Nie teroeg nie

We zijn weer thuis, lichamelijk uitgeput, geestelijk volgetankt. Ik heb met tranen in mijn ogen afscheid genomen van een land waar ik verliefd op ben geworden. Woestijn overal, heel weinig inwoners, maar wat een land. Mag ik morgen weer terug alsjeblieft? Ik wou helemaal nie terug nie, ik wou baaie lang blijven.

Bakken uit de hemel

Tot een paar dagen geleden misten de regenbuien ons net. Om ons heen (letterlijk tot op een paar kilometer) viel er genoeg, maar onze tuin bleef gortdroog. Af en toe een paar druppels lukte wel, maar niets wat de wortels van onze planten haalde. Heel erg rouwig was ik daar niet om, ik geef graag wat water aan mijn plantjes en het was heerlijk weer. Maar als je weggaat en je tuin overlaat aan de weergoden….dan wil je toch graag dat die ook hun taak goed invullen.

Nou, koning regen heeft geluisterd. Of misschien Varinuka, de godin van de regen. Maar laten we die maar in India laten, daar hebben ze haar misschien harder nodig. In ieder geval, het heeft gepleurd. Il pleut zoals zovaak te zien is op de beelden van Roland Garros. Met bakken kwam het uit de hemel, en onze tuin stroomde bijna over. Niet helemaal, maar er stonden wel plasjes op ons hagelnieuwe terras. Geen ramp, ook dat kwam weer in de borders terecht na een poosje.

Dus hoeven onze plantjes geen water voorlopig, tenminste de buitenplantjes. De plantjes binnen en in de kas mogen wel een keer water, maar daar wordt voor gezorgd. Geen extra werk voor onze catsitters. Die genoeg werk krijgen met onze verwende dame trouwens. Ik zal haar wel missen hoor. Haar kleine kopje dat net over de rand van je bord tuurt waar de spekkies liggen. Het pootje in de lucht als er vis op mijn bord ligt. Een nat neusje tegen mijn elleboog omdat de kipfilet onweerstaanbaar ruikt. Ik hou van onze kleine opportunist.

Ze zal het zonder blauwe kaas en andere hapjes moeten stellen deze weken. Wij ook trouwens denk ik. Af en toe zal het best wel lekker zijn, maar eten wat de pot schaft is niet altijd makkelijk. Veel wild, en dat lust ik dan wel, maar ik eet liever andere dingen dan vlees. En maïspap, ook al niet mijn favoriet. Maar ja, ik red het wel en ik zal het wel leuk vinden. Heb ik mezelf heilig voorgenomen. En het zal wel spannend zijn, dat totaal andere eten. Maar een lekkere schapenkop laat ik toch echt staan voor mijn medereizigers.

De reispapieren zijn er.

De kat eet weer harde brokjes. Wellicht heeft/had de dame wat last van tandsteen of haarballen. In ieder geval heeft ze problemen met haar eten de laatste weken. De zachte brokjes van het merk dat jarenlang favoriet was eet ze niet meer en de harde brokjes verdwenen ook niet zo snel. Zachte brokjes van een ander merk gaan er wel in, maar eigenlijk merk je aan haar dat ze voortdurend honger heeft. En dan moet je uitvinden waar dat aan ligt. Je kunt het niet even vragen, en hoewel ze een heel duidelijke lichaamstaal spreekt kan ze het niet even haarfijn uitleggen.

Dat ze last van haarballen heeft weten we, dat horen we vaak genoeg. We vinden ze ook vaak genoeg. Het polletje gras dat speciaal voor haar vooraan in de border staat wordt vaak gebruikt. Toen we nog op de flat woonden at ze vaak van een sierplant die op gras leek. Die plant was helemaal kaal geworden en wou ik maar wegdoen bij de verhuizing. Maar ik kan een levende plant niet weggooien en sinds de dame een echt polletje gras heeft leeft de kamerplant weer helemaal op. We hebben hem zelfs al verpot. In noodgevallen (lees storm met regen) eet ze er nog wel eens een sprietje van.

Maar goed, of het nou de haarbal is of de tandsteen, we hebben 2 kleine bakjes met speciale snoepjes om daar wat aan te doen. Ze is er gek op, graait ze zowat uit je handen. Dat is heel wat makkelijker dan een pil tussen de kaakjes proppen en afwachten of het niet toch uitgespuugd wordt 15 minuten later. En na dag 1 lijkt het er al op alsof iets werkt. Dat is wel fijn, want dan kunnen we met een gerust hart op vakantie. De catsitters kunnen ook snoepjes geven als het nodig is, maar een pil laten geven is best moeilijk.

En we gaan, de reispapieren zijn binnen. Even wat uitgebreider dan we verwacht hadden, met mooie links van de plekken waar we overnachten, een transfer naar het hotel en een deelnemerslijst met 2 namen….de onze. Dat kan betekenen dat we de enige Nederlandse deelnemers zijn. Of de enige deelnemers via deze reisorganisatie. Het is ook wel een relatief sobere reis, veel mensen zullen iets meer uitgeven voor wat meer luxe. Maar juist in Afrika vind ik luxe al snel iets wat me niet bevalt. En gezien de plaatsen waar we heengaan, met altijd minimaal een eigen kamer met ensuite (dus douche en wc van jezelf) vind ik het al luxe genoeg. In een land waar 42% beneden de armoedegrens leeft…

O, ik krijg er steeds meer zin in. Niet dat alles even leuk is: 12 uur vliegen in een airbus met standaard veel te weinig ruimte per persoon is niet echt leuk. Dat we via Londen vliegen vind ik wel leuk, dat is zondermeer de meest rustige transfer, dus grote kans dat je koffers ook aan boord komen. Nou ja koffers, er staat al weer in dat een samsonite hardshell niet in de lockers past, dus of we die maar niet mee willen nemen. Waren we al niet van plan, we hebben mooie tassen. Of ik neem toch mijn oude rugzak nog mee, dat kan ook altijd nog. En zo staan er meer tips in, tot hoeveel kleding je nodig hebt. En dat je milieuvriendelijk wasmiddel mee moet nemen. Bij 1 hotel, halverwege de reis staat zelfs dat je er laundryservice hebt. Heerlijk toch?

Sommige dagen zijn als long day gemarkeerd, dat is ook niet voor niets natuurlijk. En dat zijn niet altijd de dagen met de meeste kilometers. Maar het programma zit goed in elkaar, de zwaarste dagen grenzen altijd aan een rustdag en na elke hele lange rit heeft het hotel een zwembad. En de dag voordat je naar het vliegveld gaat bezoek je een markt waar veel kunstenaars hun spullen verkopen. Slimme jongens die Afrikanen.