Zonsopgang

Ik was het niet meer gewend, maar het was nog donker toen de trein vertrok vanochtend. Het is altijd heel rustig in die vroege trein, weinig mensen hebben de neiging om te praten, en niemand belt dat hij wat later komt. In de middagtreinen hoor je hele levensverhalen. Vooral door mobiele telefoons, op veel te luide toon, en zonder commentaar van de andere kant.

"en toen zei ik, meid, je moet een ander nemen. Maar zij zei: "Nee hoor, ik wil deze, die kleur heb ik altijd." "Wat zeg je? Draagt ze altijd roze? Ze ziet er wel 10 jaar ouder uit met roze. Ze zou eens blauw moeten proberen. In ieder geval, ik zeg: "meid probeer eens blauw."

De meeste gesprekken per debiele telefoon zijn te banaal voor woorden. Het zou al lang verboden zijn als er geen geld mee te verdienen viel. Als het goed is voor de economie dan is het goed voor ons allemaal. Moeten we denken.

Op school hadden we een geschiedenisboek met een plaatje welvaart en een plaatje welzijn. Wat er op het plaatje stond weet ik niet meer, maar de begeleidende tekst was ongeveer: In de jaren '50 nam de welvaart toe, maar het welzijn niet. Vooral in de jaren '60 kwam er een kentering op gang, waarbij weer aandacht kwam voor het welzijn van de mens.

Het is hoog tijd voor een revival van de sixties. De buitenkant is al wel 3x weer in de mode geweest, maar spiritualiteit is alleen per individu nog toegestaan. Welzijn voor iedereen is zwaar uit den boze.

Maar goed, de zonsopgang dus. Na de overstap en de extra wandeling om een krant te halen werd het langzaam licht. Het ochtendgloren was al een tijd te zien aan de oostkant, maar er was zoveel mist en nevel dat er nog niet veel te kijken viel.

In het kale landschap van de polder trok langzaam de mist op, en de zon speelde met de akkers en de flarden nevel. Overal kwam het licht vandaan, warm oranje, zacht roze en machtig paars. Ergens huppelde iets weg, groot, een haas. Met elke kilometer werd het licht anders en kon ik meer waarnemen. Vlak voor mijn halte stond onder een flard mist opeens een ree te grazen. Een kleintje nog, een jong van dit jaar. Moeder of de roedel stond ongetwijfeld dichterbij de rand van het bosje. Maar dit jong liet zich heel mooi bekijken. En mijn ochtend was goed.