ga met: a) bloed prikken om te kijken of het mijn schildklier is. b) medicijnen tegen migraine proberen, kijken of dat werkt. c) bloeddruk meten en kijken of die te hoog is. Verder wil ik voorlopig niet gaan. Niet naar het ziekenhuis, geen scan, geen specialist. Ik vind het idee nog even erger dan de pijn. Als het zou betekenen dat ik niet meer kan werken, of geen auto meer kan rijden wil ik verder gaan, maar ik moet even wennen aan het idee.