Alleen

Het is zondag, het is prachtig weer, maar ik zit binnen. Bleh. Normaal gesproken wandelen we veel op zondag, zeker in de herfst als er paddenstoelen staan. Maar nu kon dat vandaag niet, Johan is elders op bezoek. Wel goed hoor en fijn dat het zo'n mooie dag is. Gelukkig hebben we gisteren al gewandeld en hebben we toch wel bijzondere paddestoelen gezien. Een waslakzwam en boompuisten bijvoorbeeld. Het regende af en toe wel, maar we konden wel aardig droog door het bos lopen. En Johan had de paraplu mee. Daarna zijn we naar de welkoop gereden om een kattenmand, halsbandje en speelgoedje te kopen.

We zijn erin getuind, hele mooie blauwgroene ogen, een heel lief karakter en geen eigenaar die goed voor hem zorgt. Dus Tari heeft nu een huisgenootje, dat de naam Yoda heeft gekregen. We wachten nog even af of de buurman van wie we vermoeden dat die de eigenaar is (of in ieder geval de eigenaar van de moederpoes) nog weer thuiskomt. Maar tot die tijd is Yoda gewoon bij ons, krijgt voer van ons en poept op de bak van Tari. Hij moet ook nodig naar de dierenarts voor prikjes, een wurmenkuurtje en waarschijnlijk ook al een castratie. Maar dat kan desnoods nog wel even een weekje wachten. Tari moet toch eind van de maand, dan kan hij meteen mee.

Een chip vinden we ook nog wat te voorbarig, we moeten nog afwachten hoe het gaat als hij wat groter wordt. Als het dan niet meer kan met Tari is hij nog makkelijk herplaatsbaar. Maar voorlopig hebben we dus in ieder geval 2 poezen in huis. Nu nog hopen dat we ooit horen wat er met zijn broertje en zusje gebeurd is, want die zijn verdwenen. Hopelijk hebben die net zo'n lekker warm plekje in de vensterbank als deze boender.

De tijd is voorbij gevlogen, het is al herfstvakantie geweest. Hoog tijd dus om contact op te nemen met verhuisde vriendin (en misschien nog wat helpen?) en om weer te sollicidingesen. In ieder geval voor vrijwilligerswerk, lekker een paar uur per week wat anders aan mijn hoofd. Ik hik er wel tegen aan, maar het kan nu wel weer. Ik merk dat ik sterker word en dat ik wel weer wil werken. We zijn geen nachtje weggeweest, omdat we eind december gaan. Lekker 3 dagen naar Sauerland, inclusief kerstmarkten. Maar we zijn wel 2 daagjes net de grens over geweest. Langs hunebedden, langs stadjes (2 waren echt onbevredigend qua binnenstad en winkelen, vandaar de extra dag) en langs mooie bossen. En via de supermarkt natuurlijk, we houden nu eenmaal van eten wat daar wel en hier niet te koop is. Maar nu weer op naar het normale leven. En naar het herfstfeestje volgende week zaterdag. Daar heb ik echt zin in!

Paddestoelen

Het mag dan regenachtig zijn, toch hebben we dit weekend lekker gewandeld. Gisteren een rondje bij Deurze en vandaag een rondje in Gieten. Het paddestoelenseizoen is eindelijk aangebroken, dus maak je borst maar nat voor foto’s. Blauwe kaaszwam, zwavelkopje, boom met zwavelkopje, witte bultzwam, hertezwam en elfenbankje, witte bultzwam en goudvliesbundelzwam.

Onrust in oktober

Als kind las ik wel in de Bob Evers serie van Willy van der Heide. Waarom die serie naar de minst sprekende van de 3 hoofdrolspelers is genoemd zal voor iedereen wel een raadsel zijn behalve voor de schrijver. En voor de uitgever misschien. Nou ja, door de titel van dit blog dacht ik daaraan. Die was wellicht goed voor een Suske en Wiske, maar zou in ieder geval in de serie van Bob Evers passen. De verhalen waren misschien wel spannend, maar zeker niet goed geschreven en weinig geloofwaardig. Wat ik nog wel leuk vind aan die serie is het jaren 50 gevoel wat er zo goed in beschreven wordt. Zo wordt er kwistig met geld gesmeten om broodjes te kopen terwijl je ze ook zelf kunt smeren en meenemen. En ze eten beschuitbollen en zo.

Maar goed, het gaat niet over oude jeugdboeken. De onrust slaat op het weer en op geld. We hebben verschillende spaarrekeningen, maar toevallig staat het grootste deel van ons spaargeld op dit moment op de rekening bij de DSB. En dat was vandaag niet zo’n heel fijn gevoel. Natuurlijk, dat geld valt onder de bankgarantie. We zijn niet arm, maar meer vermogen dan 100.000 euro hebben we nou ook weer niet.

En toen we vanmiddag gingen winkelen en ik even het saldo wilde bekijken kreeg ik dus best een beetje een bang voorgevoel toen ik de website niet kon bereiken. Mijn lopende rekening (ook 1 bij de DSB, want gratis) was nog niet bijgewerkt met het gisteren gestorte geld. En onze spaarrekening was gewoon niet bereikbaar. We kunnen het geld wel missen en het is gegarandeerd, maar toch. En toen ben ik het nieuws gaan lezen en kwam ik erachter wat er aan de hand was. Overbelasting of hackers; oorzaak was dat gedupeerde hypotheeknemers van de bank opriepen om het spaargeld weg te halen.

Ik vind dat een domme actie. Je kunt de bank laten vallen, maar wat heb je daaraan? Je hypotheek wordt gewoon met dezelfde voorwaarden overgenomen door een andere bank, desnoods door de Nederlandse bank. En dan ben je weer even ver. Wil je iets doen aan de voorwaarden, dan moet je onderhandelen. Kom je daar niet uit, vind je dat er iets illegaals gebeurd is, dan stap je naar de rechter. Dat kunnen de mensen die vinden dat ze benadeeld zijn best, ze zijn met genoeg om samen de kosten te delen.

En of ik vind dat ze benadeeld zijn…..ik weet het niet, ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik voel wel met ze mee, maar ik vind ook wel dat mensen soms heel dom met geld om kunnen gaan. Of niet met geld om kunnen gaan. Ikzelf heb bijvoorbeeld geen schulden behalve de hypotheek. Die is niet hoger dan wat het huis waard is, nog steeds ruim waard is trouwens. Ondanks de dalende huizenprijzen zou ik er nog zonder schuld uit kunnen komen. Op een huurflatje kan ik ook leven, dat heb ik wel eerder gedaan.

De auto is afbetaald, voor vakanties leen ik geen geld en wie morgen leeft is ook mijn zorg. Het liefst zou ik nog meer voor de toekomst leven. Al zijn het dan niet mijn eigen kinderen die ervan profiteren; ik hou wel graag de wereld leefbaar voor toekomstige generaties. Niks mis met genieten, niks mis met geld uitgeven, maar we leven in dit land wel op heel erg grote voet. We hebben allemaal te eten en zelfs een pc met internetverbinding lijkt al wel eerste levensbehoefte. En dat is niet zo, dat lijkt alleen maar zo.

Toegegeven, ik hou ook van luxe en ik doe er ook aan. Die pc met internetverbinding is heel belangrijk voor me en reuzehandig. Maar ik kan wel overleven zonder pc. Wat boeken, wat sociale contacten, een stukje grond met een waterput en een huis. Meer heb ik feitelijk niet nodig. Ik zou me er wel goed bij voelen. Zoals ik me nu vaak goed voel als ik uit een koffer moet leven, gewoon wat simpeler dan elke dag. Zoals ik me goed voelde in Namibië, ondanks de armoede die er toch echt wel heerst. Want gemiddeld genomen is het leven daar normaler dan hier. Er wordt daar gekozen voor degelijk en eerlijk, waar hier de keuze vaak valt op imago. Die grote auto die de caravan moet trekken slurpt het hele jaar teveel benzine op. Kost klauwen vol geld, maar ja, status hè? IK word daar langzamerhand allergisch voor. Gewoon in een kleine gemeenschap, goed voor elkaar zorgen is veel beter voor het welzijn. Het geestelijk welzijn. Geen zorgen over geld wat je niet hebt en niet uit kan geven. Geld is gemakkelijk en comfortabel, maar het gebrek aan geld kan dat ook zijn.

En toch, wil ik niet dat de DSB morgen valt. Want met al die luchtkastelen gaat dat wel heel gemakkelijk. Alleen maar cijfers op papier. En toch onrust.