Herfst

Als ik zo de gedichten in dit weblog eens nalees, dan gaat het wel erg vaak over dood. Nou plaats ik hier alleen gedichten die ik erg mooi vind, al jaren vaak. Of gedichten waar ineens mijn oog op valt, maar die gewoon bij mij passen. Dat de dood er zo vaak in voorkomt heeft met mijn melancholische kant te maken. En die wordt altijd versterkt in de herfst.

De herfst is mijn mooiste, maar ook mijn slechtste seizoen. Buitenshuis is het veruit mijn favoriet. De kleuren van de natuur, de kleur van het zonlicht, de bijzondere dingen als paddestoelen die volop verschijnen. Het is ook de tijd van het jaar dat ik veel wild zie, reeën, vogels, hazen. De bomen zijn nog lang niet kaal, maar het landschap wordt doorzichtiger.

Het ergst vind ik altijd dat de dagen zo kort worden. Nog even en op werkdagen zie je geen daglicht meer, behalve door het raam. Kaarsjes, kerstbomen, versiering, feestdagen. Het moet allemaal nog gaan leven en het biedt nu nog geen troost. Alleen de korte dagen zie ik voor me.

De dood en melancholie zijn onlosmakelijk verbonden. Het mooist schrijven de russen daarover. Hun pijn kan ik voelen, begrijpen, is mij na aan het hart. Muziek, films, schilderijen, proza en poëzie, alles snap ik intuïtief. Ik ben vast ooit Russisch geweest in een vorig leven.